lunes, 30 de diciembre de 2019

Restaurante Niño Corvo

Uno de mis restaurantes favoritos del Casco Vello está un poco apartado... y en parte es por eso por lo que me encanta. A ver, exige tener que caminar un poco más y no tienes plan B (porque no hay otros locales de hostelería cerca), pero a cambio de eso, te libras del tumulto de calle que hay en el resto del Casco Vello.  (Supongo que cuando su cocinero Adrián eligió este local apartado, mucha gente le dijo que no iba a funcionar ... pero han pasado los años y ahí está). 


El restaurante aprovecha el local de una antigua tasta en una casa de piedra, en una calle con bastante pendiente del Berbés... 

 Que por dentro han redecorado de manera minimalista, pero aprovechando muy bien el espacio. Es luminoso y muy agradable. Tiene una parte de barra.

Recomiendo (especialmente en fin de semana) que llaméis para reservar, porque el lugar tiene (afortunadamente) bastante éxito y es muy probable que ya esté completo.

Creo que ya he hablado probablemente demasiado de situación y local, pero yo no voy a los restaurantes a pasear o ver la decoración. Hay que entrar en la comida.




Niño Corvo tiene una carta corta, que va cambiando todos los días como podéis ver en la foto (aunque estoy seguro que hay platos que se repiten de cuando en cuando). La carta está muy enfocada en el pescado, pero ... hay platos de carne.

Para los amantes del pescado crudo, hay siempre una sección de platos de pescado frito (Y me parece una buena idea, porque así el cliente sabe directamente que esos platos son de pescado crudo por si no los quiere, y no hace falta explicárselo).

Yo la verdad le di a lo loco al tema del crudo:

 Comencé con una enorme ostra (se ofrecía por unidad) al saque. Muy buen producto, y como digo la ostra era bien grandota (hasta el punto que no era fácil comerla de una tirada).


Luego le seguimos con un tiradito peruano de sargo.


Luego probé las gyzas de choco.


Para completar la tarta de queso, que como en muchos sitios te la sirven en un tarrito.


En cuanto a la cocina, hay buena matería prima, y en cuanto a las preparaciones, el cocinero no tiene miedo a las técnicas exóticas. Como ya comenté al principio, para los que os guste del pescado crudo (o de los moluscos) hay una dedicación especial a ellos.  Un punto interesante es que toda esta fusión se hace con respeto a los sabores naturales de la materia prima.

Me queda pendiente entrar más a fondo en la cocina de Niño Corvo, pero como comento, siempre me acuerdo tarde de llamar a reservar y suele estar completo. Pero ... toda mi intención es poder volver.

sábado, 28 de diciembre de 2019

Fun probar nos tacos lioneses para que vos non o teñades que facer (ou para que vaiades a morte por eles)

En Francia, esta moi de moda unha fast food que chaman tacos. Pero andade con coidado. Nen son tacos mexicanos, nen sequeira son tacos tex-mex, nen se queria son tacos de estes de kit de supermercado. Non teñen realmente nada que ver con México.

De feito, chamanse tacos pero o nome é individual. Serán: 1 tacos, 2 tacos, 3 tacos. Levan sempre -s. Porqué? Pois porque lles deu así. En realidad e para aclarnos ben e evitar a confusión imos a chamalos tacos lioneses. Porque naceron na cidade de Lión, e logo extenderonse por Francia.

En realidade o choio semella máis un burrito:



Coma vedes, o exterior é un de estes pans planos árabes, de bastante gran tamaño, que está doblado en forma rectangular de maneira que queda pechado completamente coma un sobre. Coma podedes ver grellase por fora (o cal axuda a que quede pechado de maneira bastante hermética).

