martes, 31 de julio de 2012

Pizza mala e manual de instruccións

Hai un par de meses fixen uns cantos posts sobre as Pizzerías máis xeitosas de Vigo (na miña opinión). Agora para completar vouvos falar da peor pizza de Vigo. Iso sí, non vou a especificar onda é (porque non nos apetece andar a críticas, e porque por outro lado, hai moita xente que parece estar moi contenta co sitio).

¿Cal é o problema do sitio? Pois cando chegou a pizza, a masa era gorda e dura coma unha galleta. ¿Sabedes coma eran aquelas bases de pizza ultraconxeladas que se venden dende hai moitos antos? Pois sactamente un choio parecido, pero nunha pizzería. (Non insinuo que no sitio usen bases ultraconxeladas: se cadra eles fan a man estas bases de pizza todos os días para que queden e sepan coma pizza ultraconxelada - non entendo ben para que). Vaia, que ata as cadenas de pizzerías conseguen unha masa moito máis natural. Ata as pizzas 'frescas' de supermercado (esas que venden refrixeradas para quentar na casa) dan máis o pego. Para min non me parece admisible.

Ah, o comentario será: vaia, pero por contra: seguro que se esforzaran nos ingredientes. Pois na miña opinión tampouco: queixo en lonchas, un chisco testimonial de tomate e unhas poucas noces. Pois esta cousa tan discreta (e pequena, de 12cm de diametro), máis unha cervexa, costoume 18€. Nin barato, nin abundante, e por suposto non bó.


O curioso do caso é que o sitio, estábavos cheo. De feito, coma eu non quixen tomar enteira a pizza (polas razóns antes mencionadas) rematei rápido, facendolle un favor a unha parella que estaba esperando sitio (ou fixenlles unha putada, polo malo que é o sitio). E a maioría dos clientes parecían entusiasmados cas súas pizzas (que eran do xeito ou peor ca miña, non hai tal excusa). Que podo dicir eu ante iso? Clientes satisfeitos, negocio vento en popa....

Neste caso, é un exemplo máis de que en gustos cada quen ten o seu. Aquí en Laconada limitámonos a dar a nosa opinión do que nos gusta, e do que nos parece interesante para outros. (E en moitas ocasións os diferentes Laconeiros temos opinións ben diferentes). Por iso somos moi coidadosos de intentar incluir fotografías de cada visita (para que vos fagades unha idea visual do xeito que cociñan no sitio, do tamaño das racións e máis cousas que entran polos ollos) e tamén de deixar claro os prezos (indicando claro o que entrou e non, que estes típicos de guia de "20-30€ a la carta"). 

domingo, 29 de julio de 2012

¿Por qué tiene tan mala fama la comida inglesa?

Cada vez que los españoles viajan a Londres, el comentario que siempre se repite es que el el Reino Unido se come fatal. Después de haber pasado allí unos días de vacaciones, tengo que decir que estoy completamente en desacuerdo. Durante estos días he intentado comer platos típicos para tener una idea un poco más clara de lo que es la "comida inglesa", y he quedado gratamente sorprendido. Hay varios sitios que me gustaría destacar:

Ye Olde Watling
Dirección: 29 Watling Street (metro Mansion House)
Precio orientativo: 15€

Situado en pleno centro de la City of London, Ye Olde Watling es un antiguo pub situado en lo que fue la oficina de proyecto de Christopher Wren durante la construcción de la catedral de Saint Paul.


Se trata de un local sencillo y sin pretensiones cuya carta está llena de platos tradicionales como salchichas con puré de patatas y salsa gravy, varios tipos de sheperd's pie... y un excelente fish and chips, un enorme trozo de bacalao muy tierno con un rebozado crujiente, acompañado de sabrosas patatas fritas con su piel.


Para ser sincero, después de haberlo probado no consigo entender por qué el fish and chips tiene tan mala fama entre los españoles: me parece un plato sencillo, sabroso y con un sabor muy particular que recomendaría probar a cualquiera que visitase las islas.

The Bull and Last
Dirección: 168 Highgate Road (metro Tufnell Park)
Web: http://www.thebullandlast.co.uk/
Precio orientativo: 30€

Hace tiempo que Londres puso de moda los gastropubs, antiguos bares restaurados con gusto y respeto a su apariencia original que sirven platos típicos de la gastronomía inglesa a un público más joven que la clientela tradicional de los pubs.

Me apetecía mucho visitar un gastropub en la ciudad que los vio nacer, pero hace tiempo que la propia prensa británica critica que la mayoría no son más que sitios de moda que sirven una comida infame. Guiado por los normalmente fiables columnistas del Guardian decidí ir a lo seguro y visitar uno de sus gastropubs recomendados, el The Bull and Last.


La carta del local es corta pero suficientemente variada y se renueva diariamente para adaptarse a la temporada. Me sorprendió la abundancia de platos de pescado procedente del Mar del Norte, así que decidí probar la trucha salvaje.


Estaba excelente, con una carne de sabor muy marcado cercano al salmón pero muy poco grasa. Obviamente el plato no tiene mayor complicación que la de conseguir un pescado de calidad y muy fresco, algo que está claro que la (muy amable) gente del The Bull and Last se esfuerza en conseguir.

