miércoles, 6 de diciembre de 2023

Albanta, o peixe á brasa e pasear...

 

 Levaba tiempo querendo pasar polo Asador Albanta en Figueirido... e vaia, fun dar alí que casualidade.  O de que levaba tempo querendo ir, é porque soupera que en Albanta fan peixe á brasa estilo Getaria. E o de que caín de casualidade é que estaba andando de Vigo a Pontevedra (poñendome en forma cara o Camiño de Inverno), estaban pasando as horas e vía que non ía dar chegado a boa hora para comer en Pontevedra: saquei o Google Maps para ver que había perto do Camiño Portugués, e ¡estaba o Albanta a 5 km!

Supoño que xa escoitarades falar dos peixes á brasa estilo Guetaria (o seu exemplo máis famoso e Elkano). Eu sabía de eles, pero co paso do tempo fun dándome conta que trátase dun estilo moi peculiar e que case en nengún outro sitio fan. Así que tiña a opción de ir a Getaria (quédame un tanto lonxe) ou ir a un dos 3 ou 4 sitios onde se atreven a facer o rodaballo ou linguado a este estilo. E mira, hai uns meses soupen que Albanta ten na súa carta o rodaballo estilo Getaria. 

Albanta esta perto de Pontevedra, na estrada entre Pontevedra e Redondela, no concello de Vilaboa. É uha casa grande de pedra, con parking para que non teñades problemas de ir co coche e un xardín moi xeitoso para pasear logo do xantar. 

Pois nada alí cheguei eu, bastante sudoroso, cas pernas ben cansadas e cunha fame de lobo. E preguntei se había rodaballo, e había. O peixe a brasa non se pide por prato se non por unidade, e neste caso un dos rodaballos que había daba para dúas persoas. Eu dixen, que non hai problema: que traía fame coma dúas persoas. 😅

A carta de viños esta ben preparada para a ocasión. Teñen cousas moi interesantes, galegas, coma nacionais. E os prezos non me pareceron nada esaxerados. Eu tirei a unha bóa peza que tiña que ir tremendo co peixe (ainda non sendo da beiramar): o Campo de Pruebas 2018 de Quinta da Muradela (Albariño de Monterrei). 


Coma ía tomar dúas racións de rodaballo pedin un entrande lixeiro, unha ostra con touciño de porco ibérico... pero a ostra non era pequena eh. Moi ben por esa ostra e ese entrante. A combinación de ostra e touciño morno era delicia! 


E logo xa viu o momento esperado... o Rodaballo, que traen á mesa enteiriño e abren e separan en partes ahí diante túa. 




E vale, logo de tanta volta para pode probar este rodaballo... gustoume? Pois moito. a carne do peixe queda tenra e suculenta. Pero o máis interesante é que pola maneira de cociñalo nunha xaula na brasa, e que a pel vai enteira e queda moi crocante e sabrosa (os dous lados do peixe, porque nos peixes planos hai unha parte escura que é máis finiña, e outra branca da parte de embaixo que é máis graxa). Do rodaballo este disfrutase todo: a carne, o pelexo, as espiñas, a cabeza ... Quedei ben contento. 

E logo de postre, pois outra opción feita ó lume: flan da casa. Delicioso! 

Logo tomando o café tiven ocasión de falar un ratiño con quen leva o restaurante, e explicoume que o restaurante de Albanta naceu ca idea de cociñar todo á brasa. No tema das carnes, pois xa tiñan moita experiencia. Pero querían tamén ter pratos de peixe, e fixeron por aprender o estilo de Guetaria (para o peixe plano) e de Orio (para a casteñeta encarnada). E que claro, tiveron que facer moitos intentos aque que lle deron o punto. (E ben que mereceu a pena). 


Por certo para os que teñades curiosidade coma min do choio do "estilo Getaria" e do "estilo Orio", estiven mirando e aquí van dous videos:

Aquí lexendario Aitor Arregui (ex-fubolista e maestro nas brasas) do mesmiño Elkano, explicando todo o seu saber sobre o tema da preparación do rodaballo:  


 E este outro un tanto máis longo (podedes saltar a primeira parte na que se fala das traiñeiras), no que Jose Miguel Zendoia da adega (e restaurante) Katxiña explica coma preparan o besugo (que además de cociñarse diferente, leva un rustido): 

Asador Albanta

Dirección: Lugar de Balteiro, nº 47, 36140 Balteiro, Pontevedra
Teléfono: 986 04 59 95


domingo, 12 de noviembre de 2023

A festa de San Martiño en Moaña e os seus furanchos

Soupera de esta festa e tiña moita curiosidade por coñecela, e aproveitando que ía comer cos meus pais en Cangas, pasei a pasear, pillei a procesión, e tamén os furanchos de mediodía.




