En Francia, no Nadal, Ostras

Este Nadal houbo Noitebóa francesa. Aquí somos de marisco e en Francia son de ¡Ostras! 🦪 

Non sei ben como tivemos o certo agasallo de 3 fabuolosas ducías de ostras para 2 personas (o resto ou non lles gustaban ou non podían). Así que deu para dúas ceas. 

Os franceses toman moitas ostras todo o ano por celebracións e no Nadal é casi obligatorio. En isto teñen unha pequena avantaxe con nos do marisco: coma a ostra criase e non é capturada, poden calcular a producción para que os prezos sendo altos non teñan picos. Ademáis as ostras aguantan uns días e non fai falla conxelar. 

Eu non son moi experto no mundo da ostra francesa pero a primeira cousa é que alá case todo é "ostra rizada" (ou xaponesa). Hai... escasas e ben caras ostras planas. Pero en xeral tiran máis pola rizada (como vedes nas fotos). Outra cousa que acho interesante é que en Francia as ostras prefierans criar en estuarios, con mezcla entre auga salada e doce. En Galicia coido que case todas 100% auga salgada.

Na nosa cea tivemos ostras de 2 sitios. 

• Ostras bretonas de L'Istrec. 
• Ostras de Artouan en Charenne (aquí categoría normal e categoría especial)

E a historia que as 3 sendo de tamaños equivalentes eran bastante diferentes en aspecto e máis ainda en sabor.

• As bretonas moito máis mariñas, salgadas, electricas.
• As normales de Artouan, pois máis leitosas e doces.
• As especiais de Artouan, ainda máis branqueciñas, doces, gordotas e con sabores a amendoa (que sí!)

Seica as especiais o que teñen de diferencia e que pasan 1 semana máis en auga doce. Ou iso din.

Si que estaban máis grandes as especiais e tiñan un sabor coma máis doce (doce no sentido que azucarado si). 

De todas formas vou dicir unha cousa, se cadra porque asemellan máis ás galegas e estou máis afeito ó sabor, ou se cadra porque gosto máis de este sabor así coma moi iodado, preferín as bretonas. 

Para maridar:

• Champagne Alexandre Bonnet, que investigando a posteriori vexo que esta xusto na fronteira entre Champagne e Borgoña. Iso só xa é un puntazo.
• Chateau Tour Leognan, branco de Burdeos, que é o 2º viño do Chateu Carbonnieux. E obviamente non é o nivelazo do seu primeiro viño, que é un viño fantástico para tomar cun marisco fresquiño.

Contento ca CrockPot

Tiña pendente de falar da CrockPot:

No meu aniversario regalaronme unha. Eu non tiña claro mercar (evito acumular moitos aparellos), pero agradecín que decidirán por min. Pasaron os meses e teñolle dado bo uso. 

Observade que eu teño o modelo clásico sen automatizacións. Regalaranme o automático pero cambieno polo antigo, porque prefiro usar echufes programables ou ainda millor: cun enchufe intelixente controlado dende o móvil. Practiquísimo prender e apagar dende fora de casa.

Porque o choio da CrockPot é que cociña moi lento, horas e horas. Entón é convinte programar o apagado e o prendido, e por exemplo cociñar pola noite. Non ten peligro de desbordar, e non seca o guiso (non hai risco que queme). Así perfecto para deixar sen vixiar.

Seica é perfecto para guisotes (lentellas ou fabada) pero fun máis de usalo para algo tan sinxelo coma asar unhas patacas doces durante a noite. Máis económico que facelas no forno. E quedand do estilo.

Os libaneses din que o segredo para un bó hummus é cociñar lentamente o garbanzo toda a noite. Na cociña non me atrevo a deixar nada tantas horas, pero na CrockPot, sen problema, deixalo funcionando e non desborda nin pasa nada.

Á rapazada da familia encántalles o "pulled porc", porque é tenro, doce, ácedo e sabe afumado. Variamos un pouco a receita deste video:

4 horas e a carne xa se desfía facilmente cuns tenedores. Coma vedes queda moito caldiño, non seca na ola. E así resultou o choio, a que ten unha pintaza (o dos pementos de Padrón foi para darlle un toque aquí galego).