¿E que vai dentro? Pois...
  • Algún tipo de carne (polo, kebab, hamburguesa)
  • Patacas fritidas (sí, leva patacas fritas dentro, pero sorprendentemente nas bocaterías francesas é habitual que ofrezcan o lote de tacos + ración de patacas, co que ... comes patacas fritas 2 veces unha dentro e outra fora). 
Interrupción: A min personalmente, calqueira fastfood ou bocadillo que leve patacas fritas dentro...fascíname. Así que eu doulle puntiación alta.
  •  Algún tipo de salsa picante ou especiada: harisha, argelina, mayonesa, ketchup, curry, samurai, thai..... (nota para os curiosos do mundo do fast food francófono... estas salsas veñen sendo as mesmas opcións que hai en Francia para acompañar ás frites - ou sexa as patacas fritas - así que non supón nada novo para o ).
Ata aquí, todo medio ben. Ten pinta de ser un invento interesante pero... 
  •  Todo, todo, todo o que hai dentro está impregnado por unha salsa de queixo gruyére, que fai que todo sepa a esa salsa. Non importa a salsa anterior, nen o tipo de carne que escolleras, nen as patacas fritas. Todo sabe a nata con queixo (que é o que é a salsa). 



A si que ... a min non me gustou nada por culpa da salsa. E ademáis como digo ven sendo o elemento máis abundante do tacos.
  • A ver, se vos apaixonan as salsas de nata.... a ver, se gostades da carbonara que leva nata (coma o 90% da xente que coñezo)... Pois estes tacos lioneses poden ser interesantes para vos. Dadelle e contadesme.
  • Pero se pensades que xa está ben a meterlle salsa de nata a todas as cousas (coma min)... pois evitade estes tacos
  • E se queríades o que chaman tacos en todos os demais paises do mundo excepto en Francia (sexan mexicanos, tex-mex ou calqueira outra cousas), pois non pidades isto, porque coma xa expliquei non ten nada que ver con iso.
Ah, a imaxinación dos franceses non ten límites. Vin que tamén ofrecen os seus "tacos" de cousas doces. Neste caso de Kinder Shocko Bons con Nutella. E en lugar de pan árabe, o de fora é crepe:

Meu deus!!

Bueno, se tedes ganas de aforrar a viaxe a Francia, tedes un grill de sandwiches na casa, podedes facelos de maneira bastante sinxela. Aquí vai a receita en video:


viernes, 20 de diciembre de 2019

La mejor bagette y el mejor croissant de París ....

Si habeis visitado parís y sois medianamente golosos, os habreis fijado en las panaderías de París. Las vas viendo conforme paseas por la ciudad (con una cola fuera a determinadas horas del día), con unos escaparates muy vistosos ...

... y en estos escaparates habreis visto muchas veces estas palabras:

Meilleur Bagette de Paris 20xx

(Que siempre es curioso porque mantienen el cartel del premio de hace años, con lo que a veces uno queda con la mosca de ... ¿no sería mejor ir a la panadería que ganó actualmente?)

Yo que soy un poco desconfiado por naturaleza pensaba que esto era un poco algún chanchullo promocional y un premio que se iban repartiendo. Pero investigando compruebo que si es una competición encarnizada y que no es exclusiva de prestigiosas panaderías. Por ejemplo, la mejor bagette del 2019 es de Fabrice Leroy (panadería Leroy-Monti), que esta en la nada turística ni conocida zona de Picpus (pero que es una muy buena zona para vivir en París, pero carente de atraciones turísticas). Además de un premio, del mérito de poder lucir el título en la panadería y su publicidad ...

Antiguamente el ganador del premio, se convertía en el proveedor oficial del palacio del Presidente de la República durante todo el año. Pero eso cambió en el 2013, y ahora el presidente hace otro concurso público. Así que tambien si pasais por la ciudad podeis encontrar una panadería que pone "Fournisseur de L'Elysee". (El proveedor actual, tambien ganó el premio de la mejor Bagette en el 2013, pero ya desde entonces ya no se produce esta coincidencia). 

