martes, 13 de mayo de 2014

Clásicos Mexicanos: un Café de Chinos, La Pagoda

Una de las tradiciones de Ciudad de México son los cafés de chinos. Si alguien que ha vivido en Madrid o en Barcelona lee esto pensará: vaya cosa, aquí tambien hay cafeterías de chinos. Cafeterías que han comprado chinos. Pero no, no es lo mismo.

Los cafés de chinos es una tradición muy antigua en México, data de los años 40, y es un concepto que inventaron ellos. En vez de montar restaurantes de comida china, que fue lo que hicieron en otros sitio, crearon un nuevo concepto que servía cafés, panes (pasteles), comida mexicana y china. Además, eran muy baratos y funcionaban 24 horas.

Pequeños establecimientos con sillones rojos de piel sintética y el calendario chino en la entrada, estas cafeterías ofrecen café las 24 horas del día, bísquets, choux y panes al vapor recién horneados. Su popularidad los llevó a posicionarse dentro de los lugares de reunión más visitados por periodistas y escritores, no sólo por su accesible carta que incluía platillos de la  “cocina china” sino por sus modestos precios. - Cafés de Chinos en Indie Food
Y así de esta manera se convirtieron en un clásico de México. 
Uno de esos lugares cálidos y familiares para comer son los cafés de chinos. Parece haber una regla universal al respecto: no hay café de chinos donde no se coma bien. Parte de esa mística tiene que ver con la dualidad entre restaurante y panadería que hay en todos ellos, el barra escuálida donde es posible encontrar desde burócratas que desayunan antes de la jornada laboral hasta novios que encaramelan aún más el café frente a ellos. - Café de Chinos en el blog Instinto Contagioso
 Así que andaba yo de paseo por la 5 de Mayo, pasé por delante de La Pagoda (si supuera que más adelante estaba el Café Popular, que es el más antiguo que sigue en funcionamiento, hubiera seguido) y paré a ver como funcionaba.


El interior es funcional, pero bastante elegante. Y como se puede ver, funciona a tope. A la gente le encantan los precios y la posibilidad de comer a cualquier hora del día. (Por cierto, que como estamos en el S. XXI, además de 24 horas, además de buen precio,... ofrecen Wifi gratis de muy buena calidad).

Aunque hay muchos platos típicos  de cafés de chinos, yo tenía curiosidad de saber que eran los bisquets, así que los pedí. Los bisquets son unos bollos/galletas entre salado y dulce. A mi me recuerdan un poco a los muffins o los scones que hacen los ingleses. Están buenos, pero la proxima que vaya a un café de chinos ya voy a probar uno de los platos salados, que tambien tienen fama

domingo, 11 de mayo de 2014

Clásicos Mexicanos: una cantina, el Bar La Mascota

Yo no soy Mexicano y por tanto me arriesgo a recibir todo tipo de improperios y correcciones cuando me atrevo a hablar de la gastronomía mexicana. Pero a ver, Internet está para decir lo que a uno le da la gana y al que no le guste, hay otros blogs y fuentes en Internet.

¿Que es una cantina? Mi definición minimalista, es que la cantina es el lugar al que vas a tomar y que lo acompañas con una botana o unos platos. Mientras que el restaurante es el lugar que vas a comer y opcionalmente puedes tomar. Además en México las cantinas suelen tener música omnipresente, o en directo, con un pequeño grupo o unos mariachis, o en la versión más moderna con una rockola en donde los parroquianos pueden escoger sus corridos o rancheras.

¿Donde encontrar una buena cantina? Pues por ejemplo... en el Chinatown. ¿Espera? ¿En el Chinatown?  

 
Pues sí, paradójicamente, en la Calle Dolores, que está llena de tiendas y restaurantes chinos, en la esquina a mano derecha están dos cantinas clásicas mexicanas. La Tío Pepe y el Bar La Mascota. Yo voy a hablar de este último.
Aviso: No confundir este sitio con la Cantina La Mascota. Ese es otro sitio. Ciudad de México es una ciudad loca, es capaz de tener dos locales con el mismo nombre (y más), para confundir aún más a la gente. No quiero decir que una cantina sea mejor que la otra, pero yo voy a hablar de la más pequeñita.