Aparte do ambientazo (estaba complicado conseguir sitio nos furanchos) o que me chamou moitísimo a atención é que teñen algunhas cousas ben curiosas no menú dos furanchos coma o bandullo (non é algo tan inusual, pero sí non o teño visto case nunca en hostelería), o pinchovo (ovos fritos con chourizo, segundo me explicaron) e sobre todo as xoubas afumadas.


As xoubas afumadas son xoubiñas salgadas e logo afumadas. E logo servironmas cun toque e tixola, aceite e cebolas. Unha cousa que sabe... moi forte (sabor moi intenso a peixe fermentado) afumado e moi salgado (tira co viño). Hai que querelas eh! Pero logo queda un sabor moi gustoso (repiten a dios, coma pasa sempre cas sardiñas) e xa marcha o salgado e queda o sabor a peixe e fume. Moi ricas. Teño que voltar só por elas.




O bandullo que me deron tamén era moi especial. Non o podo asegurar pero coido que é bandullo de pan millo. Parecer, non parecía de pan de trigo. Era moi marelo e tiña coma miga grauda. Tamén moi ben.



Recomendo moito esta festa de San Martiño. E se tedes ocasión de ir un ano... ides disfrutar. 

viernes, 3 de noviembre de 2023

Unha de queixos galegos "modernos"

 

Hai uns meses para o cumpleanos do noso Javi Polo, pois aproveitamos para quedar xuntos e o meu agasallo foron 6 queixos galegos.... Que tomamos facendo maridaxe con cervexas belgas (porque Javi é moi de cervexas belgas, e ademáis tiñamos a curiosidade de que hai toda unha tradición belga de maridaxe de cervexas e queixo). 

 

E mirade, así aproveitamos para falar das novas tendencias galegas de queixo. Porque xa hai máis cousas ca o Arzua/Ulloa, o Tetilla, o San Simon da Costa, o Cebreiro e o (ou os) Requeixos

Moitos dos queixeiros e gandeiros galegos están investigando e facendo queixos un tanto diferentes. Haberá xente que lles pareza mal porque non eran tradicionais de aquí, pero a min pareceme moi ben que teñamos variedade de queixos, e sobre todo algúns de estes queixos conseguen transmitir o sabor dos nosos pastos e da nosa terra de maneira igual de intensa ca os queixos tradicionais.

Aquí van os que probamos. 



Meniña de Donicio.

A gandería de Donicio esta xusto en Arzúa (A Coruña), e non fan queixo típico. De feito este Donicio que probamos é de cabra. E non é o "típico rulo", se non que é un queixo de estes pequenos e moi untosos, con codia de barolo. É super cremoso e moi graxo...  Donicio fan outros queixos, de cabra, de ovella e tamén de vaca. Teñen moita variedade pero eu non teño probado ainda todos.

https://www.casadonicio.com


Néboa de Quintian

Os de Quintián están no Páramo en Lugo. Fan queixo máis tradicional (pero non tanto) chamado Agarimo, un queixo fresco (iste non ten nome) e tamén venden leite fresco. Neste caso mercamos o Néboa, que é o seu queixo máis "afrancesado". Inicialmente tiña dúbidas de se mencionar semellanzas de estes queixos galegos con queixos estranxeiros, porque coido que ainda que podan usar as mesmas técnicas, xa só de estar en Galicia saelles un queixo diferente. Pero bueno, para que vos fagades unha idea de todos estes queixos o Néboa asemella a un Brie. Pero máis fresco e suave, e cun sabor ben herbaceo. 

https://www.ganderiaquintian.com


Xiros de Bisqato

O queixo Xiros é da zona de Guitiriz. Fano a xente de Bisqato, que coido que teñen un dos nomes máis preciosos xamais dunha empresa. Coma en todos os casos anteriores, fan queixo con leite crú (sen pasteurizar previamente). Isto é algo importante en coma queda o queixo despois, porque ó non estar pasteurizado, os queixos fermentan cas bacterias do lugar. Por tanto non van ser nunca iguales os de Quintian ou os de Bisqato porque son partes de Galicia un tanto diferente.