Tamén serviou para preparar "birria", un guiso mexicano de carne de vaca que serve tanto para facer tacos coma para tomar con caldo coma unha sopa (moi cárnica, carne e caldo e xa).

Aqui tiramos un pouco de istoutra receita: 

E cun eito de pingo/manteiga de porco, podedes facer "carnitas". Hai que usar primeiro unha ola a todo gas para "sellar" fritindo no pingo. Pero logo deixades temperar a manteiga e "confitase" a carne durante 4 horas no CrockPot. Queda pendente de compartir a receita e astucias.

E quedan máis cousas que fixemos, coma cochinita pibil, e outras cousas. Teño que ir compartindo as nosas versións cas receitas con tempos e consellos de que carne e ingredientes usar. 

O arte do "capeado" mexicano.

 Cando comecei a ir a restaurantes de menú do día (o que chaman en México fonditas) reparei nunha cousa curiosa: os seus rebozados eran diferentes coma fan en Europa. Vianse moi esponxosos e tiñan moito volume. ¿Coma farían? Ademáis non os chamaban rebozados (rebozo en México usase para unha prenda de roupa) se non "capeados". Ademáis en México distinguen entre os rebozados con pan raiado, eses son "empanizados" e este outro estilo, que son "capeados".

(Non quero pasar por alto, que en México hai coma varios estilos de cociña e hai cousas que só podes tomar se cambias de estilo de negocio. Nos restaurantes grandes e tal ou nas taquerías, pois non vas topar "capeados".  Os capeados veralos en fonditas, cantinas, restaurantes de pescado e en sitios de tacos de guisado. Os empanizados si os podes topar máis fácilmente en sitios de carne, e onde fagan tortas -a milanesa é un clasico dos bocadillos). 

Co tempo explicaronme (e vin facer ás señoras) o seu "capeado". Non se bate todo o ovo se non que se fan claras a "punto de nieve" (en México este punto dinlle "punto de turrón"), e logo engaden a xema lentamente. Co que queda unha mezcla esponxosa. E logo enfariñan o que van a rebozar e logo meten nesta escuma de ovo, e vai a fritir.

 O resultado queda coma digo, un chisco diferente de coma nós. Ademáis este ovo escumoso permitelles cousas interesantes coma que poden rebozar vexeitais con moita rama, coma a coliflor ou os huazontles.

Para explicar mellor mirade este video que é corto e que explica todo ben.

Habitualmente o que se fai é enfariñar o que vas capear primeiro e logo meter no ovo, pero aquí meten xa a fariña na mezcla de ovo. E funciona moi ben, así que recomendo esta técnica. Da cantidade de fariña que din, unha culler de postre son coma 5.5g de fariña. Así que eu calculei coma unha culler de postre de fariña por ovo e logo unha extra para redondear. 

Coma fixen eu cos meus pementos (non teño chiles, pero teño estes pementos da casa que son carnosos coma os chiles jalapeños), foi tatemalos (pasalos á plancha). 

 

Logo metelos nunha bolsa para que "suden". Os mexicanos fan esto porque logo de estar na bolsa a pel do chile ablanda e podes sacala... pero con estes pementos non saiu moi ben. 

Agora fixen o capeado segúndo comentan. Primeriro unhas claras ben compactas. 

Logo engadin a fariña, remexín un pouco máis e logo as xemas. Cas xemanas xa nada de batidora, mezcleino a man cunha culler, moi suavemente.

O resultado final queda así. Xa sei que non se ve moi marelo... pero tranquilos que xa veredes que logo hai maxia cando vaia no aceite. 

Agora ven o choio de limpiar os chiles e meterlles o recheo. No meu caso eu enchinos con queixo do país (Arzua-Ulloa) tenriño. 

Coma vedes (e se cadra é antiintutivo para nós) en México abren os chiles pola punta para sacar as sementes e as "venas" do chile. Porque é importante que quede o rabo do chile. Seica fan así porque o rabo permite logo dar mellor a volta e sacalo do aceite. Pero ademáis ten a avantaxe de que da máis consistencia ó conxunto. Si que é importante que a fenda que fagades para valeirar o contido sexa moi fina. A idea é logo coma vedes cando teñan o recheo, pois que peche (ainda que na foto unha deixeino moi aberto para que virades co contido). 

