martes, 26 de febrero de 2013

En todas partes cocen fabas ...

... e non vai de fabas se non de carne de cabalo.

Este Nadal tivemos un pequeno toque Francés na casa, porque nos trouxeran unhas latas de Confit de Canard. Bueno, non é nada especial, é unha maneira típica de preparar e conservar o pato no sur de Francia. E vendese en lata. Haina de varias calidades e tal. Velaquí a lata que tomamos este Nadal:


O nome non lles resulta familiar?

La compañía francesa Spanghero compró 42 toneladas de carne de caballo, según la prensa

Pois sí, vaia casualidade, resulta que esta empresa Francesa estaba metida no segunda fase do escándalo da  carne de cabalo, o das Lasañas de Findus. (Digo segunda fase, porque conforme van pasando os días, vai aparecendo un novo producto que leva tamén carne de cabalo). 

Non quero dicir con esto que o pato que tomamos non fora pato. (Sería oca?)  En teoría debería selo porque coma se ve nunha etiqueta dun lado tratase dun producto de Denominación de Orixe Protexida. (O cal non ten porque dar seguridade de moito). Saber sabía a pato, e tiña osos de pato. (Niso é algo bó as pezas de carne que teñen forma do animal, de enganar teñen que buscar un bicho parecido).


Vos diredes o que parece. Estaba rica, eso sí.

Non teño moito máis que dicir sobre o tema. Personalmente, levo moitos anos desconfiando dos productos cárnicos preparados. A carne picada e xa cociñada non hai quen a identifique. Sempre sospeitei que podía levar o peor posible. E non me refiro á carne de cabalo, se non a carne de bovino de peor calidade posible. 

Do pouco positivo do caso é que coma a carne de cabalo podese identificar facilmente por xenética, saiu á luz os extraños chanchullos e orixes extrañas da carne que se consume en Europa. Esperemos que esto sirva para activar a trazabilidade. 


domingo, 24 de febrero de 2013

Comer cos ollos: La Molinera

Hai ben pouco que estivemos tomando unha cea fantástica no Molinera en Lalín. Outra vez máis estiven de visita por Lalín e non por algo feliz. Pero boas ou malas cousas, hai que tirar para adiante. Pasei polo Molinera para ver a uns coñecidos, e tivemos curiosidade de ver que cousas novas tiña preparadas Diego, así que pedimos uns tapi-platos. Así tiñamos unha cea lixeiriña e gustosa.

Preguntamos que tiña, e ó pouco rato trouxonos estas dúas pequenas sopresas.


Ovo de codorniz pochado con setas




Tenreira con humus (feita con garbanzos) e cítricos.


jueves, 21 de febrero de 2013

Carbonara per due!


Hace dos semanas estuve en un curso de cocina italiana que ofrece Anna de Panepanna.  Estos próximos meses estará dando varios cursos de cocina italiana (y otras cosas) por Galicia. Si os interesa, podeis visitar la web y mirar que cursos habrá próximamente.

Era hora de poner en práctica la receta y los trucos aprendidos en el curso de Pasta 101 (o Curso Básico de Pasta, porque en España los dígitos 101 no nos dicen gran cosa). Escogí comenzar con uno de los estilos más populares de la pasta: el rustico, contundente y muy romano spaghetti alla carbonara[].

Pero, como hacer  alla carbonara para uno es más triste que los caballitos pony. ¿Sabeis porque digo lo de los caballitos pony? ¿No conoceis la canción de Hidrogenesse? Pues aquí la teneis:


Así que vamos a hacer la receta para dos. Porque es muy triste, y por otra cuestión practica, siguiendo las proporciones, la receta para uno usaría 1/2  huevo o menos. Así redondeamos.

SPAGHETTI ALLA CARBONARA DE ANNA 

Ingredientes:


  • 100g de panceta ibérica (no curada, no salada, que esté blanda al tacto y que tenga una buena cantidad de tocino)
  • 1 huevo (calibre medio)
  • 40g de pecorino romano para rallar
  • pimienta recién molida
  • sal
  • 160g de espaghetti italianos de calidad (no de una marca española, no de marca blanca, y no necesariamente de la marca que sale en la foto)


Unas cuantas notas sobre los ingredientes (van ser principalmente muchos noes):

