Pois sí, a economía vai mal, a política vai mal, todos temos problemas. O único que o pode mellorar as cousas un pouco é a pasta. Pero coma cartos non hai, terá que ser pasta da de comer, a Italiana. Non vai quedar outro remedio.
Hai xa dúas semanas (mimadriña que rápido vai o tempo) tiven a ocasión de asistir a un curso en Vigo. O lugar foi o tan riquiño restaurante
Don Chiringo. E o curso foi impartido por Anna, tamén coñecida por
panepanna.com! Anna e Panepanna e Panepanna é Anna.
O curso era un curso de introducción á pasta italiana (Pasta 101). Algún que lea esto pensará: "Un curso básico de pasta? Parece talmente feito para universitarios que deixan a casa por vez primeira. A quen fai falta?". Moita xente pensa que cociñar pasta non ten historia (pode ser) pero o certo é que aquí en España a xente non sabe facer pasta. Por iso o curso é moi interesante, e moi recomendable. Eu aprendín un montón de cousas (e iso que eu considerábame algo entendido en cociña Italiana). Sempre hai cousas que aprender, ademáis, Anna é moi didáctica e práctica.
Sexa coma sexa, se estades interesados en cursos de cociña (non só de cociña italiana), as bóas novas é que haberá cursos nos próximos meses por Galicia. (De feito, o de Pasta 101 vaise repetir, e tamén hai un de pizza e outras cousas interesantes). Se queredes máis información só tedes que ir mirar na web de
pannepanna.com.
E agora coma xa sabedes que é o meu hábito, vou meter un pouco rollo relativo ós pratos que fixemos no curso. Foron detalles e cousas nas que pensei. Non quere dicir que sexan certas, pero coido que son todas bastante sensatas.
Nota, coma sempre as miñas opinións van a ser un pouco radicales e polémicas. Non vos irritedes sen sentido. Non teño intención de definir a verdade. Isto son só opinións, e persoais. A realidade pode ser diferente ou vos podédes pensar diferente. Non hai problema.
Por certo, os platos que fixemos son moi famosos:
Spaghetti alla carbonara:
Mirade que cor dourada tan apetitosa. Decatádevos dalgo? Si, este plato non leva nata. Levamos anos facendo, e os restaurantes ofrecendo unha salsa branca chamada carbonara, e non só en España, teño visto algo parecido en outros paises, nos USA, sen ir máis lonxe. Bueno, pois a receta orixinal e que se fai en Italia non leva nata: ovos, panceta, queixo (raiado) e pementa.
Nota, en Italia, seica hai unha versión que leva nata, pero chámana
carbonara ricca. (E non é nin de lonxe tan popular coma a orixinal)
Ragú alla Bolognese:
Outro plato que nos ten que soar familiar, pois é o que en España chamamos "espagueti boloñesa", ainda que en realidade en Italia chaman Ragú boloñés. Nome familiar, pero non vos chama a atención algo? Non está nadando en salsa de tomate coma pasa en casi todos os sitios (e mesmo na casa). Coma vedes o ragú é máis ben pastoso, e non só iso, é moi contundente (descubrimos que leva 3 tipos de verdura, touciño, e moitísima carne: é un plato de festa pantagruelica en Bologna).
Spaghetti al pesto:
Das 3, a receta que ten unha interpretación en España máis parecida á orixinal é o pesto. O cal non quere dicir que en moitos restaurantes, ditos 'italianos', en Vigo me teñan posto unha salsa aceitosa follas secas de albahaca en vez dun pesto (non penso dicir o sitio, pero seguro que vos tedes tido experiencias similares tomando cociña italiana en Galicia). É unha receta sinxela e convinte (tendo unha bóa picadora): albahaca (FRESCA), piñóns (tamén pode levar noces se queredes), allo, aceite e queixo rallado.
Detalliños:
Unhas cantas cousas interesantes nas que reparei no curso, ou cousas que nos comentou Anna.
- Fixadevos no fantastico e apetecible tono dourado da pasta? A carbonara é obvio que a cor é moito do ovo, pero as outras dúas? Impresionante, que cor máis bonita, que aspecto tan delicioso. Pois eu coido que ó segredo e non cocer a pasta de máis, hai un momento no que cambia de cor e torna branca, pero así no punto mantén este tono marelo. Unha bóa razón para tentar deixar a pasta "all dente" non é só de textura e sabor, se non tamén polo aspecto.
- As salsas non son pringosas ou acuosas. Se vos fixades nas fotos teñen o punto xusto para estar na pasta, e apenas manchan o prato. E interesante pensar en esto, porque moitas veces as salsas que lle facemos ás pastas son terriblemente líquidas: ben tomate, ben nata, ben aceite. Estes 3 exemplos servironme de reflexión e coido que tentarei facer as salsas máis consistentes, e non pasarme nen co aceite nen con productos líquidos que podan facer todo un pouco desastre.
E algunha cousa máis quería comentar, pero son de estas cousas que cando chega o momento non das lembrado. Así que para non andar retrasando os posts, vai así coma está.
E para rematar vou a ilustrar unhas cantas fotos de realización do curso, para que vexades coma son as cousas e coma se vai preparando a pasta esta de arriba das fotos:
 |
| Allo, albahaca e piñóns: pesto! |
 |
| O inicio do ragú: allo, apio, zenoura, touciño e panceta |
 |
| O ragú cociñase pouco a pouco, con lume suave |
 |
| Logo engadeselle a carne picada, tamén feita lentamente |
 |
| raiamos unha chea de queixo! |
 |
| Pesto recén feito esperando pola pasta |
 |
| Panceta para a carbonara |
 |
| O ovo e o queixo raiado mezclados para a carbonara |
 |
| Hai que escurrir a pasta rápido |
 |
| Unha bóa ola de ragú |