Bisquato fai varios queixos, os dous redondos, os dous con barolo na codia, pero ¡son diferentes! O Lúa é máis firme e non sei se dicir máis maduro (porque ás veces no mundo dos queixos máis tempo deixa o queixo máis brando e outras veces faino máis intenso e máis firme).

O que tomamos nós e o Xiros. Eu son un grande fan do Xiros, coido que é un dos meus queixos galegos favoritos, porque é moi moi graxo, manteigoso, cun miolo un chisco graudo... moi intenso (no seu sabor fresco, que é dificil explicar). Se coñecedes os queixos franceses eu compraríao cun Brillat-Savarin. Eu recomendo que se tedes ocasión probedes o Xiros porque é (na miña modesta opinión) unha das cousas máis orixinais que estan a facer en Galicia. Case ninguén fai queixos así en España. 

https://www.bisqato.com


Terra de Arias Moniz 

Veño de falar dun queixo que non fan en outros lados, pero o que realmente non ten equivalente ven sendo o Terra. Porque en parte pola leite (de vacas Jersey) coma polo barolo negro que leva fora, fai que sexa un queixo cun sabor moi intenso e unha cor marela no interior ¡que non ves en outros queixos! É un queixo graxo e intenso, cun toque forte da codia. Queixo para xente de gustos intensos. É moi especial.

Arias Moniz son de Chantada en Lugo. E tamén fan o famoso queixo azul Savel, manteiga e coido que algunha cousa máis porque non paran de facer cousas.
 

https://airasmoniz.com


Da Josefa

Diste se cadra non fai falla contar moito porque xa o teredes visto por Internet. Faise en Palas de Rei, que é xusto a comarca da Ulloa, pero non está na Denominación de Orixe, pero non por malo, se non por bó. É un queixo afinado durante máis tempo. Por iso ten este choio especial de estar moi "manteigoso". É un queixo do país, o seu toque ácedo e suave, pero cun sabor intenso.

Por non ter nen teñen web. Pero podedes ler sobre coma traballan o seu queixo. Podese comprar bastante fácil en queixerias e incluso en tendas online.

Marianne de Cortes de Muar

Ei, finalmente un que é un tanto diferente ós outros, nen barolo (bueno si que hai algo) nen miolo brando. Neste caso o queixo lembra ós queixo alpinos (un Gruyere, ou un Comté). Ten un sabor doce, coma a froitos secos... E coma vedes, e coma nos alpes ten buratiños!! Iste queixo foi o que máis lle gustou ós nenos e a todos. É un acerto. Se o podedes probar xa me dicides.

Cortes de Muar traballan en Silleda, Pontevedra. Ademais do Marianne fan o Marigold (que pode asemellar así polo tamaño e polo exterior pero é diferente). Tamén fan o Mimosa que é do estilo máis tradicional de queixo do país. Pero non paran ahí, tamén teñen o Marquesa. 

https://cortesdemuar.com



viernes, 11 de agosto de 2023

Enoteca Vini e Spiriti (Bérgamo)

 

Esta breve viaxe miña por Lombardía e Veneto foi moito de meterme en Enotecas. As Enotecas italianas son o equivalente ás nosas Vinotecas. Son locales que funcionan como tendas pero que tamén funcionan coma lugares de tomar viños e en moitas de elas tamén teñen opcións de xantar. 

Eu ía este ano con moito interés de probar viños, así que escoller Enotecas funcionaba ben, pero por outro lado tamén lles vin outras avantaxes: son lugares un tanto máis informais en comparación cos restaurantes (Osterias ou Ristorantes), funcionan máis para os italianos (sen ter ningún problema cos sitios turísticos) e logo vin que de comida ... están moi ben. 

O que si, é que na comida tenden a ser simples (menús máis curtos) e en algún caso e dependendo da hora, pois teste que atingir a cousas frías e picoteo (que tamén e moi interesante porque así podes probar as cousas típicas da zona). 

Neste caso en Bérgamo, moi perto da estación de trens (que xa sabedes en Europa que os barrios da estación adoitan a ser máis ben lugares de comida exótica) estaba esta vinoteca. Moi agrande, moi amplia e moi xeitosa. 

