domingo, 25 de agosto de 2013

Casa Solla (Verano 2013)

Por motivación historica, aquí van as imaxes e o menú da nosa visita a Casa Solla no 2013



Coma nas miñas ultimas visitas a Casa Solla solicitamos maridaxe. Neste caso a maridaxe foi moi galega: 


O Loxe Mareiro 2.0, o sitio das experiencias

Cando alá no Vigourmet, Iago (de Abastos 2.0) presentara o seu novo proxecto do Loxe Mareiro 2.0, falara que máis que ofrecer xantar, buscaban ofrecer experiencias. Naquel momento din en pensar, vai ser un choio un pouco esaxerado.

Pero non, logo da miña visita ó Loxe Mareiro co gallo de facer a XX Xantanza Blogogastronímica, non podo estar máis de acordo ca súa expresión: non foi só un xantar, foi algo máis, foi toda unha experiencia! 



O Loxe Mareiro é un pequeno bar que está a pe do polígono marisqueiro de Carril, a apenas uns 500 metros de Vilagarcía. Un lugar ben situado, con vistas ó mar, ó porto de Vilagarcía (isto non é especialmente fermoso) e vistas á Illa de Cortegada.

Durante anos foi un lugar ben coñecido pola xente do lugar e un fantastico sitio para tomarse unhas bebidas e probar productos da ría en plan chiquiteo. Este ano pasou a estar levado polos rapaces de Abastos 2.0, cuns cantos cociñeiros ben coñecidos ó mando (entre eles Iván, de Casa Marcelo).

O aspecto exterior foi remozado, pero mantendo (coma podedes ver) a imaxe orixinal.

Cando chegamos facía un día fermoso, con sol forte e intenso calor. Coma estaba a marea baixa, tiñannos preparada unha mesiña para tomar uns aperitivos antes de entrar a xantar.

E que mellor maneira de recibirnos ca cuns gin tonics aromatizados de limón e eucalipto.





Coma podedes ver, o feito de traballar a pe de praia permite ter tónica fresca ó xeito máis natural posible.


Saude a todos!


Esta era a recepción para outro grupo que viña este mesmo día, con vistas á illa de Cortegada.


Logo de abrir o apetito co gin-tonic, servironnos un viño valdeorras: Audacia


Xa co noso viño na copa poidemos tomar candanseu a súa ostra e unha ameixa de Carril ó natural, sen cocción nen nada. Enormes, coma teñen que ser as ameixas de Carril (a súa orixe eran apenas 200 metros de onde estabamos tomando).

(A xente do Loxe está chea de bós e grandes detalles, coma algúns dos nosos amigos non poden tomar marisco cru por problemas médicos, pois tamén lles prepararon o mesmo, pero cociñados, apra que non quedasen sen tomar)



Logo nun pequeno lume que prepararon alí a pe de praia, unhas navallas feitas á parrilla, nese memsmo momento. Boísimas. No punto, punto.


E para rematar este entrante, uns non menos exelentes e deliciosos berberechos, apenas pasados polo vapor para que se abrisen. Que maravilla son os sinxelos berberechos e que deliciosos (e ainda salgados) están.

Pois esto señores só é o comezo, pero ilustra que ademáis de comer, o Loxe Mareiro 2.0 é toda unha experiencia. Quen nos ía dicir que íamos tomar un entrante de productos do mar na praia mesma.

Loxe Mareiro 2.0
Aduana 56. Carril.
15703 - Vilagarcía de Arosa.
(Pontevedra)

Telefono: 986 510 667
loxe@abastosdouspuntocero.es


Esta mesma visita contada con outras palabras:
XX Xantanza: O mar que estaba aí, no Loxe Mareiro en Capítulo 0
Nos comimos el mar en el Loxe Mareiro (Carril) en Pantagruel Supongo
XX Xantanza.Segunda Parte. Puro Mar.Loxe Mareiro en La Caja de los Hilos


PD: Proximamente contaremos coma foi o xantar. E xa ancipo para os impacentes, que foi memorable.

sábado, 24 de agosto de 2013

De pementos (do Couto) e de tomates (negros de Santiago)

Antes de cociñar e por suposto antes de comer, hai que conseguir o producto. Por iso é tan importante o traballo de toda esta xente que cultiva, mantén ou consegue os ingredientes que fan a comida. Por iso cando tiven a ocasión que os da Cooperativa O Val en Narón invitaronme, apeteceume moitísimo.

