domingo, 24 de enero de 2010

Casa Marcelo acolle a XI Xantanza

Desta vez (por primeira vez, e se cadra pudo ter sido antes) a Xantanza dos BlogoGastrónomos achegouse a Santiago de Compostela. A media mañá (hora vermut) fomonos aparecendo todos na Plaza de Abastos (un lugar que merece sempre unha visita, tanto por méritos gastronómicos, coma por mérito arquitectónicos, ou para estar ó dia do que sucede na cidade). Así poidemos coñecer o recén inagurado Abastos 2.0 (do que falaremos un próximo post) onde tomamos un viño blanco e estivemos probando os pinchos do día (Spolier Alert: os pinchos son espectaculares e o viño sabía boísimo).

Unha vez estivemos todos xuntos, dirixímonos á Praza do Obradoiro para logo baixar camiño do Casa Marcelo. Antes de ir a xantar Marcelo nos desvelou unha novidade, pero non a vou contar á espera que se faga pública (ou que algún otro BlogoGastrónomo o conte e xa non sexa eu o primeiro).

¿Porque non o hei admitir? No meu caso era a primeira vez. A primeira vez que estaba no Casa Marcelo. Tampouco vou poñer moitas excusas, o certo é que malamente me achego por Santiago e moito menos vou por alí a comer. Pero o certo é que se cadra debía ter feito a viaxe a Santiago especialmente para visitar o Marcelo (e xa estou adiantando o que se vai contar logo).

O restaurante Casa Marcelo sorprendeume inicialmente porque é cativo. Non o digo por mal, todo o contario, pareceme moi positivo que teña poucas mesas. E outra cousa que tamén é moi interesante é que a cociña está á vista. De esta forma a espera entre plato e plato permite ir observando coma se van preparando os pratos. (Para desconfiados, non van fumes nen calor para as mesas) Comento todo isto porque a 'sala' tamén é un elemento máis de disfrutar do restaurante. Por certo, que coma o restaurante está nun semisoto non hai ventanas e por tanto non hai luz natural. (Non é unha cuestión importante, pero así xustifico o problemazo que tiven ca miña camara patateira á hora de sacar as fotos dos pratos - fotos e máis fotos tiven que tirar confiando en no meu pulso para que nas exposicións longas se vise algo: e algo se verá, pero as miñas fotos non van ser nada realistas. Haberá que esperar ás fotos dos demáis participantes....).

Esta parte ha ser divertida porque lle vou relatar os platos de memoria, co que seguramente lles describa mal o nome e me erre con algún ingrediente. Pero fareino pola frescura e a naturalidade da lembranza recente:

Entradas:


Ruibarbo con mojito
Ruibarbo con mojito. O primeiro prato vai merecer un relato ben longo. Primeiro pola curiosa maneira na que se presenta, sobre xeo, para que esté ben fresquiño. Logo porque é unha combinación de agridoce (neste caso máis tirando ó doce que o ácedo), e logo por este pequeno toque alcoholico do mojito (Marcelo, ¿queríanos emborrachar?). Todo un achádego.

Poidemoslle preguntar a Marcelo sobre a orixe do ruibarbo (cultivado en Galicia, pero non lembro o nome da empresa que o distribue) e se prepara ó natural, fresco, sen cocción algunha tan só con pequeno truco de telo nunha máquina para que vai absorbendo o líquido do mojito. ¡Chapeau! Vale, que é un plato ben sinxelo, pero ¿o arte non consiste en facer sublible o sinxelo?

Ademáis hai unha pequena historia curiosa co caso. Porque eu debo ser unha das persoas en Galicia que máis Ruibarbo toma. Pero este era basante mellor ca o que como normalmente. Os meus pais teñen na súa finca unhas cantas plantas (ben grandes) de Ruibarbo, un regalo da nosa corresponsal parisina. As plantas on grandes e frondosas, o orguio de calqueira labrego. Pero o problema é que as nosas pencas non son apenas doces. Tampouco son moi vermellas (ainda que semella que esto non ten nada que ver ca dozura ou non, pero as variedades que se cultivan para a venta prefirense ben encarnadas para encher ben o ollo).

Sopa-crema de boletus
Crema-Sopa de Boletus. ¡¡Viva a Sopa!! Xa falarei algún outro momento (sen ter moita razón, xa imaxino) do moi desprestixiada que está en Galicia o tema da sopa. Apenas aparecen as sopas nos restaurantes. Neste caso sí que había sopa. Eu estaba contentísimo. Contentísimo por ter sopa.

Outros dos participantes da xantanza quedaron moi impresionados deste prato. Eu non tanto. Non por nada en especial, se cadra só porque non me entusiasmen moito as setas. Iso non quere dicir que teña nengún defecto.

Tosta con foie, champignons e trufa
Foie, con champiñóns e cuberto de trufa fresca. Este ven sendo o tributo a la France ¿non? (Se ben o foie é un plato que orixinou fora de Francia, os champiñons seguro que se daban por todo o mundo, e a trufa é máis ben dos italianos, que coido que chegou a Francia con Catalina de Medicis. Pero ten un toque moi gabacho ¿non si?). Neste caso un pouco ó reves ca o anterior. Non me entusiasma moito o foie (aparte que tomoo bastantes veces e prefiro probar outros platos).

Pero neste caso quedei abraiado: o foie tómase en forma de escuma (mantendo todo o seu sabor). Perdese o pracer de degustar a textura do foie, pero se mantén todo o sabor non hai queixa. Iso sí, vou poñer peros: os champiñóns non me parece que aportasen moito. Pero poucos peros, non importaba.