Agora chega o momento de fritir. Aceite ben quente coma sempre. 

Aqui é moi importante coma don no video o de salpicar ca espátula aceite quente sobre a parte de arriba, orque se non cando deades a volta vai irselle parte do capeado. Coma se ve nas imaxes, o capeado pasa de ser branco a ter unha cor marela ben viva. 

E xa está, aquí quedaron os pementos: 

Os chiles capeados podense comer recén feitos (neste momento o queixo esta ainda fundido), pero en México tamén teñen o hábito de deixalos enfriar e comelos así tamén máis tarde, en tacos con arroz ou incluso en torta (bocata) con outras cousas. 

Se os ides comer quentes a receita mexicana para estes capeados (e outros capeados) que vaian cun caldillo de jitomate. O caldillo é diferente da salsa en que non leva chile, e non leva sementes (unha das cousas máis caracterísicas da cociña mexicana con respecto de nos, é que adoran que todo leve as súas sementes, excepto no caldillo). 

E así tomei os meus pementos capeados, coma vedes o queixo estaba ben fundido ainda. Mañá fago un bocadillo cos que me sobraron.

Como fan Pan de Muerto (Hojaldra) en Toluca

Se tedes curiosidade podedes facer o postre típico mexicano do Día de Muertos: ¡pan de muerto! A ver, de principio vaisevos facer moi raro porque ... ¿facer un postre adicados ós mortos? Pois sí. Logo outro día falamos de iso... Aquí vai a recieta. 

Neste caso todo o que poño aquí e todas estas fotos que comparto foron en 2016, cando fun a Toluca (unha cidade ó lado de Ciudad de México). Os meus amigos teñen a tradición de facer a finais de Outubro pan de muertos, que usan tanto para comer, coma para adornar a súa ofrenda:

Coma observades na ofrenda, ainda non hai Pan de Muertos porque ¡ainda non o fixéramos! 

Non vou a entrar moito no tema do dos Panes de Muerto, pero hai varias fortas tamaños e tradicións. En xeral vin que case todos os Panes de Muertos de México levan fariña de trigo, manteiga e ovos. Son un pouco coma un roscón, pero ten un acabado un pouco diferente. En Toluca teñen algo de especial que as chaman tamén "hojaldras" (ainda que non levan nada de follado). Pero á xente de fora de Toluca faiselles raro, porque eles chaman "hojaldras" a cousas que non son panes de muerto. Pero bueno, isto pasa moito en moitos sitios, que as cousas chamanse diferente. 

Ingredientes

• 1 cucharadita de levadura de panadeiro
• 4 cuncas de fariña 
• 1/4 cunca de auga
• 7 huevos
• 1 culleriña sal
• 1/2 taza de zucre
• 125 gramos de mantequilla
• 2 laranxas verdes
• canela moida
• aroma de vainilla (do que ven en botellas grandes e é de cor escura)

A preparar

O primeiro paso é con parte da fariña (unha cunca) e un pouco de auga morna e a levadura, pois xuntamos toda e deixamos levedar. Que quede un pouco líquida, así leveda mellor. Aqui na foto xa a tiñamos de antes e tiñamola nunha bolsa. 

Raiamos a pel da laranxa (non sei porque queren laranxas verdes alá, supoño que na tenda non as ides topar verdes pero bueno, ahí veredes). 

Quentamos a mantequilla ata que a derretan (si, xa sei na maioría das receitas non derreten a manteiga, pero nesta casa fan así). 

Comenzamos coma todos os bós pasteis... mezclando a fariña cos ovos e a manteiga. Neste caso tamén botamos moita canela (xa vedes na foto), moito aroma de vainilla, e todo o azucre. 

Unha vez mezclado engadimos a masa que leva a levadura. 

Agora chega o momento de amasar. Hai que amasar moito. Aqui coma vedes dabamoslle a 4 mans. Ahí con forza. 