Bueno, pues no es la única competición de panaderos que tienen París. ¡Por supuesto tienen una competición para los croissants! Y este año resulta que el ganador es una panadería que hay al lado de casa de mi hermana:



Se llama la Fabrique Aux Gourmandises, y tambien está en una zona poco turística de la ciudad. Es interesante porque como he estado yendo a París todos estos años, he podido ver como ha ido evolucionando esta panadería. Hace muchos años, era una panadería más sin nada especial, pero desde el 2011 la compró un nuevo panadero y el negocio comenzó a cambiar. Y este año ya tienen el premio.  (Por supuesto, con el paso de los años, cada vez tienen más clientes y ahora es muy fácil ver colas de clientes a la puerta).





En el caso de mi familia, y aunque no tenga premio, su bagette es una de las favoritas. Y por supuesto, como visteis en la foto de arriba, cuando hay ocasión, pues tambien se traen un croissant o algún otro dulce para el desayuno.

Pero ahora una pequeña maldad ... a pesar de que el croissant está muy rico,  tal vez por la presion de abastecer a toda esta nueva demanda, ya no les sale tan bien como antes...

lunes, 11 de noviembre de 2019

Tacos de langostino rebozado / camarón capeado

O outro día en Santiago, estivemos @snob e máis eu a preparar un clásico moderno do mundo dos tacos: os de "camarón capeado" (traducido ó galego: langostinos rebozados).   
 
(Uns tacos de camarón en Ciudad de México)

É un prato moi interesante porque é bastante fácil de facer en España porque non necesita ingredientes exóticos, case todos podedes conseguir en Galicia. Ademáis ten outra avantaxe: non fai falla facer salsa. Cos tacos rebozados, podense usar salsas de estas de bote (estilo Valentina e tal). [Aproveito para dicir: cando fagades o resto dos tacos, non lle poñades esas salsas con vinagre, hai que poñerse salsas con tomate fresco]. 

Outro tema que quero mencionar antes de ir á receita, é que os tacos de peixe rebozado son algo moderno na cociña mexicana (dos anos 60). E teñen unha certa influencia xaponesa, pois xurdiron na costa do Pacífico mexicana onde ademáis de mexicanos había pescadores de outras orixes. 

Non vou poñer a receita, se non que vou a recomendarvos un video de Internet, porque é moito máis chulo que escoitedes a un mexicano de verdade contando a receita. 

Pero sí que van as evidencias dos nosos tacos: 





E aquí vai a receita:
 


viernes, 8 de noviembre de 2019

Amargura

Hai uns anos popularizouse o termo de "supertasters": xente que ten as papilas gustativas máis activas do normal e nota a amargura moitísimo.  (Bueno, e tamén polo visto, o picante, e a graxa, e en xeral parece que todos os sabores).  Interesante o tema, iso explica porque a moita xente as cousas sábenlles máis intensas ca os demais.

Vale que despois hubo algún listo que se excusou nesto dos "supertasters" para xustificar porque a e non lle gustaban os vexetais (suponse que son as comidas que teñen máis compoñentes amargos). Historia que xa non creo tanto, porque as zenouras, os tomates, as cebolas, o calacú, .... non son amargos. Iso é so, que non lles gustan e punto.

Bueno, pois eu debo ser "infrataster". Sobre todo co paso dos anos, cada vez gosto máis das cousas amargas e cada vez menos das cousas doces.
  • das cervexas prefiro unha IPA ben amarga a unha de estas tostadas ou dobles que deixan un saborciño doce (e a Stout á Porter)
  • grelos ou brécol antes ca repolo branco ou coliflor 
  • o café e o ten, tomoos sen azucre (ben é certo que evito o café torrefacto este requeimado) 
  • o chocolate, negro 
  • o Fernet (si, ese licor amarguísimo que toman os arxentinos) antes ca o licor café (que normalmente é doce) 
  • amendoas e avelás sen torrar (así estan amargas) 
Pero deixemos o tema das miñas preferncias persoais (ainda que sairá o tema máis adiante).

Os galegos podemos pensar que somos dos campeóns nesto do amargo, dado que tomamos moitos grelos e nabizas... Pero coma en todo hai quen nos gana. Por exemplo os chinos e os mexicanos. Dos chinos non podo falar tanto, pero o tema dos mexicanos teñoo máis controlado.

En México ademáis de picante (e de poñerlle queixo fundido a todo), tamén gostan do amargo. Teñen a tradición de consumir quelites. Os quelites son varias castes de herbas do campo (que hoxendía xa son cultivadas), que adoitan ser bastante amargas.  Consumense polas suas propiedades medicinais, sobre todo por ser dixestivas. Pero o certo que é co paso do tempo xa se fai máis polo seu sabor (ademáis de amargo teñen outras sabores).

Unha das máis populares (e das máis amargas) é o epazote. O epazote é fundamental para moitas cousas: vai cos frijoles, vai ca salsa dos chilaquiles e quesadillas. Engadeselle os graus de millo para preparar os esquites. É utilizada case todos os días.






O choio é que normalmente usase para dar sabor, e en pouca cantidade (e moitas veces sácase cando se vai servir). Pero eu tiven a idea peregrina de facer un salteado de epazote e flor de calacú e tomalo en tacos:



 Na foto queda moi chulo, e ides pensar que foi o taco vexetariano definitivo. Pero na realidade, aquelo era tan amargo que cando o comias quedaba a gorxa seca e costaba darlle ó seguinte taco.
(Pero bueno, coma bo "infrataster" que son, comino todo .... pero non volvín a repetir o plato).

De ahí pensei que iso fora unha idea absurda miña e que os mexicanos non tomaban o epazote así. Pero mirade, o cabo dun tempo, a señora Guille (unha das miñas mestras nesto da cociña mexicana) invitoume a unhas quesadillas tamén de flor de calabaza con epazote.

(Se observades, as súas levan menos epazote e este está máis cociñado, así que se cadra iste era o segredo. De todas formas non pensedes que aquelo non amargaba. Ainda o facía).

Pois aquí queda esta pequena historia do amarga que é (as veces, a maioría dos platos non levan quelites) a cociña mexicana.

Hai un rato falei dos chinos. Os chinos tamén gostan de comida amarga. De feito alá teñen moita afición por un parente dos pepinos que é tremendamente amargo: Momordica charantia. Contan as historias que esta hortaliza é tremendamente amarga. Tanto que incluso alá en Asia a xente esta dividida entre a quen lles gusta e quen non o soporta. Eu non fun quen de probalo nunca así que non podo dicir canto amargo é. (Pero como podedes supoñer polo que comentei antes, teño ganas de probar canto ten de amargo).


O melon amargo este tamén é popular en India e Xapón. De feito esta foto ven de Xapón:

Goya Chanpuru Large.JPG
By User:Jpatokal - Cooked up, taken and hungrily devoured by Jpatokal at Contentshare Studios., CC BY-SA 3.0, Link

sábado, 19 de octubre de 2019

Taberna Morrofino (Vigo)

 
Ya con un año y bastante asentado, pero aún tiene la frescura de lo nuevo ... aunque supongo que casi todo los de Vigo ya han tenido ocasión de pasar por el. Creo que está funcionando muy bien y con buena asistencia.


Morrofino está en la zona del Arenal/Rosalía de Castro, pero justo al final así que tiene un punto tranquilo. La sala si bien no es muy amplia, es alta, lo que da mucha sensación de espacio. El diseño es minimalista. A mi me gustó esta amplitud.

El menú permite acudir con dos enfoques. Se puede ir a compartir, porque todo el menú incluye platos abundantes y pensados para más de una persona. Según observé la mayoría de los comensales optaban por esta opción.

Pero también se puede pedir un menú degustación, que recorre todos los platos del menú y que que ofrece versiones más pequeñas de los platos del menú (lo cual es necesario porque son 6 platos y 2 postres). A mi me parece una opción interesante, porque te permite probar más platos de una sola vez (y como veis tampoco es un menú excesivamente largo). El menú sale por algo más de 30€.

Venga, aquí comparto imagenes y comentarios sobre lo que pude probar por si os es interesante para decidiros por el restaurante (porque ya anticipo que me pareció muy recomendable).


Esto aún no es parte del menú (son los entrantes que se ofrecen de cortesía, pidas o no pidas el menú). Pero estaba tan interesante y bueno que hay que dedicarle un espacio.
Nota: El 2019 parece que es el año de las mantequillas de sabores en los restaurantes de Galicia. Casi todos los restaurantes parecen promover su versión. Ya no se lleva lo del plato con diversos tipos de AOVE, para sopetear y catar diferentes aceites. Ahora es la mantequilla a la que cada restaurante le da su toque o sabor. (Y... no me parece mal... en Galicia tiene más sentido, y la mantequilla es un producto fabuloso, aunque estos últimos años se le ha despreciado mucho).
Pues de todas las diferentes propuestas de "mantequilla con sabores" que me han servido en Galicia este año el ganador sin duda alguna es Taberna Morrofino, con su "mantequilla con cacao". Si, mantequilla con cacao, y no "mantequilla de cacao" (que es la cosa blanca que queda del molido de cacao). En este caso es una mantequilla de vaca, aromatizada (y colorizada) con cacao. ¿Y como queda eso? ¿Esta bien para tomar en salado? Pues sí. Aunque todos asumamos que el cacao va muy azucarado, en realidad el sabor del cacao es más amargo e intenso. Y es como estaba esta mantequilla. Con su buen toque salado. De todas formas un tantito de dulzura si tenía. Me parece una idea muy arriesgada, pero no solo original, si no muy sabrosa. ¡Chapeau! 🎩

Menú degustación

6 platos 

Vieira en pure de patata con sofrito de kimchi
Buen entrante. Aunque aparentemente no parece una combinación muy respetuosa el poner patata a la vieira, la combinación funciona ... pero sobre todo porque el sofrito es excelente. Lleno de sabor.

Gofre de patata con anguila y mahonesa japonesa





A este plato le tenía yo muchas ganas. Había visto en internet estos gofres de patata y ... me llamó la atención. (Me recordó un plato de la cocina sureña de USA, los waffle hash browns).

Y la verdad está divertido. Los gofres me gustaron, estan crujientes y esponjosos. Lo que no me convenció tanto fue la parte de la salsa y la anguila estaba así asa...


Atún rojo con huevo roto
Eh, este si me gustó mucho. La combinación de las patatas con el huevo, y el atún rojo, no parecía que fuese a funcionar ... pero combinan bien aunque sean sabores bastante diferentes.

(He observado que están muy de moda en muchos restaurantes - en Galicia y fuera de Galicia - platos de salmón rojo crudo o marinado (pero no cocinado) con huevo (y a veces patatas). No se donde surgió esta idea, pero se ha vuelto muy popular. Y una vez probado, la combinación funciona).


Cocochas con berberechos en pilpil verde (y papas moradas)
Interesante esto del pilpil verde (y tambien las patatas moradas). Los berberechos y las cocochas estaban en su punto, pero no me convenció tanto la combinación.

Magret de pato con salsa de pimienta verde, peras en vinagre y salsa de setas
Muy interesante la salsa de pimienta verde (y esas peras en vinagre), pero tengo un cierto aburrimiento personal con el magret de pato (este estaa muy bueno, no hay queja con el cocinero).

2 postres

Coulis y helado de fresa con crema de aguacate y crujiente de chocolate blanco
Otro de mis favoritos del menú. Creo que a muchos pensar en el aguacate con dulce se les hace raro ... pero es una opción a probar. Yo he combinado muchas veces el aguacate con dulces y esta muy bueno.

Este postre le quedó macanudo. Un gran éxito.

Flan de nata con nata y caramelo
Ey, y de postre otro clásico que todos echábamos de menos (bueno, al menos yo). Flanes caseros. Este les quedó rico, rico. Aunque se les deformó un poco a la hora de servirlo (sin problema para mi, lo que importa es el sabor).

Como dije, vi cosas muy interesantes en el menú, y tengo ganas de volver. A ver cuando regreso.


