viernes, 16 de marzo de 2018

The spy who dined alone

I am at Nate 'n Al for the smoked salmon and the "everything" bagel, but for something else too: the people-watching. The pleasures of eating alone are obvious. You get to eat what you want, how you want. It is one of adulthood's great indulgences. But who admits to its other profound pleasure, the licence it gives you to spy on people?

 

Coñecedes a Jay Rayner? É o critico culinario do Guardian inglés. Non sei que tal é coma crítico culinario (non tiven ocasión de ir a nengún restaurante que teña reseñado, para comparar se o que opina coincide co que eu pense), pero é divertidísimo coma escritor. Tómase moi a coña o tema da crítica culinaria e sobre todo escrebe de maneira moi isqueante (chispeante sería un castelanismo, non? 😁). 

Pero este artigo tocoume moi de cerca. Por diversas razóns ... eu tamén adoito a ir a comer moito nos sitios. E o certo é que cando estas ti só na mesa non podes evitar ver ás outras mesas que hai diante túa, e ainda que non queiras acabas escoitando as conversas das outras mesas (cando estamoso en grupo nun restaurante non nos damos conta, pero en xeral falamos moi alto). Contrariamente a Jay, eu non me esforzo nada a intentar crear narracións sobre os outros comensais ou enteirarme de que falan, de feito fago todo o posible por abstraerme e non escoitar nen ver nada. 

Onde si estoy de acordo con Jay e nestas pequenas avantaxes de ir a comer só:

The pleasures of eating alone are obvious. You get to eat what you want, how you want.