Para comenzar, alguno alegará que La Mascota no es una cantina verdadera. Es bastante elegante, con manteles, no tienen un grupo tocando o puedes poner música en la rockola (pero tienen música, y es bastante buena), y ofrece un menú más completo que sólo unas cuantas botanas. Pero yo me atrevo a decir que es una cantina, porque tiene la antiguedad, tiene buenos tragos, y porque la gente viene a beber. A beber con calma de disfrutar, pero a beber.

Descubrí este pequeño sitio hace meses, al salir de Tío Pepe. Paramos a comerr algo, y me gustó tanto que lo dejé apuntando para regresar de nuevo. Y hoy aproveché para pasarme.

La comida, muy buena: arrachera al albañil con tortillas "sudadas". Fijaros en el truco, dejan las tortillas sobre la carne caliente para que absorba parte del aroma.

Y por supuesto, es un buen sitio para tomar. Me hicieron este clásico Tom Collins.

Y tambien tomé este mezcal pechuga:

viernes, 9 de mayo de 2014

Restaurante Merotoro (México)

A ver, coma non creo que sexan moitos os lectores deste blog que vaian a México, e por outro lado os chilangos teñen xa moitos sitios onde ter valoración de restaurantes, isto non vai ser un post de evaluar o restaurante. Máis ben o que quero e compartirvos que vexades coma é a cociña en México. E mira, vou a aproveitar para que teñades unha idea de coma van os prezos dun dos restaurantes tops (se ben non é dos máis caros) de México.

Hai uns meses cando mirara cales eran os restaurantes máis prestixiosos de México aparecía en todas as listas o Merotoro. Pero cando lin que ía de "Cocina Baja California", borreino da lista. Chamademe prexuicioso, pero eu vexo a cociña estilo "Baja" coma unha versión mexicana do estilo "California" que fan nos USA, que se ben merece moito respeto, non é algo que me apetecese especialmente.

Pero bueno, pasou o tempo, e vin nun video ó seu chef Jair Téllez. E cambiou o meu interés. Pareceume unha persoaxe moi interesante. As etiquetas de estilo de cociña non son tan definitoria. O caracter do cociñeiro ás veces é máis importante. Así que no meu regreso ó DF, plantexeime ir a visitar a Merotoro.

Para comenzar o restaurante ten un aquel especial. É un espazo aberto, que aproveita moi ben o benigno clima do DF (a maioría do ano). Informal, sen manteis brancos, pero con clientela moi selecta. Pero non é destes sitios nos que un sintese abrumado por quen podan ser os outros comensais. Todo é moi informal, e non percibín nengunha diferencia de trato.

Unha das características da cociña de Jair Téllez (e da cociña Baja) é que utilizase moito peixe. Isto que en Galicia pódenos parecer moi normal, en México non é tanto. Mexico é moi carnivoro, e a cociña Baja destaca coma contrapunto.

Veña fotos e imaxes dos platiños:

Ceviche de peixe serra (sí, o tiburón) con verduriñas e salsa de chiles. ($155 ~ 8,50€)
Admito que o pedín polo exotismo de comer peixe serra (despois vin en outros restaurantes pratos con peixe serra así que deduzo que en México non é nada exótico). O plato está moi xeitoso, pero non me entusiasmou. A carne do peixe serra non me ten unha textura gustosa, e é bastante insipida.

Centollo morno con crema de colifror e caldo de res ($185 ~ 10€ )
Si, chamano centolo e non txangurro. Ainda que os vascos teñen moito peso na cociña mexicana, chamoume a atención ver que usan o termo galego para referirse ó marisco. Non sei se é realmente centolo e se hai centolo no Pacífico ou no Caribe, pero podo asegurar que é tan bó coma o que teña tomado en Galicia. Sei, sei, que os bos marisqueiros diredes que tomar o centolo desmigado é de nugualláns, pero bueno, aquí é o que había, e por outro lado eu nunca tiven paciencia para chuchar nas patas do centolo. Ademáis, eu nunca gostei desto que se estila tanto en Galicia de tomar o marisco frío. Eu coido que morno é coma sabe.
Iste plato foi o que máis me gustou do restaurante. Chamoume a atención esta combinación de coliflor e marisco. Non sei se en España alguén tivo unha idea parecida, pero é bóa.
Outra cousa máis. Unha das cousas que caracteriza ó señor Téllez é que adoita a combinar no mesmo plato carne e peixe. Aquí este caldiño de res, que eu pensei que sería unha mala idea, íalle moi ben. De todas formas o marisco non tocaba o caldo, era máis ben o aderezo da coliflor.