Morrofino Taberna.
Rúa Serafín Avendaño, 4-6
36201 Vigo
Pontevedra
España


domingo, 13 de octubre de 2019

De mi rancho a tu cocina: un canal de Youtube moi interesante

Estes días esta moi de tendencia en México un novo canal de Youtube que fai unha señora de Michoacán sobre cociña: 

Doña Ángela, una señora de Michoacán, creó su canal de cocina en YouTube hace un mes, no usa efectos o trucos, no invita a celebridades o habla sobre tendencias, ella se dedica a compartir las mejores recetas de los platillos más icónicos de la cocina mexicana, utilizando las mismas recetas que ha usado toda su vida y que aprendió de su mamá y abuela, y ya ha acumulado más de 8 millones de visitas a sus videos.

 
En realidade, se buscades no Youtube, toparedes bastantes cociñeiras mexicanas cociñando no seu pobo así que non é a primeira, nen é a única... pero si é certo que ven sendo a que máis forza colleu en estos días. 
 
Aproveito a recomendación do canal de Youtube, para deixarvos algunha receita interesante.  

Moitas veces vemos díficil reproducir en Galicia receitas mexicanas porque non temos os ingredientes necesarios. Pero hai receitas coma o arroz vermello que non teñen casi problema, porque os ingredientes témolos aquí. 


Algún dira, que vaia plato tan pouco orixinal ... pero si teño que dicir que o arroz vermello é un clasicazo mexicano. E é moi auténtico porque excepto o arroz, os outros ingredientes son de orixe mesoamericana. 

Tamén é moi interesante ver que utiliza un comal tradicional, no que non se cociña con aceite, se non que usa cal. Iste tipo de cociña ten un punto moi actual: non necesita graxa, por tanto é medio light. O problema é que nas casas non hai maneira de usar (e menos en Galicia onde todo o mundo pasou á cociña elecrica) cousas de cerámica. Pero mira, a ver se o futuro pode ser volver ó gas, para poder cociñar en barro. 


Por certo falando do moderna que pode ser a cociña tradicional ... pois mira onde fai un plato 100% vegano: tacos de soia. (Non sei canto habitual é isto en México, porque non teño visto moita soia nos mercados e nunca vin tales tacos, pero mira esta señora faino así no seu pobo, así que así serve).


domingo, 22 de septiembre de 2019

As Cabras do Hío (e os seus queixos e o mel)

Onte se celebrou na praia de Limens a festa do cabrito. Que xa van 3 anos. A idea da festa é primeiro facer unha festa para os veciños. E tamén para axudar a promover o traballo que fai a cooperativa O Pouso da Serra. Os da cooperativa teñen colmeas e producen mel e outros productos apícolas. E tamén crian cabras e ademáis de facer queixo e iogures teñen carne de cabrito. Así ¡que mellor que unha festa ca carne dos cabritos!




A festa é moi interesante para axudar a dar a coñecer o traballo que fan nos montes do Hio os da cooperativa. Unha das súas actividades é ter colmeas. Que lles está a ser problemático pola chegada das vespas velutinas. Pero eles siguen insistindo e traballando cas abellas.


E logo tamén está o traballo cas cabras e os cabritos:


Fan un traballo múltiple porque por un lado crean unha actividade local para os veciños do lugar, por outro lado as cabras axudan a manter os montes limpos e evitar incendios, por outro lado serven para proporcionarnos uns bos queixos (aparte da festa dos cabritos, coido que non traballa para vender carne).

O queixo co leite de estas cabuxas faise e comercializase co nome de outra cooperativa, que está radicada en Moaña: A MeixoEira.

Cerca de 3.500 quesos de 41 países se presentaron en la edición del año pasado al certamen World Cheese Awards. Diez firmas gallegas se marcharon de allí con 16 distinciones. Entre ellas, una debutante: la cooperativa A MeixoEira, con una medalla de plata por su queso curado.Carlos Malvido, uno de los socios, recuerda que la empresa nació con una rama agrícola que derivó con el tiempo en una vocación ganadera con quesería y explotación caprina. Desde hace un año, en A MeixoEira están centrados en los quesos y en este momento elaboran cuatro tipos diferentes, todos con leche cruda de cabra: el queso curado por el que fueron premiados, uno fresco, uno tierno y un queso semicurado de dos meses, el mismo que el galardonado pero sometido a menos tiempo de maduración. También han puesto sus yogures en el mercado y próximamente añadirán alguna elaboración más a la lista que, por ahora, prefieren no desvelar.