Unha vez amasada, cubrimos cun paño e deixamos nun lugar morno a que levede. 

Agora toca facer as boliñas individuais. Imos sacando pequenas cantidades de masa (a que entra dentro dunha man). E facemos unha bola e damoslle así voltas. Non sei ben que fai con todo ese mareo pero queda moi curioso. 

Ainda que lle damos bolta ata ter unhas bolas logo ó poñelas na forma aplastámolas (non vos preocupedes, logo crecen no forno). Non usedes toda a masa para os bolos, hai que deixar unha pouca para o adorno. 

Agora chega a parte interesante. Cada unha das bolas hai que adornalas así. Para facer isto é moi sinxello, pillas unha peza de masa e fas un "churro" movendo ca man enriba. E logo daslle forma para que queden bultiños. A tradición di que estes adornos representan os "osos do defunto". 

Nota, en alguns dos pans fixemos a xogada de cortar cachinos de chocolate e metemolos dentro das boliñas antes de ir ó forno:

Quentas o forno a 180º (mellor xa facelo antes mentras estas rematando as decoracións). 

Coma son bolos pequenos só necesitan coma 20-30 minutos de cocción. Vas vendo que comencen a quedar dourados os "osos de adorno". 

E aquí vai imaxen de coma quedan. Coma vedes fixemos parte con osos e parte sen osos. Ambas saben igual, só teñen diferente aspecto. E xusto mira, poñemos a imaxe de coma quedan as que levaban chocolate: 

A idea dos panes de muerto é que poden durar varios días. De feito por iso se usan nas ofrendas. Non só polo choio "simbólico" dos osos. Se non porque é algo que aguanta ben varios días (igualmente cando se pon froita prefiren froita que aguante varios días). E isto é importante porque ... estes adornos da ofrenda debense comer cando a ofrenda remate (a ofrenda dura 3-4 días).

 

Pan de Lalín en menos dun minuto

 

Non está nada mal o video, onde fan unha presentación dos (varios estilos de) pan de Lalín. Pero iso sí, todos en pezas grandes de máis de 1 kilo (alí estílase así, pezas moi grandes que logo ti podes mercar por cachos, non tes que mercar a peza enteira). 

E coma comenta, cada panadeiro ten o seu pequeno aquel. Iso sí, todos teñen codia dura, crocante. 

 

 

Peras con Viño

 A miña tía regaloume uns peróns preciosos, e ainda un chisco verdes. Os perfectos para facer peras ó viño. 

Unha das cousas xeniais das peras ó viño é que podes gardalas varios días. De feito eu considero que estan no seu punto logo dun par de días no viño. 

A receita non ten historia e realmente nin fai falla poñela. Pero se caedes nesta páxina buscando, pois porque non dicir a que usei. 

Ingredientes

• Media ducía de peras ainda non moi maduras
• Medio litro de viño tinto (eu usei un mencía de batalla, sen DO, con pouco alcohol pero cor intensa)
• 150g de azucre (eu usei azucre morena, pero calqueira vale)
• un vaso de auga
• zume de medio limón
• codia de limón 
• canela
• anis estrelado
• cardamomo (habitualmente usanse as vainas, pero eu so tiña as sementes e vale igual) 

Preparación

• Pelar as peras deixando o rabo (eu tamén deixo o caliz de embaixo, logo cando se vai comer, pois iso non se come e xa está) 
• Preparar un sirope quentando a auga e o azucre a lume baixo
• Cando esté disolto engadir as especies, a codia de limón e o zume de limón

• Neste momento engadir o viño e deixar que se quente a lume medio (sen que ferva) 
• Engadir as peras no viño 

( A idea e que o viño cubra completamente ás peras, pero as peras aboian, así que o que fago e de cando en cando movoas un pouco para que empape co viño). 

• Deixoas 1 hora a lume medio, que case non ferva. 
• Finalmente a están, coma vedes pillaron a cor. 

Agora comémolas de sobremesa. Pero non tiro o viño, porque o que fago e que as que sobran gardoas no viño e quedan para outro día. 

