domingo, 27 de septiembre de 2015

O Natto non é para tanto

Se buscades por internet o termo natto(Nattō) toparedes seguro listas de "alimentos máis asquerosos do mundo", e videos de tipos tomando natto con cara de asco (e tipos tomando natto dicindo que non é para tanto.

 

O natto é soja fermentada, pero moito, que queda coma unha pasta pegañenta (pero moito, moito).

Eu despois de ver tanta historia en Internet co tema do natto, pois tiñas moita curiosidade en probar o choio. Pero non é unha cousa fácil de topar....

Ata que... mira ti, aquí en México din cun (haino en moitos máis, eh) restaurante que tiña no menu natto (Restaurante Taro).




O plato era Natto, con ceboliñas, mostaza xaponesa e atún.

A ver ... e vos preguntaredes ... ¿que penso do natto?

Pois non é para tanto. Sabía un pouco extraño... coma a un vexetal un pouco ácedo, pero non sabía a podre, nin cheiraba raro nen nada. Nada de nada comparado cun queixo de sabor forte.

O que sí que era certo é que é abraiante o pegañento que é o choio. Estalo comendo e quedanche fios da pasta esta do natto entre o prato e a boca, e costa un chisco separar porcións.

miércoles, 23 de septiembre de 2015

Los fracasos sabrosos: tortas de nopal con caldillo de jitomate

Eh, chicos, no todo en este mundo son recetas preciosas y platos que quedan bien. A veces todo sale mal. El otro día intenté hacer un plato muy típico mexicano: tortas de nopal con caldillo.

Antes de nada, los Mexicanos son un poco confusos porque usan la palabra torta para dos cosas:

Bueno, pues en la segunda versión hay unas que se hacen con una penca de nopal, con queso dentro.




Quedó así: no tiene un aspecto espectacular, pero os aseguro, estaban bien sabrosos.


En cualquier caso os aseguro algo. Por mucho que digan, ni con palillos es fácil darle la forma correcta a los nopales. No me quedaron nada cerrados y como veis el queso se escurrió afuera.

El caldillo de tomate (en mi caso sazonado con epazote) es un gran invento méxicano. No se porque en España no se estila más. Solo hacemos salsa espesa.

lunes, 21 de septiembre de 2015

Bekseju Village: Korea en París

Aunque no lo parezca esto es París (mirad la última foto). En París hay muchos restaurantes asiáticos interesantes. Por un lado ha habido mucha emigración asiatica a París (toda la zona del barrio XIII tiene muchos chinos y vietnamitas), luego está la cantidad de restaurantes japoneses que hay para atender a los turistas japoneses (que ya son los menos). Ahora mismo los turistas más abundantes en París son los chinos, pero aún no tengo dominado si han abierto restaurantes chinos para atender a estos turistas.

Luego están los koreanos. Este restaurante se llama Bekseju Village, y es un restaurante especial: más que restaurante es un bistrot de cocina koreana. Es un restaurante patrocinado por un productor de alcoholes koreano. Se supone que la idea es reproducir en Europa el ambiente de un bar de licores y comidas koreano. 


El menú es reducido, pero con clásicos koreanos. Luego además de esto hay una carta de licores y vinos de arroz.... el famoso Baekseju. No, no es como el sake, ni tampoco como los alcoholes de arroz que ponen en los restaurantes chinos. 


Es de sabor más suave, con sabores complejos. Muy recomendable.

 Esto es agua.... aunque la botella puede que sea una botella de alcohol.

Los entrantes, unas verduras fritas, carne fría y verduras encurtidas. (Tambien había Kimchi, claro que sí)

Bulgogi Jeongshik
 Kimchi Jjigae
 Japchae Jeongshik
 Este si que es el famoso BeekSeju. Como digo, es un licor/vino muy interesante para probar. Nos sorprendió muy gratamente.

Los postres fueron muy curiosos:
 Esta cosa negra es helado de sésamo negro. Tiene un aspecto extraño, pero os aseguro que sabe muy bien.
 Este es el helado de gengibre

Como os dije, aunque parezca Korea, mirad los edificios del fondo: esto es París

sábado, 19 de septiembre de 2015

O grito, a cena: o 15 de Setembro


Todos os que vedes series americanas ou ledes webs gringas seguramente pensades que o 5 de Maio (o día seguinte do día de StarWars, BTW) é a festa nacional mexicana. Bueno, en realidade non: o 5 de maio é o día da Batalla de Puebla, que é unha comemoración, pero nen é festivo nen ten moita celebración.