  • no se utiliza nata
  • no se utiliza bacon ahumado, ni bacon cocido, ni bacon ahumado-cocido
  • si no localizas pecorino, o si no lo quieres comprar (es mucho menos versatil que otros quesos), puedes sustituirlo por Parmigiano 
  • sobre el tema de la pasta, existe el acuerdo general que las marcas españolas no fabrican con calidad suficiente, las marcas blancas tampoco; en muchos supermercados (y algún hipermercado) hay la posibilidad de comprar marcas italianas, por ejemplo una de estas 3: De Cecco, Garofalo o Barilla 
  • ¿importa la calidad de la pasta? aunque la pasta parezca un producto industrial y homogeneo, lo cierto es que depende mucho de la calidad del trigo y la manera de prepararla; todos nosotros somos conscientes de la diferencia de calidad que hay en el pan, pues con la pasta pasa lo mismo (de hecho comparten ingrediente común)

Preparación:

Es una receta bastante rápida, y de hecho es muy importante hacerlo todo de manera rápida para que no se enfrie o se pase. En cuanto esté la pasta lista para hervir, ya es momento de tener la mesa puesta y estar preparado.

Los primeros pasos consisten en cortar (la panceta en tiras), rallar (el queso) y moler (la pimienta) y batir (el huevo).



Se pone a hervir una olla con agua y sal (importante esta sal, porque el plato es en su mayoría pasta, y lo mejor es aportar la sal a través de la pasta: luego no se podría corregir). En cuanto a la cantidad de sal , según vuestra preferencia. 

Cuando el agua está hirviendo, se añaden los espaghetti. Se dejan hacer de acuerdo con el tiempo escrito por el fabricante en el envase (este tiempo depende del tipo de pasta, de la composición del trigo para hacerla y otros factores). Otra opción es que vosotros calculeis el punto para decidir cuando sacarlos del fuego (pero sólo si lo que os gusta es la pasta al dente, si os gusta la pasta muy hecha, parad de ler la receta y dejadlo, esta receta con pasta recocida no merece la pena).

En paralelo mientras se hace la pasta, poner a fuego suave, en una sartén antiadherente las tiras de panceta. Sin aceite ni nada. De hecho, a los segundos de comenzar la panceta soltará una cantidad grasa (yo no aprovecho esta grasa luego en la receta, aunque podría). La panceta se deja hasta que coja tono oscuro y esté crugiente. Se aparta del fuego.

Antes de que estén listos los espaghetti, se mezcla el queso rallado con el huevo batido. Una vez esten listos los espaghetti se sacan del auga y se escurren completamente. Rapidamente, lo más calientes posible se mezclan en el bol de los huevos y se remueven para que el huevo lo impregne todo. Se añaden las tiras de paceta sin la grasa que soltaron. Este es el momento de añadirle la pimienta picada. (La pimienta no es un aliño opcional, si no que es ingrediente de la receta original, aunque no os guste la pimienta, deberíais añadir un poquitín para compensar los otros sabores tan intensos).

Y señores y señoras, voilá:

No tengo muy claro el maridaje: aunque es un plato de pasta, es un plato calórico y de sabor fuerte. ¿Un tinto o un rosado? Como a mi me gusta el blanco, escogí un Godello de Valdeorras, que creo que tiene el carácter suficiente para acompañar estos sabores.

Las cantidades que he indicado para dos personas os puede parecer poco. Está todo muy pensado, para que quede sitio para el postre. ¿Que sería una cena de pasta para dos sin postre?  El hecho de haber sido comedido con las cantidades tiene un segundo beneficio: Esta receta tambien sirve para hacer un plato principal para uno, para uno con apetito. El intentar dividir esta receta me parece un poco complicado: sería necesario usar medio huevo. (No creo que sea bueno subir la cantidad de nuevo, porque haría el plato final muy pesado, demasiado viscoso y el huevo se impondría a otros sabores).

domingo, 17 de febrero de 2013

Laconada ... é popular

Non é que sexamos un blog moi importante, pero algo que sí que é certo é que Laconada é un blog popular. 


Permitanme a broma. 

Ah, e se andades por Pontevedra o 24 de febreiro, podedes achegarvos por Salcedo, e podedes disfrutar dunha bóa laconada cos seus grelos, chourizos de Marín e patacas de Xinzo.

sábado, 16 de febrero de 2013

Francesinhas en Porto: LadoB

De cando en cando teño que visitar Porto, e coma sempre que vou, teño a obligación de, canda menos unha vez tomar unha francesinha, e a ser posible nun sitio novo. Na rúa Pasos Manuel, non moi lonxe do clásico Santiago, hai un snack bar que xa tiña visto de outras veces, pero coido que se remozou e rediseñou neste momento. Agora está decorado con carteis relativos á música e teñen fondo musical. Un lugar perfecto para comezar a noite de festa en Porto.