"Arroz cremoso de calabaza y erizo con pollo crujiente y habanero" ($190 ~ 10,50€)
Non me gustan os arroces cremosos (incluindo os risottos), así que escollín este plato por erro, non reparei no "cremoso". Ademáis, ainda que non se vexa claro nas fotos, as racións dos Merotoro son bastante abundantes, así que xa non tiña moito apetito. Iso sí, non deixei nada. Pero poñolle algúns peros: non lle notei moito sabor de habanero, ¿era no caldo? E non teño moi seguro onde estaba o ourizo. O ourizo normalmente ten un sabor moi salino, pero ... non lle notei nada. Moi psche.

 Chilacayota con helado de panal y granos de polen  ($105 ~ 5,86€)
 O momentazo do menú. A chilacayota é una froita que ten un sabor moi meloso. Non é moi parecido, pero sabedes coma é o dos figos ben maduros? Pois un pouco deste xeito. Así que a combinación da froita, xelado de mel e polen era perfecta. Ademáis, supoño que a torraron porque estaba crocantiña, crocantiña. As outras veces que a teño tomada a froita está blandengue e se ben ten bo sabor, ten unha textura moi desagradable. No Merotoro estaba fantástica.

Café Passmar ($35 ~ 2€)
Xa escrebera outro post sobre unha das mellores cafeterías de México, que non está no Zócalo nen en Polanco, nen nas Lomas, nen Santa Fé, se non no Mercado del Valle. Pois veño de descubrir que tamén prové de café a restaurantes. O café, impresionante.

Pois esto é todo. O resultado queda un 2-2. Gustáronme moitísimo 2, e deixaronme asá outros 2. Non é mal resultado.

jueves, 8 de mayo de 2014

¿Onde está o meu queixo?

O outro día tomamos unha quesadilla ben sabrosa (ó comal, que quere dicir feita a plancha porque tamén hai quesadillas fritas).


Pero esperade, unha cousa curiosa:
Esta quesadilla non ten queixo por nengún lado. (Era de flor de calabaza, levaba tamén elote, e algunha que outro vexetal, pero nada de queixo).

E así entrei en contacto cunha das mais grandes polémicas que hai en México co tema do xantar.

¿As quesadillas levan queixo ou non levan queixo?


O choio ten un ha connotación rexional e localista. Parece ser que en case todo México as quesadillas levan sempre queixo, e que en Cidade de México, en cambio fanas sen queixo. Así que a discusión entre coma son ou deixan de ser vai máis alá de gustos, se non que ten connotacións de identidade e localidade.

Eu sonvos de fora, así que para evitar tomar partido nesta discusión limitome a poñervos un par de enlaces.

Un para que vos divirtades: 
Outro máis informativo:
E non importa o cales sexan as correctas. Disfruten vostedes das súas quesadillas coma prefiran. A min gustanme máis sen queixo, e as de comal. (As quesadillas fritas son un pouco do xeito dunha empanadilla, eu non vos son moito de fritos). 


viernes, 2 de mayo de 2014

Jin Xin Lou (Paris): ¡visitado al fin!

Hace unos meses os comenté el caso curioso del restaurante chino/francés Jix Xin Lou/Jin Xin Lou. No voy a repetir la historia, si pinchais en el enlace podeis tener un poco más de información.

El resumen es:
Joven cocinero chino/francés, despues de trabajar con Pierre Gangaire (11 estrellas Michelín) vuelve a preparar platos de cocina moderna en el self-service* de comida china de sus padres.
* No es exactamente un self service, pero es el concepto español que máis se acerca al traiteur chinois parisino.

Al cabo de muchos meses he vuelto de visita a París y tenía mucha curiosidad en probar el sitio. (En realidad estuve tambien en París estas Navidades, pero el restaurante estaba cerrado). Tenía un poco de inquietud, porque 6 meses es mucho tiempo en la hostelería de París, y bien podría haber ido a otro restaurante o bien podrían haber cambiado de sitio. Pero seguía allí, y de hecho ahora anuncian en el exterior de manera muy clara el menú "francés", con fotos y todo.