Todo isto tivo lugar no Tapas & Blogs: Conociendo el “Pemento do Couto” y el “Tomate Negro de Santiago”. Moitas gracias ós organizadores de Tapas & Blogs por ternos invitado, e máis ainda ós da Cooperativa, por ternos acollido tan ben.

De todas formas, xa aviso anticipadamente, que o traballo no campo e o cultivo de productos non é algo especialmente excitante (pero sí moi necesario e fundamental), así que non quero queixas de se é aburrido.

O Pemento do Couto

O Pemento do Couto, é un pementiño pequeno, verde, que se adoita a tomar frito (pero poderíase utilizar para outras receitas). Polo dito ata agora podedes estar pensando en que é o mesmo ca outro pemento de caracteristicas similares dunha vila de perto de Santiago. Pero o Pemento do Couto non é o mesmo, ten a súa pequena historia.

A historia comenza en México, pero iso xa é ir moi atrás no tempo e lonxe no espacio. A historia galega comenza no Mosteiro de San Martiño de Xuvia ou Mosteiro do Couto. (Porque está nun sitio que chaman Couto). Pois eso, que este mosteiro, coma tiña relación con outros mosteiros da mesma orde en México, recibira sementes de pementos (ou chiles, coma prefirades), que sementaban na horta. E así estiveron aquí uns cantos anos, adaptandose ó clima galego.



A segunda parte da historia comenza nesta cociña, e ten que ver con Frei Martín Sarmiento. Resulta que veu de visita por Xuvia, e estivo no mosteiro. Unha noite fixeron unha moi bóa cea (tomaron unha folla de bacallau enteira, co seu acompañamento). Na cea había pementos do mosteiro, e a Martín Sarmento picaronlle a dor, e quedou moi disgustado. (Nota, en aquel momento os pementos que tiñan no mosteiro eran ainda dos que "uns pican e outros non", e neste caso sairon picantes).



O prior do mosteiro quedou tan preocupado polo feito, que botou anos a cruzar e escoller as variedades que menos picaban. Ó final conseguiu que os pementos que antes picaban cando lles daba, xa non picaran nunca. Era o mesmo pemento que antes, pero sen picante.

E 10 anos despois voltou Martín Sarmiento e voltaron a poñerlle pementos, e desta vez non picaron.

Esta é a lenda, e abofé que é bóa lenda. Tedes máis información e moito mellor explicada na web da DOC Pemento do Couto.

Ah, nun detalle encantador, cando chegamos a visitar o mosteiro, estabannos esperando cuns pementos fritos para lles meter o dente. Que mellor sitio ca o mosteiro para tomar Pementos do Couto!

Así que, sexa por unha razón ou por outra, o certo é que no Mosteiro do Couto conseguiron unha variedade de pementos que non picaban. Pasaron os séculos, chegou a desamortización o mosteiro foi abandonado...

... e o cultivo destes pementos mantivose porque uns cantos viciños coidaron a semente e seguiron cultivandoo para si, e en algún caso, vender en Ferrol.


De todas formas coma pasou en Galicia con moitas castes e sementes, tiñan o risco de desaparecer (sen ir máis lonxe, por voltar a cruzarse con outras variedades que sí son picantes). Neste caso, houbo a sorte que había unha Cooperativa en Narón, e esforzouse en extender o cultivo de esta variedade. E sobre todo, facela coñecida e distribuila para que poidese chegar a máis mercado e non quedar só coñecida en Ferrol.


A parte do cultivo do pemento é moi prosaica, pero é que ten que ser así. Os pementos cultivanse baixo invernadoiro, para controlar un pouco máis a producción e evitar problemas climatolóxicos. (Pero iso sí, non en invernadoiros pechados,  se non aireados).