En canto á bebida tirei por probar un viño da rexión de Lombardía (producido á beira de Bérgamo, pero na parte que xa tira cara a chaira):

O de Bio non era intencionado (só coincidiu que era o viño de Valcalepio que tope interesante). Pero si teño observado que en Italia as adegas pequenas e que buscan facer viño coidadoso, pois habitualmente xa se pasaron ó Bio. 
Iste ven sendo o viño tinto básico de esa adega, pero a ver ... o de básico é só porque os outros son máis selectos e máis caros. Para nada algo de batalla. O Valcalepio DOC, tira das mesmas uvas ca o Burdeos (Cabernet Sauvignon y Merlot), así que xa medio podedes imaxinar que carácter ten... pero claro, o terroir e o clima é diferente. Si que estamos cun viño intenso, froitos vermellos e especias. Intenso, pero elegante cun punto de frescura. Con algo de madeira e tempo (6 anos tiña xa esta colleita) para asentar. 

Por certo, que coma pasa en Italia, cando pides un viño (ou un aperitivo - un vermu, un spritz, ou algo máis cargado) sempre traen un aperitivo, algo de comida para picotear: 



Iso sí, para ter pedido un tinto con carácter, fixen unha maridaxe un tanto extraña, pois tirei pola pasta, e neste caso dúas pastas que non levan carne. 
Por certo, que os da Enoteca foron super simpáticos. Eu non me daba decidido entre un tipo de pasta e outro, e coma pedir dous platos de pasta ía ser moita comida, ofreceronme eles mesmos darme metade e metade para que poidera probar as dúas! Que simpáticos. 


Istes son os Scarpinocc. Son típicos da zona das montañas que esta xusto ó norte de Bérgamo. Trátase dunha pasta rechea, á que se lle da unha forma que asemella a zapatos (de ahí o nome, son coma escarpíns). E o que teñen de específico ademáis da forma é que non se fan con carne, son vexetarianos. Levan dentro queixo e herbas. (Disque porque veñen dun lugar onde non había demasiadas opcións de conseguir carne e por tanto eran así coma humildes). E en canto ó aderezo é (coma teño visto no norte de Italia habitualmente para as pastas con compango) moi sinxelo, manteiga, queixo e salvia. Está curioso o da salvia, porque se ben sempre a topas nas tendas xunta cas outras herbas aromáticas, pero logo non hai tantas receitas que a usen... supoño que porque ten un sabor ben forte. Aquí cos scarpinocc a idea era dar ese sabor forte. 



E logo outra pasta que non é típica do norte, porque é típica de Bari, na bota de Italia: Orecchiette con le cime di rapa. A "cime di rapa" son grelos. Sí, no sur de Italia usan moito os grelos. A diferencia dos galegos, alá non a usan para acompañar a carne de porco salgada, se non que neste caso faise con pasta e aromatizada con anchoas. E a combinación pega moito. Eu xa fixera na casa cos grelos a combinación esta vendo videos de cociñeiros italianos e quería ver coma era alá, e sí, quedalles coma me quedara  min. 

De postre pois algo que xa todos coñecedes e que vai sobre seguro, un tiramisú: 


E co café, nos restaurantes italianos sempre traen un dixestivo. De agasallo da casa. Neste caso era "grappa". Unha señora grappa nin máis nin menos de 

Niste caso era grappa de Piamonte, de uva Barbera, en Asti, onda producen os famosos viños. 


E bueno, quedei contentísimo. Saín un pouco polo aire, porque tomei unha botella de viño eu só, pero coma non tiña que conducir (viaxaba en tren) pois todo perfecto. 

Vini e Espiriti 

domingo, 30 de julio de 2023

Enoteca Pacengoto (Pacengo, Lago di Garda)


 Estabamos nun camping nun pequeno pobo na beira do Lago Garda. O pobo chámase Pacengo. As cousas que me chamaron a atención: era moi pequeno (nen banco tiña xa), que ademáis de campings a maioría das terras estaban a vides e oliveiras, e que había moitos restaurantes ou tendas que vendían viño (pero nengunha tenda de ultramarinos). Por certo, moi interesantes todos os restaurantes e moi xeitosas as tendas en canto a viño. 

Un día de casualidade, facíaseme tarde e o único sitio que topei aberto ainda no pobo era esta pequena (bueno, non tan pequena) enoteca: Pacengoto (entendo que é o xentilicio da xente de Pacengo). E foi entrar e ver que o sitio merecía moito a pena, e que tiña que ter pasado antes. Moi ben surtido de viños interesantes e bóas opcións de comer. 

