miércoles, 7 de diciembre de 2016

Café e chocolate ... mexicanos

¿Lembrades a famosa conversa de Vincent e Jules en Pulp Fiction? Pois México e España teñen cousas parecidas pero... diferentes.

Café de Olla

Vaia, estaredes pensando, isto sona moi parecido ó café de pota tan típico de Galicia. Pois sí, a idea é parecida, pero coma lle pasa a Vincent Vega, ten cousas diferentes.

Coma o café de pota, o café de olla faise quentando auga e metendo dentro cafe moido. Pero aquí remata a semellanza. Primeiro, a tradición mexicana é facelo nunha ola de barro. E logo a outra diferencia é que o café de olla leva doce e aromas:

  • canela para lle dar sabor (cousa nada inusual en México onde se lle pon canela a todo, encantalles)
  • piloncillo para facelo doce
Ainda que eu sonvos máis de cafe sen endulzar, adapteime moito ó sabor do café de olla. Non vaiades pensar que o sabor da canela notaselle tanto (vai mezclada con café, que xa ten un gusto ben forte). Tampouco ten un doce esaxerado. O choio parece unha infusión, notandose o sabor do café pero sen amargar en exceso.

Sendo este o xeito tradicional de facer o café, hoxendía os mexicanos consumen máis Nescafé (con leite evaporada ... que non condensada). Nescafé do normal, non do descafeinado, que en España algúns pensan que só fan do descafeinado. 

Fago un engadido sobre o piloncillo: o piloncillo é ingrediente fundamental da cociña mexicana. Faise ca caña de azucar (poderíase dicir que é o abó do azucre). Vale, cando estades lendo esto estades pensando que é coma azucar morena. Non, non tal. A ver, o primeiro é que a azucar morena que se vende en España (case todas as marcas que teño probado) non sei que carallo é, pero sabe coma caramelizado. O de caña sen refinar sabe ácedo e afroitado. E logo é que o piloncillo é ainda un paso previo, máis cerca do sabor da caña.


Porque o primero que hai que dicir é que a caña de azucar ten sabor, un sabor coma a lima e un pouco a herba. O piloncillo ten ainda un chisco de esta acidez e logo sabe coma a anis (sí a caña é ben curiosa en canto a sabores). Pois iso, o zume cocese, espesa e logo metese nuns moldiños pequenos e quedan estes conos cativos, que logo usanse para cociñar ou facer doces. (Hai que disolvelo en auga quente, o carafio este é dureiro).

 

Chocolate Mexicano

España aprendeu a facer o chocolate dos mexicanos e logo os mexicanos tamén adoptaron un estilo parecido de facer o chocolate quente. E cando digo parecido, é que eles tamén teñen preferencia por facer chocolate en cunca a partir de pastillas. (No resto do mundo usan pó).



A diferencia interesante é que en México popularizouse o facer tabletiñas pequenas, ca dosis individual para facer unha cunca. Isto pareceme un inventazo. As tabletas de chocolate a la taza, eran un bo lío de cortar. Outra cousa que me chamou a atención é a querencia por darlle forma circular ou poligonal. Se ben tamén as hai rectangulares. 

Onde si que hai diferencia é no chocolate resultante. Por un lado o chocolate mexicano non espesa (tampouco vaiades a pensar, o chocolate español faino porque lle engaden algún espesante), e por outro sempre quedan uns pousos que non se disolven, e por outro adoita a levar algunha especia (canela, unha vez máis). 

Nota, como en España hai as dúas versións de facelo con auga ou con leite. O que é diferente é que acostumbra vir xa doce. Moitas marcas teñen tamén unha versión "semiamarga". 

E para rematar con esta historia sobre o chocolate, hai que destacar que estas tabletiñas de chocolate teñen un uso aparte de para facer bebida. Compranse para preparar mole na casa (o chocolate é un ingrediente fundamental).  De feito, incluso ainda que un compre pasta de mole, podes engadirlle ti mesmo chocolate, para facelo menos picoso ou para facelo máis doce. 

No hay comentarios: