viernes, 21 de mayo de 2010

Restaurante La Oca

Outro caso máis de restaurante ó que non fai falla que se reseñe en Internet. É un lugar de sobra coñecido, con moitos anos de experiencia, e cunha clientela fiel. Neste caso, un escribe para mostrar a satisfacción da experiencia, e porque non, para que a xente xove coma min, que mira por Internet que é o que se di, que lle apareza algo no Google.

Primeiro, coma fan os moi retóricos, falemos da sala: é un restaurante pequeniño (6 mesas, 3 de elas grandes, con sitio para máis de 8 persoas), decorado de xeito un pouco retro, moi cuquiño. De todos os restuarantes galegos que teño visitado, é o que máis me lembra un restaurante parisino clásico: un sitio pequeno, acolledor, sen moito ruido, e no que tes ó cociñeiro pasando ás veces xunto á mesa para ver coma estás contento. Coma moitas veces a experiencia de comer tamén é a experiencia de estar, coido que é moi recomendable (demoslle xa un punto).

En canto ó menú, trátase de cociña imaxinativa cun certo toque tradicional. Eu diría que un pouco 80s ou 90s (ou canda menos o que eu penso que se levaba en esta época, porque non andaba de aquelas eu de restaurantes - aqueles eran os meus anos de churrascadas no monte, e bocadillos de lomo en Viños). Un segundo, non quero que parezca que estou dicindo que é cociña anticuada. ¡Para nada! Que non pareza negativo o meu comentario. O que quero incidir é que non é tanto coma se leva agora de antepoñer a innovación e a fusión ó sabor e a materia. Non sei se con esto se aclara mellor o que quería dicir. (En calqueira caso, para os amantes do moderno, había esferificacións - ¡¡yippi!!).

Coma fun eu só, non poiden ir ó menu sorpresa (35€ - para unha mesa completa) no que o cociñeiro escolle dependendo do día (non é un menú fixo). Pero así aproveitei é puden escoller de carta os platos que me tiran máis. [Moitas veces lendo as críticas gastrónimas dos periodicos, acabas descubrindo cales son as preferencias do crítico: había un de El Mundo que sempre - fose a un indio, a un asador ou a unha terraza - pedía cordeiro] No meu caso as miñas preferencias, se as hai son: peixe pequeno e arroz. E en este caso había para o meu gusto....

Tomei:
  • Arroz negro con chocos e setas (trompetillas)
  • Sardiñas (Ao Xeito) sobre verduriñas
  • Mouse de xelado de turrón con chocolate
O arroz era moi intenso en sabor. Certo é que as setas que usou son das que teñen un sabor máis forte, co que se cadra notabase pouco o sabor dos chocos, pero ... moi ben. As sardiñas, impecables. E (porque as cousas pequenas tamén deixan a un moi impresionado) e as veduriñas estan no seu punto.

O postre xa non me entusiasmou tanto. Acompañeino (porque fora bo, e non tomara viño) cun Porto VLB. Un bó final para unha comida moi xeitosa.

O menú de antes dito, máis auga (moita auga, que vai calor), máis unha copa de Porto, máis o pan saiume por uns 45€.

Restaurante La Oca
Calle de Purificación Saavedra, 8,
36207 Vigo, Spain

(ó lado do Mercado de Teis)

Tel. 986 371 255

(Atención, non abren as fins de semana: Luns a venres, mediodía e noite)

martes, 11 de mayo de 2010

Carnaza en Alemania



No se si se puede decir que sea un tabú, pero me da la impresion que sí. El otro día, en la típica conversación con los compañeros de trabajo en el café (ese hábito social español que sirve como pequeña encuesta de cualquier tema) la gente se mostraba horrorizada porque yo hubiese tomado Steak Tartar.

Pues en honor a todos estos, les dedico esta MettWurst en su versión cruda: carne picada (de cerdo), adobada y ahumada y cebolla. Existe tambien una pariente de este plato con la carne picada más fina: el TeeWurst

Y para continuar con la rima un plato moderno que tambien acaba en Wurst: CurryWurst.


(Por cierto, aunque no soy mucho de dar mi opinión negativa de los platos, mientras que el MettWurst está realmente bueno - para quien se atreva - el CurryWurst me parece bastante deleznable - hasta para quien se atreva).

Nota curiosa final, que puede ser llamativa. Estaba revisando mis fotos del año 2002 (cuando ya llevaba 2 años viviendo en Alemania) y estaba más delgado. Mi cariño por la carne no quiere decir que la coma continuamente.