O queixo teñovolo probado e recomendoo moito. (De feito mercosllo de maneira continua).


O queixo pódese comprar en algúns sitios de Galicia: a praza de abastos de Santiago, o mercado de Teis e Quesum en Vigo, no Mercado Mario en Hio, en Bueu, en Marín, en Moaña, en Redondela:





martes, 10 de septiembre de 2019

Tu Café: buen café en Vilagarcía

Hace años os conté sobre el Café Passmar, que está dentro de un mercado de Ciudad de México. Ahora voy a escribir sobre Tu Café, que esta también (en este caso fuera) del mercado municipal de Vilagarcía. 

Si vives en Vilagarcía o si pasas por allí, puedes aprovechar para acercarte y pedir un buen café: 



(El único tema es que sólo abre de mañana, tenedlo en cuenta).


Pero lo más interesante para mi, es que Tu Café tuestan su propio café y tienen cafés de diversos orígenes para que puedas seleccionar a tu gusto, no sólo el origen, si no también el tipo de molido (dependiendo de donde lo vayas a preparar):


En este caso compramos un café suave (El Salvador) para preparar en prensa francesa, y uno intenso (Indonesia) para máquina express.

Por cierto antes de que me pregunteis ... sí, es la tienda de café que hace los anuncios virales de la cona y de lo mejor de colombia ...  Pero aparte de esos anuncios y videos muy llamativos, en realidad es una tienda en la que trabajan muy en serio el tema del café.


Elige bien tu café de especialidad
☕ Elige bien tu café de especialidad. ¡Clint Eastwood ya sabe dónde comprarlo! 👉 https://compratucafe.com . . #Coffee #CoffeeTime #LoMejorDeColombia #CaféDeEspecialidad
Posted by TUCAFÉ on Friday, July 26, 2019


Los precios en la tienda son bastante competitivos (en la web están un tanto más altos). Pena que no me sea cómodo ir a Vilagarcía, porque si no sería un comprador habitual.

Bueno, pues cuando vayais por Vilagarcía, tenéis un sitio más que visitar.

https://compratucafe.com
https://www.facebook.com/pg/compratucafe




jueves, 8 de agosto de 2019

Restaurante "A Tafona Casa de Xantar"

A Tafona (o restaurante que está no hotel A Tafona, en Santiago), xa leva unha certa cantidad de anos en funcionamiento (vexase esta crítica do 2010). Eu nunca tivera ocasión de acudir en todos estes anos, pero hai uns meses quedamos un grupo de amigos e xa houbo a ocasión de visitalo. 

Ademáis foi moi oportuno, porque xusto este ano o restaurante gañou a súa Estrela Michelin (pero non foi esa a razón pola que o visitamos, foi unha coincidencia). 

Pois comparto unhas cantas fotos para que vos fagades unha idea coma é o menú do restaurante. O menú que nos tomamos é o que chaman "MENÚ PRAZA DE ABASTOS". Que inclue 6 snaks, e logo 6 platos. 


Os Snacks



Os snacks que poidemos probar foron: 
  • "Airbag" de tomate con papada de ibérico  
  • Un bocadiño de muxo marinado con ponzu sobre limón (o limón non se comía, pero era para dar un toque ácedo cando chuchabas para tomar o peixe)
  • Croqueta de congrio
  • Escuma con sardiña
  • Canutiños de salsa de pementa vermella
  • A súa versión da empanada: unha empanada en en forma de esfera inflada de masa que había que tomar dun bocado. 

Os Pratos

Este era de peixe (listado) presentado con reducción de encurtidos.


