viernes, 28 de marzo de 2014

Yo sólo se que no he cenado...

Para todos los españoles curiosos en la cocina tradicional Mexicana... voy a enlazar unos cuantos videos del Canal 11 que tenía un programa dedicado a México.

Además compartir estos videos es un poco compartir mis viajes "culinarios" por México. Es un poco parecido a lo que yo hago, ir paseando por los mercados y preguntando que es cada cosa y probando lo que más me llama la atención. Los mexicanos son tan amables y guasones como podeis ver en el video. Al natural o grabados se comportan igual.

Oaxaca

Revisando clásicos típicos de Oaxaca: chapulines (cazando chapulines por el campo), chile de agua, tlayudas,  consome de camarón, el mezcal.
Visitando el mercado de Oaxaca: su zona de asados, que es impresionante, la los tacos típicos de Oaxaca, que son diferentes porque a tortilla es diferente, es grandísima, las aguas frescas, las nieves (nieve de bautizo, leche quemada).


Morelos

Vista al estado de Morelos, hablando de la preparación de cecina (que no es lo mismo que la cecina de leon): lo preparan en tiras de hasta 12 metros de largo. Impresionante. Tlacoyos.Y un paseo por el mercado.
Y por supuesto, Emiliano Zapata, que es una leyenda en Morelos. 



Puebla

Y aquí viene otro plato fuerte: Puebla. Comienza con las famosas cemitas, el camote, La Fonda de Santa Clara, el mole poblano, una minoria que sigue hablando italiano, y por supuesto los chiles en nogada. No faltan los tacos árabes. 

San Miguel de Allende

Yo también estuve por San Miguel de Allende. Este es un lugar muy turístico y la verdad no esperaba gran cosa de gastronomía tradicional, pero lo cierto es que sí, que en San Miguel hay muchos platos típicos. De hecho en este video sale el menudo (un tipo de callos), que es un plato típico de la zona de Guanajuato.

Guanajuato

Y para terminar Guanajuato, que no he visitado recientemente, pero es de los lugares a tener en cuenta culinariamente porque ahí han nacido unos cuantos platos. Aunque el video es un poco flojo. 


miércoles, 26 de marzo de 2014

Korea, Kimchi y de donde sacaron el picante

De todas las cocinas asiaticas, la más dificil de disfrutar en España es la koreana. Me ha hecho mucha ilusión descubrir que en Madrid hay 2 restaurantes de cocina koreana:

En términos de restaurantes Arisu es más fino y su comida está más occidentalizada, quizá para probarla sea la mejor opción. El Gayagum es más casero, más de andar por casa y por tanto, más auténtico (con sus virtudes y defectos), habiendo probado de todo la cuenta fueron unos de 15 20 euros por persona.

Una cosa que caracteriza mucho a la comida koreana es el picante. No es que en Asia no haya cocinas picantes, pero justo en las zona donde se ubica korea no lo son tanto. Y cuando digo picante, me refiero a que utilizan pimientos (chiles). Que son de origen americano. 

¿Cuando y como llegaron los chiles a Korea? 

He buscado por Internet unos cuantos enlaces con información sobre ello (casi toda en inglés). 

My wife’s reaction was similar, when I revealed to her that there were no jalapeños or chili peppers in Korea five centuries ago, and that there was indeed a time when Korean food was not spicy. I’ve had some difficulty uncovering more than a few sentences on the internet on this subject, although I strongly suspect that there is plenty of information available in the Korean language, but it seems that these spices were first introduced to Korea during the Japanese invasions of Toyotomi Hideyoshi, which began in 1592, and completely destroyed the entire country. In those days Japan was using western harquebuses and crucifying its own native-born Christians, and it seems as though some of them got their hands on Mexican peppers.

But the use of fresh and dried chili in Korean cuisine occurred more recently, circa 1590. Since most Korean terrain is mountainous and not ideal for agriculture, early Koreans relied on salt-preserved foods to sustain themselves during the long winter months. Korean food diversified during their Joseon Dynasty (1392-1910) with the addition of fresh and dried chilies. Food from that time forward was prepared and preserved with red pepper. 

In 1549, the Portuguese reached Japan, but again it's unclear if they introduced the chili pepper there because the Japanese had already ventured to Mexico in Spanish-designed ships. In 1564, the chili pepper reached the Philippines and then moved on to Melanesia and Micronesia along a Spanish-developed trade route.

Una de las razones por las que es interesante saber cuando y cómo llego el pimiento (chile) a Korea es que es geográficamente el punto más alejado de México o Sudamérica (de donde provienen los chiles). 

Es interesante ver que el chile llegó tan lejos en 1590 (unos 100 años despues del descubrimiento de América). Debe ser una de los cultivos que más rápido se ha extendido en el mundo (sobre todo teniendo en cuenta los medios de trasporte del siglo XVI). Y teniendo en cuenta que los pimientos picantes son un producto que "no debería gustar mucho a la gente" (lo cual prueba que en cierta manera, los Españoles que no les gusta el picante y no conciben que haya países en el mundo que coman picante, tal vez tengan que plantearse que hay mucha gente que prefiere justo lo opuesto). 



lunes, 24 de marzo de 2014

StreetXO sin agobios

Este es probablemente el año XO (que coincide con las dos primeras letras de mi nombre): el DiverXO consiguió 3 estrellas Michelín y se convirtió en el restaurante de moda. Pero el que probablemente más tumultos ha causado es el StreetXO que tienen montado en lo alto del Corte Inglés de Callao. Todo el mundo comenta que las colas son imposibles.

Nosotros fuimos y conseguimos poder comer allí sin tener que esperar.

Aquí va el truco:

Gurumelos crudos aliñados en el
Cisne Azul (Chueca)

  1. Irse de cañas, vinos o vermut por el centro de Madrid.
  2. Pasar a las 3 por el Cisne Azul a tomarse unas setitas
  3. Aparecer en el StreetXO a las 4

StreetXO

La barra y los chicos del StreetXO trabajando sin descanso. El restaurante es una versión reducida del DiverXO, pero los platos están hechos con todo detalle delante tuya. (No son versiones precocinadas).

Gambas x Gambas x Gambas x Gambas x Gambas: Pan de Gambas, con gambas espolvoreadas, sobre un "curry" (o algo parecido) de gambas, con dim-sum de gambas.

Caballa a la brasa (punto de vista 1)

 Caballa a la brasa (punto de vista 2)

Sandwich Club con ricotta y huevos de codorniz.

Lo bueno:
  • Es divertido, desenfadado y ligero
  • La comida está realmente buena, todo preparado con mucho cuidado
  • Sorprende
  • El trato es muy agradable, y los cocineros, muy profesionales
Lo no tan bueno (por poner un pero):
  • Por ponerle algún tipo de pero: esto de la fusión asiática se me hace algo un poco antiguado. Yo pensaba que el restaurante estaba tirando por nuevos caminos, pero todos los platos tiraban todos por el mismo estilo.
Estos 3 platos (los pedimos para compartir, otra cosa buena del restaurante, te permite total flexibilidad), más una cerveza, un vino blanco y un cava nos salieron por 45€ (a dividir entre 2 personas). Unos 25€ por cabeza. Me parece un precio ajustado ¿No?

¿Recomendable?

Al menos una vez. Aunque no sea  tu tipo de comida favorita, merece la pena intentarlo una vez. Eso sí, hay que intentar evitar las aglomeraciones. Por desgracia el restaurante tiene tal éxito que es bastante díficil. (Ver nuestro consejo del principio, para saber como). 

miércoles, 5 de marzo de 2014

Caldo de pollo Mexicano

A cociña mexicana non é necesariamente tan exótica en todos os aspectos, aquí tedes un plato moi familiar en México que me ensinou a miña verduleira favorita: a señora Guille(rmina). Ela mesma me preparou as verduras:
repolo, calabacin, pemento cuaresmeño (o primo dos jalapeños, só que doce), zanahoira, coliflor, calabaza mini, setas e espinacas (ainda que unhas espinacas diferentes de aquí). E para darlle sabor un pouco dunh quelite local: epazote.


Para darlle sabor un pescozo de polo e dúas alas.


A maneira de preparación é moi sinxela: ponse a ferver auga. (Chamoume atención o concello de que lle metese unha ceboliza na auga a ferver).

Cando ferve, engadir todas as verduras e o polo e deixalo non máis de 15 minutos.
Xa está:

Saquei o polo para desmigalo e tomar só a carne:


Á hora de servilo acompañase con 4 clásicos dos mexicanos que poñen a todas as sopas: limón, cebola e cilantro. E sobre todo chile verde moi picante (neste caso son uns chiles serranos picantísimos).

A cebola, o cilantro e o limón picanse crus, e servense á beira da sopa para que cada un bote coma lle preste. Os limóns deixanse listos para que a xente engada.




Pois eso, seguro que pensade que vos din a receta de cociña mexicana máis aburrida do mundo. Pero bueno, non todo son botanitas e salsas. Isto tamén é cociña mexicana. Eles gustan moito dos caldos. (E nos deberíamos tomar tamén comida así un pouco máis sana).

Ainda que o plato parecese moito a coma faríamos en Europa algo parecido o sabor é diferente por:

  • O sabor do epazote: é un sabor moi, moi amargo. A moitos non vos gustará. Pero unha vez acostumbrado un, ese chisquiño fai que todo teña un sabor moi interesante.
  • A combinación de limón, chile verde e cilantro ... tamén o fai moi diferente. Nos non tomamos as sopas con eses sabores. O limón faino moi refrescante, o cilantro dalle ... o sabor de cilantro, que moitos odian, pero faino moi fresquiño. Pero sobre todo está o tema do chile. Aquí úsase para a sopa chiles moi picantes, así que un pouquiño e cando te das conta, a cousa está díficil de tomar. O picor do chile fresco é algo moi intenso, moi ardente. Non é algo comparable ás salsas ou chiles procesados. 



lunes, 3 de marzo de 2014

Secretos de Colonia del Valle: Las Polas

No tenía yo pensado escribir aquí de comida yucateca, si no centrarme en cocina de otras regiones. Primero, porque estoy en el DF y segundo porque la mayoría de los españoles que conocen México conocen Yucatán (la Ribera Maya) así que ya saben de todo esto (o no).

Pero si que vamos a hablar. Aquí en Colinia del Valle están 3 de los mejores restaurantes Yucatecas del DF, fuimos a Las Polas, y quedé impresionado por lo bien que está todo. Restaurante totalmente recomendable.

Es algo curioso, despues de tantos meses en México ya todo nos es muy familiar, pero es saltar a la cocina yucateca, y todo parece diferente. Además, las recetas con nombre en maya, suentan exótiquísimos, hasta parecen vietnamitas como el Pok-Chuk.







La cocina de esta zona es muy interesante, y no solo por los platos "pibil". Si no sobre todo por las hierbas que usan.

La bebida es agua de una hierba llamada chaya (se sirve dulce) y el último plato es crema de pepita, y las gorditas que lo acompañan están hechas tambien de chaya (en esta ocasión se toma salada).