Coma curiosidade, os Pementos do Couto, ainda que se parecen en case todo a moitas das outras variedades, seica teñen unha cousa curiosa, que o froito crece cara arriba. (En outros pementos, o pedunculo ese é torto e maduran cara embaixo).

Tomate Negro de Santiago

¿Porqué De Santiago? A ver, a xente da Cooperativa de O Val quería complementar o cultivo do pemento con outras variedades. Entón estiveron en contacto co Centro de Investigacións Agrarias de Mabegondo, para localizar variedades galegas de tomate. A ver, esto parece algo moi fácil, buscar as variedades que está sementando a xente nas fincas e tal, pero, non é tan fácil, porque hoxendía xa case todo o mundo usa a semente mercada na tenda ou variedades de fora.

Entre todas as variedades que tiña identificado e gardado o centro de Mabegondo, escolleuse unha chamada "tomate negro de Santiago" ¿Porqué "de Santiago"? Pois porque onde primeiro localizaran esta semente fora nun lugar de Santiago (o cal non quere dicir que non a houbera en máis sitios).



Antes de que comencemos ca típica historia de "tomates como los de antes" que resultou ser unha milonga para vendernos variedades novas de tomates que lles viñan ben ós que cultivaban nos invernadoiros porque aguantaban ben as pestes que tiñan coma o RAF ou os kumato estes....

Neste caso canda menos o tomate é unha variedade existente e tradicional. Ademáis ten caracteristicas moi salientables: ten moita carne, é moi terniño e ten un bó punto de dozura. O maior problema que ten non é de sabor: o froito é moi sensible e hai que terlle moito coidado, por iso vendese en caixas de plástico pechadas, porque non aguantaría o trato que teñen outros tipos de tomate.


E por suposto, ainda que a tempada estaba ainda comenzando, poidemos probar os tomates recén collidos da planta. E saben tan ben coma din.

Tal coma dixera, a tempada ainda estaba comenzado (esto foi a comezos de Xullo). E coma podedes ver ainda moitos estaban ainda sen madurar. Estes 2 últimos meses estiveron chegando ó consumidor.

Este é o primeiro dos posts sobre esta visita. Porque ademáis de aprender de onde veñen estas dúas variedades e ver coma se cultivan, tivemos ocasión de probalos e ver coma se poden combinar ca cociña ben interesante de Casa Pendás, tamén en Narón. Proximamente, máis.

miércoles, 21 de agosto de 2013

Bananas e debuxos

Algúns dos Laconeiros gustamos ademáis da comida a ilustración. E se son ilustracións de comida, ainda mellor. Enlazamos aquí unha web dunha rapaza americana que escrebe sobre cociña e comida, pero que ten de especial que ilustra os seus posts con imáxenes moi xeitosas. (En inglés todo, pero bueno, con imaxes as cousas entendense ben, ademáis non son choios longos e complexos)

I think you're sauceome. - Yes, we have no bananas!


Aproveito o tema para falar un pouco do tema da banana. A maior parte das bananas que tomamos son todas da variedade Cavendish (nota, o plátano de Canarias tamén é Cavendish, ainda que teñan apariencia diferente: mesma variedade, diferente forma e no canto ó sabor, a diferencia debe ser que as de Canarias chegan máis maduras ás tendas).

Non todas as variedades de banana saben exactamente igual. Antigamente (isto é a comezos do século pasado) a variedade habitual era a Gros Michel. Sabía lixeiramente diferente á que tomamos agora. Por iso, cando unha enfermidade rematou ca Gros Michel, aquel sabor desapareceu.

Hoxendía o Cavendish está a ter problemas parecidos, e unha peste nas prantas fai que haxa o risco de que desapareza (non sei se afecta ás plantacións de Canarias, polo que se cadra ahí quedan os Cavendish). Os máis pesimistas din que o Cavendish desaparecerá en 5/10 anos.