E xa está todo. Bo proveito. 

Os bares/cafeterías máis xeitosos do Camiño Inglés (Ferrol-Santiago)

Facendo o camiño inglés coñeces vilas con tradición medieval (Betanzos, Pontedeume), cidades de arquitectura moderna e tamén industrial (Ferrol, Fene), pero tamén hai unha parte importante do camiño no que viaxas por pequenas parroquias e lugares tranquilos. 

Unha das cousas más interesantes que fomos coñecendo no camiño foi varios de estes bares (a maior parte de eles tamén estanco) que hai en moitos lugares para dar servicio ós viciños, e que agora tamén acollen a peregrinos. 

Así que esta lista vai con recomendacións dos lugares máis xeitosos que descubrimos no camiño (hai outros tantos máis, e non digo que non fosen xeitosos, pero eu preferín estes). E non fai falla facer o camiño para coñecelos. Se algún día andas por Ordes, ou Abegondo ou de paseo por Cabanas, podes achegar a tomar unha cervexa nestes sitios que estan un pouco máis apartados pero teñen moito interese. (E poñen pinchos ben sabrosos e fan bocadillos con pan de rosca). 

O Mesón de Cabanas (Cabanas - A Coruña) 

 

Supoño que moitos de vos teredes estado en Cabanas (ten unha praia famosa e moitos sitios coñecidos para ir comer), e moitos tamén teredes estado en algún Mesón por alí. E estaredes pensando que xa o coñecedes. 

Pero probablemente non. "O Mesón" de Cabanas é un estanco/bar que está na parte alta de Cabanas, nunhas ruelas estreitas. ¿O meson no que estivechedes era así? Pois entón, sí que o coñecedes.

Polo que xa dixen O Mesón non é un sitio moi grande e non está nun sitio moi localizable. E ademáis bar e tenda ó mesmo tempo (non só estanco). Ten un pouco de todo. 

Non teño fotos do sitio, pero é un lugar acolledor, un pequeno recordo do pasado no que podes tomar un viño, unhas cervexas e uns refrescos. Coido que non dan de xantar nin teñen picoteos, pero ... son de estes sitios onde sempre vai todo cunha tapa. Garbanzos, empanada, chourizo. Sempre hai algo. 

Lugar a visitar (ainda que xa dixen que a comer non, logo non reclamedes). 

Los Angeles del Camino (O Vento - Paderne - A Coruña)

Pois isto que saes de Chantada en Paderne (si, sempre hai algún sitio que se chama coma outro sitio máis coñecido en Galicia) e para chegar a Gas (parroquia de Betanzos) hai que subir a Costa Matacabalos. Non sei se iste é o nome oficial da costa ou é un invento, pero o nome de "Matacabalos" é tan caralludo que non vou dicir que non. 

E bueno, conforme vas subindo a costa vas perdendo todos os folgos do mundo e desexando que o choio remate. E xa chegando arriba de todo, cando xa vas desfalecido.... Topas unhas sillas, uns chamizos e das con Carlos. 

¿Que é isto? Pois resulta que dado que non hai nen bar, nen fonte nen nada entre Chantada e Betanzos (en Gas tampouco hai gran cousa), e habendo esta costa tan fastidiada, pois Carlos montou este pequeno punto de descanso na costa.

Ten unhas cantas cousiñas para os peregrinos. Todas son sen prezo, á vontade dos visitantes. Teñen froita (bananas). Bocadillos de xamón. Bollería. Galletas.

De beber teñen auga, refrescos e cervexa. 

Si, os peregrinos somosche así, gostamos moito da cervexa. Segundo comenta Carlos (e sen que se sintan sinalados) os andaluces adoran a Estrella Galicia e toman toda a que hai ou máis. (Pois que lles preste). Nos  fomos máis de bananas, que agradecemos moito o que tiveran froita, que non nos foi tan fácil conseguer. 

Bar Caravel (Meangos - Abegondo - A Coruña)

Logo de caminar un bo rato dende Betanzos, chegas a un tramiño no que hai que ir pola comarcal. E cando digo ir pola comarcal non é ir polo arcén, porque non ten arcén. Hai que ir pegado. Da un pouco de risco. 