Mariscos


Vieira con crema de alga
Vieira con crema de alga. Disculpas polo nome simplista que quedou na miña memoria do plato. Pero permitide que obviemos o método de preparación da vieira ou o nome científico da alga. O importante é que vos diga que a vieira parecía recén saida do mar, pero estaba tenriña e saborosa. A salsa da alga era moi suave, e nada salgada (non sei porqué a miña mente ten metido que as algas han ter sabor salgado). Un dos grandes momentos da comida (Xa van dous).

Salpicon de centolo
Salpicon de centolo con zamburiñas. A zamburiña está a se converter nun ingrediente moi interesante. Home, ten o problema para o cociñeiro que supón moito esforzo o limpalo (coma comentou Berta, de El Sabor de lo Dulce).

E un plato moi sinxelo de describir porque son todo sabores naturais: o sabor da carne do centolo (ca avantaxe de non ter que limpalo) e o sabor da zamburiña case ó natural (sabor que coido que case nunca teremos probado porque o habitual é comer a zamburiña moi feita - ben en empanada, ben ó forno). Na foto vense unhas esferiñas, pero non lembro se eran ovas de algun peixe ou só esferificacións (non me pareceu que souperan a pescado - e todos as ovas que teño tomado si que sabían).

Ovos



Patata-puerro con yema de huevo y panceta ibérica. ¿Patata-puerro? (o tal vez yuca, como bien apuntó Sole) ¿Que tipo de ingeniería genética están haciendo? ¿Un puerro que sabe a patata? ¿Una patata con forma de puerro? Lo segundo. Este plato tan sencillo debe suponer un buen esfuerzo. El 'puerro' son en realidad multitud de láminas finas de patata dispuestas en capas y prensadas en forma de puerro. Así que puerro parece, patata es.

Veño de me decatar que o parrafo anterior está en castelán, pero así vai quedar (estiven lendo o comentario de Berta sobre este prato, e cambei o switch do idioma e nin me din conta).

O plato de ovo con patatas e porco (chourizo ou touciño) é un clásico de todos os restaurantes galegos (que teña visitado eu). ¿Será que no noso subconsciente queda sempre a lembranza de aqueles ovos fritos da casa co porco da nosa? Semella que ós cociñeiros galegos sí, e nós os lambóns tamén. Outro dos pratos destacados por min (xa van 3).

Peixe


Pescada en salsa de pemento e limón
Pescada en salsa de pemento e limón. ¡O prato icono da década! Ter lido xusto a semana pasada este tipo de cousas sobre este prato fai que un esté un pouco enpequenecido cando vas a probalo.

Oes, pero é certo todo o que dín. O tema xa non é tanto o punto de cocción do pescado (que é un tema que é un coñazo). Neste caso a merluza estaba fantástica. Pero o que deslumbra é o acompañamento: a salsa clariña de pemento (cun deixe picante que case nunca teño notado en España - ¡Ole tus h****s Marcelo!) e limón (se din que antigamente se lle botaba limón para facer pasar o pescado vello por fresco, neste caso resaltaba e facía máis agradable ainda o sabor da pescada).

O plato estrela da noite (xa van 4).


Lamprea á Bordalesa (Ou eso me pareceu). Non son demasiado aficionado á lamprea, pero estamos na tempada, así que ... ¿porque non? Este ven sendo o prato máis tradicional da noite (ou así me pareceu a min).

Postre


Piña colada
Piña Colada. Por unha vez o que se ve na miña foto non é un defecto da imaxe. A parte neboenta da foto era parte do plato. Este prato, servese moi frío, e cando chega a mesa ven cuberto de bruma. Conforme a bruma despexa (ca temperatura da sala) vese un monte branco (o coco) e unha boliña amarela (a piña).

Un prato fantástico, o único problema que lle vexo é que o coco está demasiado frío e que se fai duro de tomar.


Bica
Bica Pois sí, un plato moi sinxelo: bica borracha. Pero o sinxelo ten truco, tiña azucar caramelizado e faba tonka. A proba de que me gustou é que o tomei pouquiño a pouquiño, tirando pequenos cachos do biscoito ca culler. (Coma comentaba Manolo, coma facíamos de pequenos para comer algo que nos gustaba moitísimo).


Pois señores e señoras... esto ven sendo todo. Alguén botará de menos que comente os viños da comida. O certo é que non sei os nomes de estes viños (un branco, un tinto e un moscatel) porque deixamos ós expertos que escolleran o viño e non vin ben as etiquetas. Pero xa se falará do tema dos viños nesta xantanza por parte dos expertos. Eso sí, todos os viños prestaron moitísimo.

Correccions e engadidos a este comentario

Comentarios sobre esta Xantanza por parte dos outros participantes:
XI Xantanza Blogastrónomos Galegos. El sabor de lo dulce invitada al evento en Casa Marcelo en El Sabor de lo Dulce
XI Xantanza-Santiago de Compostela en La Caja de los Hilos
XI Xantanza: compostelaneando entre a Praza de Abastos e a Rúa das Hortas en Capítulo 0
Casa Marcelo (Santiago): la ansiada sede de la XI Xantanza en Pantagruel, Supongo
Another Cow in The Corn
cocina de aldea
De Pinchos
Xantanza, Compostela, Marcelo en O Viticólogo dos Bagos

No hay comentarios: