jueves, 27 de noviembre de 2008

Casa Rural A Lareira

Casa Rural 'A Lareira' (As Nogais)

Aparte de la oportunidad de reunirnos una vez más, la VII Xantanza sirvió para conocer La Casa Rural A Lareira (direcciones, links y mapas al final de todo esto). Y despues de nuestra visita encuentro muchas razones para recomendarla:

  • Por la simpatía y el buen hacer de Edita y su madre (y por su paciencia, porque los Blogastrónomos aparecimos allí en tropel
  • Por su buena gastronomía. Y no me voy a referir al banquetazo de caza que nos dimos el sábado (ya he comentado anteriormente). No, voy a hablar de unos cuantos pequeños detalles. Yo soy de los que valoran a veces los restaurantes por los pequeños detalles, y me dejó muy gratamente sorprendido lo que sucedió esa misma noche...

    Despues de haber tenido un buen almuerzo... siendo sinceros, nos habíamos pasado un poco y estábamos haciendo una digestión pesada... pues le comentamos a Edita que no nos veiamos capaces de tomar cena, y nos sugirió algo para picar.

    Y lo de picar no fue nada escaso, y aún así nos gustó tanto que no dejamos nada: un plato de caldo gallego (la noche era fría y sentó muy bien) [Para mi estaba muy bien hecho, y soy de los que opina que no es fácil de hacerse bien], unas truchas con tocino [Fantásticas], un poco de lacón frío, ensalada de tomates y [para que discutiesemos un rato pensando como era posible cortarlos tan finos] un sencillo plato de higos (que aparte de lucir preciosos estaban buenísimos):

Truchas con Tocino Higos como entrante

  • Y luego por los fantásticos alrededores de la casa. A Lareira está en una ladera que tiene vistas al valle del Río Navia (que nace bien cerquita). Y aunque tengais un día de niebla, la vista no deja de ser fantástica. ¿No?
Valle del Navia en As Nogais cubierto de niebla Y luego esta la posibilidad de dar un paseo por el souto hasta llegar a la torre de Doncos. Un sendero muy pintoresco, aunque mejor tomarselo con calma, porque las pendientes suponen algo de esfuerzo.

Panorama del camino hacia la Torre de Doncos
He aquí información de la casa:
A Lareira (As Nogais)
Teléfono: 982151151


Ver mapa más grande

martes, 25 de noviembre de 2008

VII Xantanza: 2 anos xuntándonos

Este ano se producía o 2 aniversario da Xantanza Blogo-Gastronómica (ou un nome parecido, que non é tan importante o nome específico se non o 'concepto'). Todo xurdiu aló polo ano 2006, cando 'o Gourmet' (que para designar con propiedade habería que engadir o de 'de Provincias y del Perro Gastrónomo', pero que nos cariñosamente abreviamos en 'o Gourmet'), publicou un post que ía marcar un fito: I Reunión Gallega de Blogogastrónomos. De él foi a idea (grandiosa creemos aquí) de organizar unha convocatoria aberta para se reunir blogeiros interesados en gastronomía.

Daquelas Laconada levaba ben pouco tempo funcionando coma blog, pero xa estivo presente en aquela xornada en Yayo Daporta, que tivo algunha que outra cousa de especial: foi a primera vez que nos coñecíamos todos, xuntamonos xente provinte de moi diversas partes de Galicia (ainda que Santiago é a máis representada, e Lugo e Ourense continúan a non ter presencia ¿ou sí?), e eu por exemplo nin fun capaz de levar cámara e saquei as fotos co móvil.

Pero o mellor recordo que podemos ter de aquela reunión é que se xerou un bo feeling (sobre todo porque hai unha afición moi grande entre os Xanteiros pola polémica) e que continúan a suceder as Xantanzas unhas cantas veces o ano, ata esta VII edición.

Nesta ocasión a Xantanza estaba enfocada en dous conceptos:
  • A gastronomía da caza (para algo estamos en Outono)
  • Unha visita á provincia de Lugo (a única que ainda non acollera unha Xantanza).
  • Unha pequena homenaxe a o queixo do Cebreiro
E outra ocasión máis, tocoume respresentar a Laconada na reunión, da que temos aquí a (casi) foto commemorativa (falta Geiko, que tivo que fuxir escopetada por mor dun Wedding Pressent).


Agora vai o xogo, quen queira que localize na foto a: 'o Gourmet', Delokos, Manolo, Sole, Foucellas (non ese Foucellas), Moraima, Makeijan, o Viticólogo,Borralleira e Cesar. E Chus, e Ana, e Isabel. Os espabilados e con cálculo axil se darán conta que tamén tiñamos a un visitante do norte de Galicia (do outro lado do Gran Sol, pero do norte de Galicia igualmente). Os máis avispados botarán en falta na foto a Colineta, pero non puido acudir neste caso, unha pena. E ainda que non presente na foto, nen na Xantanza, pero que hai que mencionar a Cesarín que foi quen nos deu as pistas da zona de As Nogais que coñece moi ben.