En canto a tomar francesinhas, están bastante ok de sabor, pero teñen un problema estético importante.  Coma podedes comprobar nas outras fotos que estivemos poñendo co paso dos anos, unha das cousas que máis sorprenden é o milimétrico e perfecto que está o queixo fundido. Sempre se preocupan de que pareza o envoltorio dunha caixa. Neste caso isto é o que hai:


Coma podedes ver, non se esforzaron moito ó gratinar a francesinha así que quedou.

O interesante de esta francesinha é que en vez de ter bife, era de carne asada ( unha rondela de terneira asada ou algo así). A carne e as salchichas estaban ben.

Xa para rematar, o molho? Está ok. Pouco picante, para o que tedes medo da comida picante.


Recomendación:

  • Bo ambiente, bó horario (nunha cidade no que moitos snack bars pechan cedo, este esta aberto ata a medianoite, ou máis tarde)
  • Ben de cervexas e moitas opcións de xantar 
  • Francesina OK, pero só OK. Pero principalmente porque non é moi estética. (xente que necesite tomar una Francesinha espectacular ten nas cercanías outros sitios ben interesantes)

Para rematar o post ilustramos cunha das estampas típicas de Porto: Francesinha, Batatas fritas, e Super Bock.


Rua Passos Manuel, 192, 
Porto.
Lunes - Xoves9:00 am - 11:30 pm
Venres - Sábado9:00 am - 2:00 am

domingo, 10 de febrero de 2013

Tal coma está todo ... fai falla pasta!!

Pois sí, a economía vai mal, a política vai mal, todos temos problemas. O único que o pode mellorar as cousas un pouco é a pasta. Pero coma cartos non hai, terá que ser pasta da de comer, a Italiana. Non vai quedar outro remedio. 

Hai xa dúas semanas (mimadriña que rápido vai o tempo) tiven a ocasión de asistir a un curso en Vigo. O lugar foi o tan riquiño restaurante Don Chiringo. E o curso foi impartido por Anna, tamén coñecida por panepanna.com! Anna e Panepanna e Panepanna é Anna.

O curso era un curso de introducción á pasta italiana (Pasta 101). Algún que lea esto pensará: "Un curso básico de pasta? Parece talmente feito para universitarios que deixan a casa por vez primeira. A quen fai falta?". Moita xente pensa que cociñar pasta non ten historia (pode ser) pero o certo é que aquí en España a xente non sabe facer pasta. Por iso o curso é moi interesante, e moi recomendable.  Eu aprendín un montón de cousas (e iso que eu considerábame algo entendido en cociña Italiana). Sempre hai cousas que aprender, ademáis, Anna é moi didáctica e práctica. 

Sexa coma sexa, se estades interesados en cursos de cociña (non só de cociña italiana), as bóas novas é que haberá cursos nos próximos meses por Galicia. (De feito, o de Pasta 101 vaise repetir, e tamén hai un de pizza e outras cousas interesantes). Se queredes máis información só tedes que ir mirar na web de pannepanna.com

E agora coma xa sabedes que é o meu hábito, vou meter un pouco rollo relativo ós pratos que fixemos no curso. Foron detalles e cousas nas que pensei. Non quere dicir que sexan certas, pero coido que son todas bastante sensatas.
Nota, coma sempre as miñas opinións van a ser un pouco radicales e polémicas. Non vos irritedes sen sentido. Non teño intención de definir a verdade. Isto son só opinións, e persoais. A realidade pode ser diferente ou vos podédes pensar diferente. Non hai problema.
Por certo, os platos que fixemos son moi famosos:

Spaghetti alla carbonara:

Mirade que cor dourada tan apetitosa. Decatádevos dalgo? Si, este plato non leva nata. Levamos anos facendo, e os restaurantes ofrecendo unha salsa branca chamada carbonara, e non só en España, teño visto algo parecido en outros paises, nos USA, sen ir máis lonxe. Bueno, pois a receta orixinal e que se fai en Italia non leva nata: ovos, panceta, queixo (raiado) e pementa.

Nota, en Italia, seica hai unha versión que leva nata, pero chámana carbonara ricca. (E non é nin de lonxe tan popular coma a orixinal)


Ragú alla Bolognese:
Outro plato que nos ten que soar familiar, pois é o que en España chamamos "espagueti boloñesa", ainda que en realidade en Italia chaman Ragú boloñés. Nome familiar, pero non vos chama a atención algo? Non está nadando en salsa de tomate coma pasa en casi todos os sitios (e mesmo na casa). Coma vedes o ragú é máis ben pastoso, e non só iso, é moi contundente (descubrimos que leva 3 tipos de verdura, touciño, e moitísima carne: é un plato de festa pantagruelica en Bologna).