Misión:
Verificar que tal está el menú (muy asequible, 27€) con un degustador de paladar puro y opiniones sinceras: mi sobrino de 8 años. (La primera vez que acude a un restaurante de estos de cocina moderna).
Unas cuantas notas ahora:
  • Reservamos (+33 1 53 80 27 89) al mediodía (tambien ofrecen cenas, pero a horario Francés, cierran a las 22:00). No estaba lleno el restaurante, pero creo que es obligatorio reservar para el menú francés. Y si no es obligatorio siempre es un buen detalle avisar.
  • Es enternecedor lo contento que están los padres de su hijo. Se sienten muy orgullosos de su hijo, y les encanta que pidas el menú de su hijo. En un francés tan macarronico como el mío, me explicó un poco donde había trabajado su hijo, y que ahora estaban contentos que .... "il cuisine ici". 
  • Se comparte comedor con los clientes del restaurante chino, es todo muy sencillo, pero agradable. Te presentan las opciones del menú a escoger, que son 3 primeros, 3 segundos y 3 postres. Tienen una carta de vinos corta pero resultona. Tienes la opción de 2 platos ( primero + segundo o segundo + postre ) a 19€ y otra de 3 platos a 27€. Yo fui por la de 3 platos y mi sobrino, por la de segundo y postre. Pedí el vino de la casa (nada grandioso, tenía que haberme animado a pedir alguno que tenían en copas que sí que prometían). 
  • Una vez allí comprobamos que en general, los franceses y los vecinos del barrio no se interesan mucho por la cocina de Guilly si no que la mayor parte de los comensales toman la comida china (muy barata, por cierto, y no tiene mala pinta). Han pasado ya muchos meses y solo hay referencias en inglés (o en español) sobre este restaurante en internet. Nigún blogero francés o periodico parece haberle dado importancia. De hecho, los otros comensales que como nosotros estaban tomando el menú francés eran holandeses o alemanes (no les oía muy bien). 
  • El chef (su nombre es Gilly) es sorprendentemente jovencito (bueno a lo mejor aparenta más joven de la edad que es), y tremendamente simpático. Vino a saludarnos y preguntarnos por la comida, y nos preparó más patatas fritas porque le habían gustado mucho a mi sobri.    
 Eh, que os estais preguntando ... ¿que tal ese menú? Venga. El menú y la valoración de mi sobrino.

 Crujiente de gambas con ensalada y crema de mango.  Bastante mediocre. Lo peor del menú. La crema de mango estaba bien, pero las gambas no eran gran cosa.

 Mi sobrino escogió bien su segundo: superma de pintada (gallina de Guinea, muy común en Francia) adornada con patatas paja. Despues me admitió, no sabía que era la pintada, no sabía que era carne de ave. Tuvo suerte porque resultó ser algo que le gusta mucho, y que tenía patatas fritas (la alegría de cualquier niño).

 A mi me tocó un faux-filet con verduras. Muy buena la carne y la verduritas. Todo en su punto.

Los postres si que fueron sin duda alguna espectaculares:
 Piña natural en almibar de citricos con sorbete de limón.
Crumble de pera y manzana con caramelo salado y helado de vainilla.

La opinión de mi sobrino:
Le encantó su plato de pintada y sobre todo las figuras que hizo el cocinero con patatas paja. Pero sobre todo le entusiasmó el postre, de hecho se tomó el suyo entero (la piña) y parte del mío (crumble). El otro día estuve hablando con el por teléfono y lo primero que me dijo: "Cuando vengas tenemos que volver a ir al restaurante de cocina francesa".  (El quedó encantado, como se puede ver)

Mi opinión:
El menú comenzó muy flojo, el primero no es nada del otro mundo, típico que puedes encontrarte en casi cualquier sitio. Los segundos ya fueron mejorando. Bien preparados, con buena materia prima. Y finalmente en el postre fue donde no hay discusión posible: excelente. A nivel de los mejores postres que haya probado (y he estado en algunos restaurantes bastante prestigiosos y con muy buen nivel de postres). El de piña era una combinación muy sutil de sabores naturales. El almibar de citricos, algo realmente bueno. Y el sorbete de limón, buenísimo. El crumble jugaba ya con sabores intensos: el caramelo salado, galleta especiada, la pera y manzana asados... Excelente.
Veredicto:
Como he admitido tuvo algún plato bastante mediocre, pero la mano que tiene en los postres demuestra que es un buen cocinero, lo que anima a visitarlo. Hay el riesgo de que no todos los platos son igual de buenos, y puedes fallar en alguno... Pero no hay queja alguna en relación calidad-precio. Hay pocos menús de este precio en París y aparte del precio, Gilly tiene buenas ideas sobre cocina y con el tiempo creo que se asentará.