Fondillón (de Alicante) e queixo verde (e azul)

 Pois eu xa tiña lido sobre o fondillón de cando era rapaz. Non me preguntedes en que libros lera sobre elo, pero sen saber que tipo de viño era nen de onde era, sí tiña seguro que fondillón era un tipo de viño. E polo menos, coma aquí en Galicia nunca escoitara falar del, supuxen que era algo que xa non existía ou algo así. 

Así que non vexades a miña sorpresa cando hai un cantos de anos comecei a escoitar sobre o Fondillón de Alicante. Non só existía, se non que se producía en España! Sobre a orixe, a historia e tal do viño, mellor un par de enlaces:

• Fondillón na Wikipedia. 
• Fondillón na web de Vinos de Alicante DOP. 

E bueno, entre as lembranzas esas de cando era cativo nos libros, que son curioso cas cousas escasas e que gosto moito dos viños "generosos", pois busquei a ver se daba conseguido unha botella para probar (porque nos restaurantes non me cadrou de velo, Xerez, Portos e Madeiras, a eito, pero Fondillón, nada de nada). 

E mira hai uns meses din en Vigo cunhas botellas (Casa Hermo) de Fondillón Alone. E tampouco estaba tan caro (mirade por Internet e veredes que estes choios facilmente suben de 30€).  E viu para casa, a esperar que houbera ocasión para probalo (esperei para abrilo cando tivera visitas, home, que é algo bastante especial).  

Coma foi esta primeira proba do Fondillón?

Para nada o que eu esperaba! Lera en moitos sitios que falaban dun "vino dulce" e en outros sitios incluso o metían xunto cos "vinos fortificados". Pois non, non se parece nada ós viños doces habituas (sexa un mistela, un Sauternes ou un Tokai): porque non é apenas doce! Igualmente tampouco se pode meter cos fortificados porque apenas ten 15º. 

O nome máis correcto supoño que debe ser o de chamalo vino rancio. O que pasa é que comercialmente a ver que no vai chamar así! Nadie o mercaría, pensarían que esta estropeado. Pero a min encántame o nome: é ben rebelde. 

O viño en cuestión que tomei, é Fondillón Alone (Gran Reserva) Cosecha 1987 (BoCopA). De cor parda (caoba) e traslúcida (ainda que é de uva tinta, Monastrell). Os aromas na copa son moi diversos e dificiles de describir, todo tipo de especias, froitos secos, froita madura. Logo en canto a sabor pois o que comento como sorprendente é que arrinca moi suave, moi cremoso (non é alcoholico, nen se lle nota o doce de entrada). Outra cousa peculiar é que ten certa frescura (fai pensar outra vez máis que non parece viño de uva branca - que non é). E o final é notaslle sabores moi intensos e típicos de viños moi vellos (café, algo de coiro, madeira) pero subtiles e contraponselle (agora sí) os toques doces de mel, froita confitada.  

Un pouco o resumo que quero dar é que foi o que me encantou é que é que sendo moi envellecido, e moi complexo, mantén moito equilibrio e non se pasa en nengunha dirección: non se pasa de doce, non se pasa de oxidado, ten un chisco de ácedo, non ten moito tanino nen tampouco é tan alcoholico. Gustome este ter un pouco de todo. E sobre todo que é diferente dos viños doces e sos fortificados, ten un carácter moi propio. 

(Oes, non sei coma categoriza este Fondillón Alone cos outros Fondillóns. Que quede claro que iste é dos de precio máis contido así que vamos a supoñer que non é dos de calidade top. Dame a min que non hei ter demasiadas opcións de probar os outros, porque o choio está escasísimo, caro e non chega moito a Galicia.)

Fondillón contra o queixo azul. 

Semella que a maridaxe ortodoxa do fondillón e con postres e froitos secos. O dos froitos secos entendo ben (de feito xa comentei que o viño ten moitos aromas coma os de eles). Pero o dos postres non o entendín tanto porque coma dixen on me parece un viño doce. Coido que non presta tanto. 

Nalgún sitio lin que o queixo azul, de sabores tan intensos non se lle pode entrar con ningún viño. Excepto tal vez un Madeira, un Porto, un Sauternes ou un Fondillón! Oes, coma eu adoro o queixo azul e quedaba un pouco de Fondillón logo da proba do outro día. Organicei un pequeno picoteo de queixos. 

E para comparar millor pois incluín de invitado un Tawny de Porto (Burmester Jockey Club Special Tawny Reserve). Non non quero dicir que estes viños sexan comparables (non o son para nada), pero era o Porto que tiña na casa aberto, e tamén considerei que era mellor comparalo con outro non tan vexo, máis doce e máis afroitado.

Para queixos, un de cada casa! Un Roquefort DOP (Leite de Ovella). Un Gorgonzola DOP (Leite de Vaca). E un Valdeón DOP (Ovella e Vaca). Todos eles de marca non moi coñecida, bastante regular. Nada especial. Pero eso sí, todos da DOP. 

E coido que me lío moito nas explicacións. Deixo estes comentarios:

• É curioso que se lles diga "queixos azuis" porque o Gorgonzola e o Roquefort teñen barolo verde! (Na foto non se nota tanto - cousa de ilusións visuais nas pantallas, que vos vou contar que a sabedes co choio do vestido). 
• Cada un dos tres queixos é ben diferente co seu tema particular. o Gorgonzola polo do cremoso e fluido que se pon (case escorrega polo plato). O Roquefort ten uns buratazos enormes e é o que ten o sabor coma máis picantiño. E o Valdeon é bastante diferente dos dous, máis firme, máis curado e moitísimo máis azul. A parte bóa e que se gostas dos queixos azuis, merece a pena ir saltando de un a outro porque son realmente diferentes. 
• Ainda que apenas eran 50g de cada queixo, a verdade e que comezas con moita paixon e os disfrutas moito, pero as súas sabores tan intensas acaban saturando. Se cadra non é tan bóa idea de facer unha taboa só de queixos azuis se non sempre poñelos en minoría contra de outros queixos.

• E mira, aquí entra xusto o tema dos viños ¿poden estes viños co queixo azul? Pois mira ahí estuvo a cousa curiosa: eu considero que este Fondillón é bastante subtil e desvirtuabase con sabor intenso do queixo. Aparteino e deixeino para cando rematara. 

• En iso si que o sabor doce, o alcohol máis cargado e os toques afroitados do tawny si que saian por riba do queixo. Co queixo tomei o Porto.
• E isto non quere dicir que ise fora millor viño. De feito o contrario. Para min ese Fondillón estaba demasiado interesante e mellor non co queixo. E que nesto das maridaxes non sempre o mellor viño é o que presta máis. En moitas ocasións mellor o contrario.