Coma eu chegara a 10 minutos de que pechara no de comer non puden ser moi exquisito, pedín que me fixeran un prato de embutidos e encurtidos. 


En canto ós viños aquí ven unha cousa curiosa. Fixadevos na lista de viños por copa.

Se observades nas categorías de espumosos (bollicine), brancos (bianchi) e tintos (rossi), hai unha opción que non ten nome e que chaman "Pacengoto, Selezione Alla Cieca". Que ven sendo o que intuimos: o taberneiro escolle unha botella e os clientes catan o viño a cegas. Supoño que incluindo o xogo de tentar descubrir que viño é. Por certo que a aposta é arriscada porque se vedes en todos os casos, o viño a cegas é o máis caro da opción (8€). 

A ver, eu estou de paso e non hei voltar e teño moita curiosidade así que pedín o branco e o tinto da selección sorpresa. 

O branco francamente entantoume. Sendo fresco e agudo, tiña corpo e notábase tempo, pero o que máis me sorprendía era que tiña (entre outros sabores a froitas) un sabor moi intenso a laranxa doce e algo que a min me lembraba a algunha herba de cociña coma o tomillo ou a albahaca. 


O tinto tamén era ben curioso. Fresco pero cun golpe de taninos, así como cunha parte que parecía un viño atlántico pero que logo pegaba forte (forte pero gustoso, hehe). Quedei tamén ben curioso que viño sería. 


Pois os dous viños misteriosos eran: 

Co Monte delle Saette non acertei a tope, pero si ese sabor que lle notaba a algunha herba aromática si que din nas notas de cata que ten aromas a salvia, e a froitos tropicais (se cadra é o que me pareceu a min o tema da laranxa).  

O Ripasso de Valpolicella resultou ser un viño moi interesante. Interesante pola súa preparación sobre a que lera algo, pero nunca probara: en Valpolicella fan un viño moi intenso chamado amarone. Co bagazo de fermentar este viño aproveitan para usalo coma base para facer un viño tinto diferente do amarone pero que hereda o corpo intenso de este viño. Vaia, pois por iso notaba esa combinación curiosa de viño fresco pero corpo intenso. 

Para rematar, e porque me portei ben pois tomei de postre unha copiña do espumoso sorpresa que tiñan na carta: 


 Neste caso o viño sorpresa era un Lessini Durello Spumante Método Clássico DOC - Muni. Da denominación de orixe Lessini Durello DOC que está entre Verona e Vicenza. 


Pois eso, que quedei moi contento, probei uns viños moi interesantes da zona de Verona e arredores. 
Non sei se caeredes por Pacengo, pero en calqueira caso o Pacengoto tamén ten tenda online. 


Pacengoto


viernes, 28 de julio de 2023

Osteria Marengo (Lago di Garda, Provincia de Verona)

 

Gosto moito que para os italianos a casqueria é algo normal en calqueira restaurante. (En España hai, pero… en restaurantes específicos e… cando foi que vichedes figado nun menu?).

- lucio do Lago de Garda con polenta
- fegato alla veneciana (figado encebolado, pero con herbas e especias)
- cafe e amaro
- o viño era un branco Lugana (adega Montonale)

E se cadra o que non vos vai chistar tanto... 50€. 

O sitio é a Osteria Marengo, nun pequeño pobo na beira do Lago de Garda (Pacengo), a 50 km de Verona. 







miércoles, 26 de julio de 2023

Pois Venecia non está mal!

 

O típico de Venecia é dicir que está abarrotada, que é moi cara e que cheira mal. 

Pero eu non vou contradecir as 3 cousas. Había sitios que non se podía ca xente, pero en xeral a maior parte da cidade (que é moi grande) estaba super tranquila e ata un tanto desertica. Nengún problema de cheiros excepto 2 sitios. E en canto ós prezos vimos cartas de 11€ por un xelado, pero en xeral café a 1.2€ e xelados a 2.5€. Nen sequeira hai que buscar moito. 

A verdade contaranme tanto e tan mal de Venecia que nin gañas tiña de ir, pero logo dunha visita un tanto fugaz (viaxamos con nenos nunha vaga de calor), quedei contento do sitio, e xa estou planexando arranxar unha visita de fin de semana en outono e inverno (aloxandome na cidade se pode ser). 

Museos, bós sitios de comer e beber, e moito que pasear e fotografiar.