Neste caso é un pozole verde, que é típico do estado de Guerrero, na costa do Pacífico. E o estilo de pozole que máis gosto. É moi extraño porque Guerrero é unha zona moi, moi quente ... e ainda facendo tanta calor, a tradición alí e tomar este guisote tan contundente (a miña experiencia dime que sorprendemente pega moi ben ca calor).
O que fai peculiar o pozole con respecto a outros guisos e caldos que estilamos por Europa, é que á hora de tomalo, engadensenlle moitas cousas: verduras picadas (cebola, rabanos ou leituga), aguacate, crema (nata de leite fermentada), oregano, chile...
Pero en Guerrero ainda son máis animales ... e o que lles gusta é engadirlles por riba cortezas fritas de porco (chamadas chicharróns en México). Pero o máis chamativo é que tamén hai o hábito de poñerlle sardiñas de lata:
O resultado é extraño... pero curiosamente moi sabroso. Porco (no guiso), porco (as cortezas) e sardiñas.
Se vides por México non dubidedes en deixar sitio entre tacos e cortes para ir probar un bó pozole. Un dos mellores en Ciudad de México é Los Tolucos, pero se non tedes ocasión de achegaros por alí, pois podedes probar co máis ou menos pasable pozole de Casa Toño, que está en todas as zonas fresa da cidade. Ou se andades pola Roma, a un par de pasos de Alvaro Obregón e todos os seus restaurantes hipsters, tedes Pozolería Tixtla.
Para morbosos:
Pois algúns comentan que se usaba carne humana, pero en outros lugares din que o que se usaba era carne de tepezcuintle ou de xoloitzcuintle (unha raza de can). Non está moi claro o choio. Pero bueno, cando os españois trouxeron o porco, os mexicanos pasaron a usar carne de porco.
E deixo uns videos para que vexades coma se prepara o choio:
Unha receita moi ben explicada pasiño a pasiño por unha das miñas youtubers favoritas mexicanas:
E coma non, non podía faltar un video do inmenso Yuri de Gortari, onde explica outros 2 choios mexicanísimos:
No hay comentarios:
Publicar un comentario