Zanahorias, coco, ponzu e falso caviar de vinagre

Calabacín, esparrago, sardiña afumada, ajoblanco

(Hai 2 platos dos que non fixen foto, así que vou a usar as que fixo o amigo Foucellas)



Sanmartiño, cama tuberculos, chicharos, salsa meunière de manteiga afumada


Presa iberica, pera e bouquet de anisados


(Iste é o pre-postre, non esta incluido entre os 6 pratos - é un agasallo que se inclue no menú)
Mouse de ponzu, sopa de manzana con hierbas



Postre de mango Alphonso

Sobre este punto quero comentar, que o mango Alphonso é unha variedade de mango. E é considerada a variedade máis sofisticada dos mangos. Sobre to tema da fruta tiñamos que darlle un pouco máis de importancia, porque se todos nos preocupamos de se o peixe e dunha ou de outra especie, ou de se o marisco é de un sitio ou de outro, e sabemos todos que o sabor cambia moito con estas cousiñas... pois no mundo da fruta hai tantas ou máis diferencias. Por exemplo o mundo das variedades dos mangos é xigantesca (Hai moitas máis ca ese mango verde/vermello que vedes nos supermecados - ese que vedes pasa coma cos plátanos, é o que venden aquí porque é o que aguanta as viaxes. E de feito a min non me gusta nada ese mango que venden, e por contra si me gustan outras especies). 


Por suposto, cos cafés tamén nos trouxeron petit-fours, e estaban tremendos:



Os viños

E en canto ós viños, estivemos moi equitativos: 4 viños de 4 denonimacións de orixe diferentes.
  • Un Valdeorras: Audacia (branco)
  • Un Rías Baixas: Nicolás Tricó (branco)
  • Un Monterrei: Couto Mixto (branco)
  • Un Ribeiro: Chanselus (tinto)
Todos viños bastante peculiares porque son bodegas e proxectos peculiares e algo minoritarios.
Pero tal vez por iso é interesante acudir a restaurantes coma A Tafona: tamén por poder coñecer este tipo de viños.


jueves, 25 de julio de 2019

A Taberna de Lino (Moaña)

A Taberna de Lino está en Moaña, pero moi cómoda para ir dende Vigo ou Pontevedra. Esta no alto de A Fraga. 

O sitio está especializado en carne. O máis interesante é que teñen carne de Vaca Premium do matadoiro de Bandeira, e tamén teñen cortes selectos de outras orixes. É interesante porque ademáis dos clásicos cortes europeos, tamén tes a posibilidade de cortes americanos coma o tomahawk, o rack... (non saen na súa páxina web, pero cando estades alí xa vos presentan un listado con fotos de todos os cortes). 

Nos fomos a probar a fragantina (que é un corte semellante á famosa fiorentina italiana) e un rack. Primeiro traennos os cortes par que os vexamos antes de cociñar: 

 E logo xa veñen cando están no seu punto. Coma deves traenos xa cortados, e sen engadirlle o sal, para que cada comensal poña o sal que considere (isto é un detallazo).

Iste é o rack:

E iste é a fragantina:

E rillamos nel cousa mala, de feito non quedou nada:


Para acompañalo tomamos un mencia da zona de Monterrei, moi xeitoso: Pájaro Loco.


En resumo:

  • Carne moi bóa. Cortes moi variados, e toda a carne de primeira. Podes escoller en case todos os casos a afinación. 
  • Cociñada ó seu punto, sen que lle metan eles o sal (ainda que se eres de querer pasala de máis logo, tamén tes a opción que che traian unha plancha)
  • Trato moi acolledor e lugar moi bonito. 
  • Os viños non teñen precios excesivos. 
  • O sitio que teñen é moi acolledor. En verán teñen terraza (cuberta) e en inverno podes comer dentro dunha casa de pedra con chimenea. 
Os peros: 
  • Non ten moi bó sitio para aparcar (teste que buscar a vida)
  • A carne bóa é cara (de todas formas a Taberna de Lino tamén ofrece na carta outros platos de carne a prezos moi axustados: pero eu creo que merece a pena ir a probar os cortes máis selectos. Ahí xa decidides vós). 
Moi recomendable.