As novas variedades de banana resistentes á peste xa non saben igual. ¿Outro sabor que se vai perder? ¿Teremoslle que contar ós nosos netos que as bananas de antes xa non saben coma agora?

(Nota, esto que pasa ca planta das bananas é máis ou menos semellante ó que pasa cas patacas, que coma as pacatas se reproducen de maneira asexual - porque o que se garda para o ano seguinte non é a semente se non o tubérculo. Por iso mismo as patacas son tamén moi sensibles a determinadas enfermidades, ainda que de momento non se produxo unha apocalipse deste nivel, non sendo a que lles pasou en Irlanda no século XIX)

miércoles, 14 de agosto de 2013

Pinchos en Vigo: os sospeitosos non habituales

Un par de recomenacións de bares que poñen pinchos xeitosos cando  vas a tomar un viño o unha caña. Pero vaise sair un pouco do habitual, porque tratase de bares que non están en lugares coñecidos, nen son sofisticados. De feito probablemente os que leades esto nunca iredes por este sitio. Pero para que vexades que hai, e para que vos plantexedes que hai que mirar máis alá do típico.

Por exemplo, a rúa Rocío non é un lugar de visita habitual. Apenas podería ser un lugar de paso en coche, e para iso só para os meus veciños que coñecen a súa existencia. Pois alí, hai unha pequena xoia: Bar Rocío.

Sempre que teño ido por alí teñen posto un pinchiño sinxelo, pero todo calidade. Unhas sardiñas escabechadas, un guisiño de carne ou coma nesta última vez, unha empanada de xoubas. Empanada de xoubas de qualité. Das máis xeitosas, e de gratis.


O bar comentado anteriormente, está nun sitio un pouco rebuscado, pero en realidade é un sitio amplio e moderno, moi xeitoso, pero A Bodega é moi pequeno, e incómodo. É diminuto, e se vai bó tempo ten mesas no exterior, e se vai mal tempo non hai apenas sitio para estar de pé. Está no centro comercial, entre tendas, e nunha praza interior.

Pero non importa o aspecto do bar, hai que darlle mérito que continuamente esforza en ter sempre pinchiños quentes. Ten sempre dous ou tres, así que podes escoller. Entre os clásicos de culler coma uns callos ou fabada, ata, coma no caso da foto, un arroz con bacallau:


Coma resumo, o bar de barrio, que normalmente traballa para os viciños ou os habituales adoita a ser un lugar excelente para disfrutar pinchos. Exemplos coma estes haberá máis. Apuntade os sitios, e se quedades decepcionados de Bouzas, subide unhas ruelas. (Tradicionalmente eu teño falado moi ben de Bouzas coma soa de chiquiteo e pinchos, pero estou levando a desagradable sorpresa que está desmellorando moito, pero moito. Unha cousa moi triste o que está a pasar en Bouzas.)

lunes, 12 de agosto de 2013

Podese encargar empanada de millo en Vigo?

O outro día preguntoume un coñecido se sabía de algún sitio de Vigo onde fixesen empanada de millo. Seica non é un tema do que haxa información en Internet, así que veña fago un mini post.

Por exemplo, en Panadería Mantelas.

Veña, o exemplo que eu coñezo é a Panadería Mantelas, que ten o forno pegado á avenida de Madrid, e tamén teñen tenda en Coia. 

O outro día pilleille unha empanada de millo con xoubiñas dentro e estaba bóa (tamén a tiñan de zamburiñas). 


Datos de contacto dos de Mantelas:

Panadería Mantelas http://www.panaderiamantelas.es

Forno e tenda:
Calle de Mantelas, 64
36204 VIGO (Pontevedra)
Email: info@panaderiamantelas.es
Teléfono: 986 414 826

Tenda en Coia:
Centro Comercial 4,
Avenida de Castelao, 79
36209 Vigo (Pontevedra)
Teléfono: 986 29 23 99

Nota: Non teño nenguna relación ca panadería esta aparte de ser de cando en cando cliente seu. Este post é máis que nada informativo. Por certo, se queredes suxerir outras tendas e panaderías, pois nada, deixade aviso e imos ampliando a lista.