PieMinister
Dirección: BoxPark Shoreditch Popup Mall, 2-4 Bethnal Green Rd (metro Shoreditch High Street)
Precio orientativo: 10€

Un centro comercial construido a base de contenedores en Brick Lane (uno de los barrios más de moda de la capital inglesa) no parece un sitio donde se vaya a comer especialmente bien. Sin embargo había una oferta bastante amplia, los locales tenían buena pinta y además había una zona de mesas comunes que permitía que cada uno de los que íbamos comprásemos en un local diferente pero pudiésemos comer juntos. Así que nos quedamos.


Nunca había tomado un sheperd's pie (los "pasteles de carne" que se ven en las típicas series inglesas) así que cuando pasé por PieMinister, una pequeña cadena especializada en este tipo de empanadas, decidí probarlo:


Y me gustó mucho. Se trata de una especie de gruesa empanada, con una corteza crujiente y ligeramente hojaldrada rellena de una mezcla de carne de cerdo guisada con diferentes aderezos, con una textura melosa pero un sabor muy intenso. Viene acompañada de puré de patatas con salsa gravy.

En resumen, mi experiencia con la comida inglesa fue muy satisfactoria, completamente contraria a todo lo que me habían contado que me encontraría en Londres. Y a decir verdad, tengo mi propia teoría de por qué. Los españoles solemos comer en torno a las 15:00, mientras que en el Reino Unido se suele comer mucho más temprano (diría que entre las 12:00 y las 13:00).

Sin embargo, por lo que he podido ver estos días, la mayor parte de los españoles no nos adaptamos al horario de comida británico sino que intentamos ir a comer a la misma hora que en España, que allí queda más o menos a medio camino entre la comida y la cena. ¿El problema? Que acabamos comiendo en lo único que hay abierto: restaurantes de comida rápida, bares... y claro, la comida no es muy buena. Pero ya sabéis, "donde fueres haz lo que vieres": entrad a comer en los sitios donde van los londinenses, a la misma hora a la que van ellos. Os gustará.




jueves, 26 de julio de 2012

Se hoxe e venres (e fin de més) hoxe hai Curry Xaponés

O 8 de Julio de 1853, un tal Comandante Perry (da Mariña dos Estados Unidos de América) apareceu pola bahía de Uraga (en Xapón) con 4 barcos de guerra, e a partir de ese momento rematou o illamento internacional de Xapón, o shogunato, e comeza a historia do Xapón moderno ...

... pero tamén significa o comezo dun plato tradicional xaponés ben curioso: o Curry Xaponés. Porque segundo os historiadores, o curry entra en Xapón a traverso dos mariñeiros da Royal Navy (a armada inglesa). Por iso se ben polo nome parece ter orixe indio, para os xaponeses parecíalles un plato occidental.

Sempre tiven moita curiosidade por poder probar este plato: hoxendía é o plato máis popular en Xapón (sí, os xaponeses non coment sushi todo o día, probablemente sexa máis realista pensar que toman curry todos os días - ou moitos días). Ademáis, coma pasa cando os xaponeses aceptan un plato estranxeiro (coma pasou co tempura ou co Namban) danlle sempre un toque especial.

No restaurante Oh! Sushi en Vigo, teñen a tradición que o último venres do mes, ofrecen (só no menú do mediodía) a oferta de curry xaponés en plato único. A min sempre me coincidía mal e nunca daba ido (de feito fun unha vez pensando que o servían pola noite), pero finalmente fun.

Mirade que pintaza ten este plato de curry:

Platazo de Curry con arroz en Oh!Sushi

Coma podedes ver trátase dun guiso contundente de verduras e carne, que se come acompañado con arroz (arroz de tipo pegaxoso). Por un lado ten a familiaridade do curry estilo inglés, pero ten un toque moi diferente e exótico que non deixa de recordar a Xapón. Delicioso!


O plato ven especiado pero suaviño, sen picante. Pero os xaponeses de pro, gustalles este plato moi picante, así que no restaurante tes a opción de engadir picante ó plato usando un moi artesanal, orixinal e bastante convinte sistema de servir guindilla en pó:
Para servirse o picante, sacar o garabullo
En resumo:

Entrantes, plato de curry, postre, bebida: 12€
Importante: só o último venres do mes (avisan no seu Facebook: Oh Sushi)
Importante: só ó mediodía

Restaurante Oh Sushi (http://www.ohsushi.es/)

viernes, 20 de julio de 2012

Las famosas empanadas de Rabanillo

En Sanabria la gente habla sobre el pan. Ya sea para quejarse de lo malo y caro que es el pan en Puebla, para decir que el pan bueno lo hacen en Mombuey o para quejarse de que en verano el pan empeora mucho por culpa de la demanda turística (pero que en invierno se come solo), todos tiene sus propias opiniones sobre el pan. Lo mismo parece pasar con las empanadas de Rabanillo, que hay quien le gustan más o menos pero cada uno tiene parece tener su preferida y, sobre todo, todo el mundo parecer haber oído hablar de ellas, por lo que diremos que sí son famosas.