Spaghetti al pesto:
Das 3, a receta que ten unha interpretación en España máis parecida á orixinal é o pesto. O cal non quere dicir que en moitos restaurantes, ditos 'italianos', en Vigo me teñan posto unha salsa aceitosa follas secas de albahaca en vez dun pesto (non penso dicir o sitio, pero seguro que vos tedes tido experiencias similares tomando cociña italiana en Galicia). É unha receta sinxela e convinte (tendo unha bóa picadora): albahaca (FRESCA), piñóns (tamén pode levar noces se queredes), allo, aceite e queixo rallado.

Detalliños:
Unhas cantas cousas interesantes nas que reparei no curso, ou cousas que nos comentou Anna.
  • Fixadevos no fantastico e apetecible tono dourado da pasta? A carbonara é obvio que a cor é moito do ovo, pero as outras dúas? Impresionante, que cor máis bonita, que aspecto tan delicioso. Pois eu coido que ó segredo e non cocer a pasta de máis, hai un momento no que cambia de cor e torna branca, pero así no punto mantén este tono marelo. Unha bóa razón para tentar deixar a pasta "all dente" non é só de textura e sabor, se non tamén polo aspecto.
  • As salsas non son pringosas ou acuosas. Se vos fixades nas fotos teñen o punto xusto para estar na pasta, e apenas manchan o prato. E interesante pensar en esto, porque moitas veces as salsas que lle facemos ás pastas son terriblemente líquidas: ben tomate, ben nata, ben aceite. Estes 3 exemplos servironme de reflexión e coido que tentarei facer as salsas máis consistentes, e non pasarme nen co aceite nen con productos líquidos que podan facer todo un pouco desastre.
E algunha cousa máis quería comentar, pero son de estas cousas que cando chega o momento non das lembrado. Así que para non andar retrasando os posts, vai así coma está. 

E para rematar vou a ilustrar unhas cantas fotos de realización do curso, para que vexades coma son as cousas e coma se vai preparando a pasta esta de arriba das fotos:

Allo, albahaca e piñóns: pesto! 
O inicio do ragú: allo, apio, zenoura, touciño e panceta 
O ragú cociñase pouco a pouco, con lume suave

Logo engadeselle a carne picada, tamén feita lentamente

raiamos unha chea de queixo!

Pesto recén feito esperando pola pasta

Panceta para a carbonara

O ovo e o queixo raiado mezclados para a carbonara

Hai que escurrir a pasta rápido 
Unha bóa ola de ragú

miércoles, 6 de febrero de 2013

Shiokoji

Cousas curiosas:

Teño que admitir que debo ser unha persoa ben rara, porque en canto vin esta foto, que para moita xente non tería unha pinta apetecible, apeteceume un montón saber que era.

Mirando en Interné descubro que o Shio-Koji é arroz fermentado en sal. E ainda me interesou máis: teño unha curiosade enorme por todos estes pratos que se fan gracias á colaboración de microorganismos, ben sexan fermentados, mohosos e cousas así. (Non quere dicir que necesariamente me gosten, pero fasciname a idea que o ser humano fose capaz de investigar e descubrir procesos para que a comida non se volte tóxica ou incluso que se atrevese a probar estas cousas por vez primeira).

Interesantemente, non é un producto que se teña que importar de Xapón, se non que se un é atrevido pódese facer na casa (bueno, hai que conseguir arroz xapones pero se cadra non é tan díficil): preparar shio-koji. Bueno, relativamente fácil, porque hai que conseguir koji, que é un tipo de moho xapones (Se cadra non é tan dificil porque koji é un Aspergillus e aquí en Vigo tivemos unhas bóas cepas de Aspergillus hai uns anos).

Nota: para aqueles que se alarmen polo tema de meter Aspergillus na cociña: non é perigroso. De feito case calqueira que teña probado algo de comida xaponesa ou asiática ten probado algo feito con koji. ¿A sopa Miso? O miso fermentou en koji. ¿A salsa de soia? A soia fermetou en koji. De feito o que ten de novedoso e orixinal da moda do shio-koji, e o feito que se fai salgado. Fermentados levanse facendo anos (bueno, non tanto).

(Non prometo nada, pero se cadra nun futuro veredes este post ampliado comentando coma me quedou o meu shio-koji feito na casa!)