Pero bueno, un pouco máis adiante, chegas a Meangos e alí na beira da estrada ves una casa vella, con algunhas cousas pintadas de varias cores. Ese sitio e o Bar Carabel. A pesares das cores isto non é "unha tourist trap". E tan só un bar de lugar pequeno (onde van a ver os partidos de futbol e falar das súas cousas) que está pegado á beira do Camiño Inglés. 

A xente do lugar é tremendamente simpática e acolledora. Vale que supoño que para a maioría dos peregrinos (que son estranxeiros) pois teran conversa limitada. Pero ben se preocupan de todos eles. 

Ademáis de cafés, refrescos e cousas de estas, pois manteñen as tradicións da zona de Betanzos. E segundo nos contaban, a tradición en Betanzos é o viño de Ribeiro en cunca (xa sei que Ribeiro queda en Ourense e Betanzos en Coruña, pero eu non son quen de lles discutir á xente de Meangos). E non quedamos sen probar o viño na sua cunca. 

Ainda que non se vexa xa na foto porque papamos 3/4 do bocadillo. En Meangos (coma en Carral, coma en Ordes e coma en Oroso), cando pides un bocadillo non cho fan con barra de pan. Faise con rosca de pan. Así que o bocadillo ten forma de sector de círculo. 

O que sí que non hai maneira ... e que ainda que en todos estes sitios teñen queixo do pais e chourizos da casa. Cando pides un bocadillo dancho de queixo de barra e chourizo en lonchas de tenda. Así é. Un chourizo para as racións e outro para os bocadillos. 

Se pasades ou vivides pola zona, pois collede o coche e ide un día a tomar un viño alí e falar cos veciños. Os días de futbol, pois hai futbol (supoño que son do Deportivo, non si?). Así que tedes varias cousas que ir por ahí. 

Casa Avelina (As Travesas - Carral - Coruña)

Casa Avelina queda a uns kilómetros do final da etapa de Bruma (que é un lugar que merece moito a pena visitar e parar en Casa Graña, que tamén é un restaurante xeitoso). E claro chegas ahí xa rematando a etapa e con ganas de descansar un rato (e coma xa é tarde no día, pois en plan de cervexas e non café). 

E en Casa Avelina hai moitas cervexas e pinchos. Tamén hai bocadillos por non é un sitio para comer. É un sitio para folgar e para falar. 

Unha das cousas curiosas de Casa Avelina é que están galardonados co "Solete" da Guía Repsol. Vale, un premio máis (e ademáis un tanto extraño porque xuntan xeaderías, chiringos e incluso restaurantes). E porque ten o premio Casa Avelina que non é un sitio de ir xantar... 

Pois por Avelina e Maricarmen, as irmás que levan dende hai moitos anos o lugar. Que son moi falangueiras e acolledoras. Cando os peregurinos pasan pensan que é un sitio máis onde parar 5 minutos e rematan pasando moito máis rato e tendo non so descanso se non sintíndose acollidos. 

Café Bar O Cruceiro (A Calle - Poulo - Ordes - A Coruña)

O Cruceiro está moi ben situado case a medio camiño de etapa entre Bruma e Sigueiro. Así que esta ben, porque pasas por ahí á hora do aperitivo. 

Estar está en A Calle. Que non confundir con A Rúa, que tamén existe en Ordes na parroquia de Buscás. Si, no Camiño Inglés primeiro pasas por A Rua (onde hai un bar tamén) e logo pasas por A Calle. 

En O Cruceiro tamén tratan moi ben. Teñen claro que sí, cafés, refrescos e cervexas. Pero tamén hai de comer bocadillos (outra vez en pan de rosca), empanada e humus para a xente vegana (que sorte para os peregrinos de este xeito). 

É unha casiña antiga, que xusto está diante dun cruceiro. Nome máis apropiado non che hai. Estando onde está e cun cruceiro na porta ... ¡os turistas devecen por facerse selfies na porta! E mira, non está mal, poucos cruceiros de Galicia teñen tal cantidade de visitantes.