A festa grande en México é o día da Indepencencia: o 15/16 de Setembro, tamén coñecida polo día do Grito. (O que se celebra é o comenzo da indpendencia, porque a independencia efectiva foi uns 11 anos despois).

Nesta festa, ademáis das celebracións oficiais e diversos eventos, aproveitando que o día seguinte é festivo, é moi habitual que as familias mexicanas xuntense e celebren unha cea (e unha comida) de celebración. É un pouco coma un Nadal, for do Nadal.

Para estas celebracións hai uns cantos platos moi tradicionais (na Cidade de México):

  • Chile en Nogada: este é o plato oficial da independencia de México, de todas formas, por ser complicado de facer e bastante costoso, o certo é que vexo que a maioría non o prepara 
  • Pambazos: unha torta (bocadillo) de pataca e chourizo, no que o pan está adobado con salsa de chile (non moi picante) e frita 
  • Antojitos mexicanos (fritos na maioría): como quesadillas, tacos dorados (enrollados e fritos)
  • Tostadas de pata (a opción preferida): a cartilaxe da pata da vaca, conservada en vinagre (é unha cousa que se pensas que é pode dar reparos, pero tal coma a preparan queda dureira e é gustosa para comer - non, non queda coma a pata dos callos)  
  • Pero coma todo o mundo quere tomar tostadas de pata, esgótase e entón a xente fai tostadas de tinga no seu lugar. 
  • E tamén é moi habitual (para a xente que se sinta capaz, porque é considerado un plato moi pesado para a cea): pozole 
Este ano tiven a sorte de ser invitado por uns amigos mexicanos a cenar a comida típica e estiven axudandolles a preparar a cea.

Comparto aquí unhas cantas fotos para que vexades ...


Isto que vedes en primeiro plano chámano en México un anafre: e o que vos chamadiades en España, unha barbacoa (pero en México non lle chaman barbacoa, porque barbacoa é outra cousa). Aquí existe tradicionalmente este modelo rectangular usao todo o mundo: cando van a comer no monte, pois levano, e coma vedes incluso se usa na casa (supoño que para lle dar un sabor especial á comida de esta festa).

 Esto que estamos cociñando no anafre (con aceite) son unhas quesadillas de queixo (nota, outro día xa explico todo o lío das quesadillas sin queso).



E aquí é onde preparamos os pambazos: mollamos os bolos na salsa, freimola ata que esté "dorado", e logo metemoslle dentro un giso de pataca con chourizo. (Cando se serve, a xente engadelle salsa picante, queixo molido, crema e leituga).

Bó proveito a todos!

jueves, 10 de septiembre de 2015

Norte e Sur (do marisco mexicano)

O outro día comentou un amigo mexicano díxome:
Aquí en México hay dos estilos de marisco: los platos del sur le ponen catsup Por contra en el norte, hacen el marisco más claro sin tanta salsa.
Imos ver .... eu coido que é certo.

Este de aquí é un plato típico do norte: Aguachile de camarón.

 
Se cadra nesta foto, coma ten varios tipos de marisco (camarón, pulpo e callo), e a salsa é negra (o habitual é vermello ou verde), pero en realidade o marisco vai apenas curado con limón e picosísimo chile. Logo ponselle unhas hortalizas e xa vai.

Pa comparar, un plato típico Veracruzano: o cocktel de camarón.
Bueno, a idea é medio parecida, ca diferencia que leva tomate e salsas picantes comerciales.

Eu son moito máis do aguachile, o cocktel non me gusta nada.

Imaxino que para un galego, calqueira dos dous platos é un pouco unha aberración: demasiada cousa. Pero bueno, no caso do aguachile, básicamente é marisco acompañado cuns cantos vexetais (cebola, pepino e aguacate), que de feito podes ou non comer.  Iso sí, picante.

O aguachile especialmente: habitualmente os aguachiles son algúns dos platos máis picantes da comida mexicana. Usase un chile especialmente picante: o chiltepin. Supoño que vos sorprenderá, pero nunha marisquería mexicana é onde habitualmente teñen as salsas máis bravas. (Bueno, as salsas máis intensas, pero non as máis persistentes: iso é outro tema os mexicanos distinguen moi ben entre o picante que arde e o que deixa a un "enchilado").

Nota amigos galegos: se queredes probar un aguachile, non tedes que viaxar a Sonora ou Sinalóa. Podedes pasar por Lalín, onde no Restaurante Molinera fan a súa versión do aguachile:


Ocasionalmente (hai que estar atentos, porque non é habitual) hai aguachiles en Santiago. Tamén lembro ter tido novas de que algún outro restaurante galego tivo aguachiles na súa carta. Pero en iso teredes que axudarme os que vivades polo país.