(Ah, a reportaxe gráfica do acontecemento ó máis puro estilo das páxinas de sociedade de El Correo ou Diario de Pontevedra na galería de fotos da VII Xantanza).

O programa da xanta foi tal que:

Visita a unha das dúas queixerías da denominación de Orixe de Queixo do Cebreiro

Que serviu para confirmar que a fabricación do Queixo do Cebreiro continua a ser maiormente artesanal. No meu caso tamén me serviu para comprender porque este tipo de queixo continua a ser tan escaso e díficil de encontrar: a producción leiteira na zona é moi cativa. Pero parece haber novas positivas, pois semella que poderían abrirse algunha queixería máis. Tede por seguro que foi todo un espectáculo ver coma os BlogoGastrónomos chegaron coma un reximento a Nullán, e atacamos a preguntas á nosa anfitriona. E logo de nos enteirar que estamos na mellor época para o queixo do Cebreiro (lectores, aproveitade estas datas para probar o queixo), foi todo un detallazo que nos desen a proba de este queixo tan especial.

Xa empezamos a comer demasiado cedo, e aínda tiñamos que nos enfrentar co prato principal: Unha comida de caza (perdiz, corzo e xabarín) na Casa Rural A Lareira.

Ben esta dicir que non só foi caza, de feito esa foi a causa da nosa desfeita (non fumos quen de dar acabado ca comida). Porque xa os entrantes foron demasiado (para o que nos viña logo) abundantes: queixo de cabra con cebola caramelizada, empanada de troita, tortilla de patacas guisada e ensalda con froitas. (Todos con moi bo xeito).

E logo chegou a caza: xabarín con castañas, corzo con cogumelos e e perdices guisadas. (Case estou seguro que confundo o xabarín co corzo). A min me gustaron sobre todo o xabarín, e (será que sempre me encantan os detalles sinxelos) as patacas fariñentas que os acompañaban. Non fumos quen de poder con toda esta carne, pero puxemos bó empeño, tedeo por seguro.

Ah, e isto non era o final, porque tiñamos o postre e uns postres ben chulos: queixo artesano con marmelo, queique de castaña (fantástico), piña sorpresa e tarta de queixo.

Por suposto que necesitamos dunha boa sobremesa para facer ben a dixestión e tiñamos unha fabulosa lareira na que nos sentar ó redor onde poderíamos falar das nosas cousas. Que tede algo seguro, se ós Blogastrónomos lles gusta comer, aínda lles gusta máis falar. ¡¡Que chea de conversasións houbo esta tarde!!

lunes, 3 de noviembre de 2008

¿Dónde está la esencia de la tortilla española?

Buscando por la Red consejos sobre cómo cocer frijoles, llegué al blog de una chica mexicana -¡qué raro!- a la que, casualidad, hacía poco que se le había dado por cocinar una tortilla de patatas. Viendo la foto del resultado, que tiene buen ver si te gusta la tortilla muy hecha, se me ocurrió comentarle que probase a cortar las patatas en escamas, que me parece una forma más común y con ciertas ventajas. Pero al ir a comentar, leí otros comentarios y me "inspiré" soltando un ladrillo en el que expreso muchas de mis opiniones acerca de tan especial manjar.

Lo que pasó luego, es que a Madeleine le gustó la información y quiso que no se perdiese en los comentarios, por lo que me pidió permiso para re-publicar el ladrillo como "Algunos apuntes sobre la tortilla española" en la la sección de su blog Chef invitado". Tal gesto ha hecho que me sienta halagado y agradecido, pero también responsable... ¿estaré mostrando una visión muy parcial del asunto tortillil? Yo creo que no, pienso que mis reflexiones, que las he hecho con sinceridad y recapacitando sobre mis experiencias en el ámbito de la tortilla española no pueden estar muy desencaminadas. Pero aún así, intentando aprovecharme de la excelencia de los lectores de esta nuestra Laconada, me gustaría traer el debate hasta este lado del Atlántico.

Mi principal conclusión es que:
Lo “esencial” de la tortilla española serían 3 elementos que siempre están presentes: patatas, huevos y el darle “la vuelta a la tortilla” para hacerla por los dos lados.


Tal afirmación la baso, principalmente, en que el resto de los elementos y pasos que se realizan para hacer una tortilla española los he visto variar tanto de unas manos a otras que no me parece exacto establecer ninguna "esencia" más. Si les parece que así dicho queda muy tajante, decir que es un resumen de lo que aquí se reproduce de forma extensa y que estoy deseando debatir acerca de tal asunto ;)