Empanada de Chorizo de Rabanillo
Yo me enteré de su existencia porque siempre echo un ojo a lo que viene en la furgoneta del reparto que pasa por el pueblo y aprovecho para preguntar qué cosas me quedan por probar. Así me enteré que en Rabanillo hacen 4 empanadas distintas, de chorizo, de carne, de atún y se supone que hay una de sardinas que nadie conoce y que quien la conoce ignora a la hora de opinar sobre la que está más buena. Además de eso puedes llevarles tú la zaragallada y ellos te la empanandan sin ningún problema cobrándote masa y mano de obra. Luego es solo cuestión de mencionar que has comido una para que todo el mundo te comente si le gustan y cual le gusta.

Las empanadas, descritas por el panadero y en su orden de preferencia, son bastantes sorprendentes para un gallego que no haya visto ya un poco del mundo empanadil y esté habituado a las múltiples derivaciones de la empanada. La de chorizo es una masa de pan con un relleno de chorizo y tocino. La de carne podría decirse que es una empanada de raxo con fritada; es decir, unos trozos de carne de cerdo adobada con un pisto en el que abunda un pimiento que parece asado. La de atún llevaría atún y salsa de tomate, dos ingredientes que no nos tientan nada sobre el papel y menos si tengo en cuenta la cara de decepción que puso el panadero al explicármelo. Y la de sardinas es de se sardinas.

La de chorizo es la más apreciada por los lugareños de al menos segunda generación y por el propio panadero. Nos esperábamos que fuese una especie de hornazo y lo que es, más bien, es una especie de bocadillo de chorizo y tocino hecho al horno como anuncia su descripción. Nos gustó porque la masa está bien, nos gusta el chorizo y nos gusta el tocino. Yo me quedo con ganas de encargar la versión que hace el panadero para sí añadiéndole un montón de cebolla, tiene que ser curiosa.

La de carne me costó conseguir que me explicasen si era o no típica de la zona y todavía no lo tengo muy claro. El panadero dice que es tal como la hacía su madre, originaria de Asturianos (un pueblo entre Mombuey y Puebla) y otros sanabreses dicen que «bueno, sí» pero sin mucha convicción. Del resultado tengo que decir que es nuestra favorita; se hace muy jugosa y cambia mucho de las zaragalladas en las que prima la cebolla sin caer en la pseudo-empanadas que encontramos por algunos lugares de mala muerte. Si uno está yendo de Madrid a Vigo o de Vigo a Madrid, recomiendo pararse en Mombuey a por una para reponer fuerzas.

Como nos quedan unos cuantos meses por delante en Sanabría y últimamente están apareciendo muchos defensores de la empanada de atún, a lo mejor acabamos probándola para hacer tiempo mientras descubrimos el paradero de la de sardinas; pero nos tienta tan poco que agradeceríamos que alguien nos hablase de ella en los comentarios ;)

View Larger Map

jueves, 12 de julio de 2012

Il Ritorno by Massimo Bottura

Un post sorpresa italiano, a la espera que me decida a describir la visita a la Osteria Francescana, pues me he encontrado de casualidad un video de su chef Massimo Bottura hablando de la cocina tradicional y la cocina moderna.

En el video el primer plato que se presenta es su legendaria Anguila (que puedo confirmar que es fantástica).

Es curioso que cuando yo probé el plato, la salsa verde la asimilé a limón, pero segundo el video se trata de manzana verde. ( O eso, o a lo mejor cambiaron la receta, o a lo mejor no tengo yo tan buen sentido del gusto, o a lo mejor la acidez de la manzana puede tener un pequeño punto de limón )

El video es un poco lento y paisajístico al principio, pero al rato se vuelve muy interesante, tanto por lo que comentan los ancianos de Módena, como por poder ver al equipo de Massimo preparando los platos:



Destaco varias cosas interesantes:
  • Se puede comprobar que en la Ostería Francescana hay una convivencia de ollas y hornos y aparatos de nueva tecnología: no se ha tirado con todo el pasado
  • Es tambien muy interesante todo lo que comentan los ancianos del lugar sobre lo duro que fueron épocas pasadas: la historia de la sardina salada que se frotaba con la polenta para darle sabor una y otra vez me ha parecido encantadora y triste al mismo tiempo
  • ¿ Y que me decís de cuando la señora nos da el truco que para que un buen caldo de pollo esté bueno hay que añadirle un cacho de corteza de Parmeggiano? Si, ¡de esa corteza dura como madera! Y ... hasta se come. ¿A que no se os hubiera ocurrido que se podía aprovechar eso?
  • Y finalmente, un poco para ver que lo nuestro es universal, y lo universal es lo nuestro. ¿No insistimos los gallegos en que nuestra carne favorita es el cerdo y qu aquí del cerdo se aprovecha todo? ¿Que dicen los paisanos Romañolo, pues que el cerdo es su base, y que se aprovecha todo? (A todo esto mi familia tiene la tradición de hacer algo del estilo de la 'coppa di testa' para las fiestas)