Pois sí, a economía vai mal, a política vai mal, todos temos problemas. O único que o pode mellorar as cousas un pouco é a pasta. Pero coma cartos non hai, terá que ser pasta da de comer, a Italiana. Non vai quedar outro remedio.
O curso era un curso de introducción á pasta italiana (Pasta 101). Algún que lea esto pensará: "Un curso básico de pasta? Parece talmente feito para universitarios que deixan a casa por vez primeira. A quen fai falta?". Moita xente pensa que cociñar pasta non ten historia (pode ser) pero o certo é que aquí en España a xente non sabe facer pasta. Por iso o curso é moi interesante, e moi recomendable. Eu aprendín un montón de cousas (e iso que eu considerábame algo entendido en cociña Italiana). Sempre hai cousas que aprender, ademáis, Anna é moi didáctica e práctica.
Sexa coma sexa, se estades interesados en cursos de cociña (non só de cociña italiana), as bóas novas é que haberá cursos nos próximos meses por Galicia. (De feito, o de Pasta 101 vaise repetir, e tamén hai un de pizza e outras cousas interesantes). Se queredes máis información só tedes que ir mirar na web de pannepanna.com.
E agora coma xa sabedes que é o meu hábito, vou meter un pouco rollo relativo ós pratos que fixemos no curso. Foron detalles e cousas nas que pensei. Non quere dicir que sexan certas, pero coido que son todas bastante sensatas.
Nota, coma sempre as miñas opinións van a ser un pouco radicales e polémicas. Non vos irritedes sen sentido. Non teño intención de definir a verdade. Isto son só opinións, e persoais. A realidade pode ser diferente ou vos podédes pensar diferente. Non hai problema.
Por certo, os platos que fixemos son moi famosos:
Spaghetti alla carbonara:
Mirade que cor dourada tan apetitosa. Decatádevos dalgo? Si, este plato non leva nata. Levamos anos facendo, e os restaurantes ofrecendo unha salsa branca chamada carbonara, e non só en España, teño visto algo parecido en outros paises, nos USA, sen ir máis lonxe. Bueno, pois a receta orixinal e que se fai en Italia non leva nata: ovos, panceta, queixo (raiado) e pementa.
Nota, en Italia, seica hai unha versión que leva nata, pero chámana carbonara ricca. (E non é nin de lonxe tan popular coma a orixinal)
Ragú alla Bolognese:
Outro plato que nos ten que soar familiar, pois é o que en España chamamos "espagueti boloñesa", ainda que en realidade en Italia chaman Ragú boloñés. Nome familiar, pero non vos chama a atención algo? Non está nadando en salsa de tomate coma pasa en casi todos os sitios (e mesmo na casa). Coma vedes o ragú é máis ben pastoso, e non só iso, é moi contundente (descubrimos que leva 3 tipos de verdura, touciño, e moitísima carne: é un plato de festa pantagruelica en Bologna).
Spaghetti al pesto:
Das 3, a receta que ten unha interpretación en España máis parecida á orixinal é o pesto. O cal non quere dicir que en moitos restaurantes, ditos 'italianos', en Vigo me teñan posto unha salsa aceitosa follas secas de albahaca en vez dun pesto (non penso dicir o sitio, pero seguro que vos tedes tido experiencias similares tomando cociña italiana en Galicia). É unha receta sinxela e convinte (tendo unha bóa picadora): albahaca (FRESCA), piñóns (tamén pode levar noces se queredes), allo, aceite e queixo rallado.
Detalliños:
Unhas cantas cousas interesantes nas que reparei no curso, ou cousas que nos comentou Anna.
- Fixadevos no fantastico e apetecible tono dourado da pasta? A carbonara é obvio que a cor é moito do ovo, pero as outras dúas? Impresionante, que cor máis bonita, que aspecto tan delicioso. Pois eu coido que ó segredo e non cocer a pasta de máis, hai un momento no que cambia de cor e torna branca, pero así no punto mantén este tono marelo. Unha bóa razón para tentar deixar a pasta "all dente" non é só de textura e sabor, se non tamén polo aspecto.
- As salsas non son pringosas ou acuosas. Se vos fixades nas fotos teñen o punto xusto para estar na pasta, e apenas manchan o prato. E interesante pensar en esto, porque moitas veces as salsas que lle facemos ás pastas son terriblemente líquidas: ben tomate, ben nata, ben aceite. Estes 3 exemplos servironme de reflexión e coido que tentarei facer as salsas máis consistentes, e non pasarme nen co aceite nen con productos líquidos que podan facer todo un pouco desastre.
E algunha cousa máis quería comentar, pero son de estas cousas que cando chega o momento non das lembrado. Así que para non andar retrasando os posts, vai así coma está.
E para rematar vou a ilustrar unhas cantas fotos de realización do curso, para que vexades coma son as cousas e coma se vai preparando a pasta esta de arriba das fotos:
Allo, albahaca e piñóns: pesto! |
O inicio do ragú: allo, apio, zenoura, touciño e panceta |
O ragú cociñase pouco a pouco, con lume suave |
Logo engadeselle a carne picada, tamén feita lentamente |
raiamos unha chea de queixo! |
Pesto recén feito esperando pola pasta |
Panceta para a carbonara |
O ovo e o queixo raiado mezclados para a carbonara |
Hai que escurrir a pasta rápido |
Unha bóa ola de ragú |
1 comentario:
Respecto o da nata e a carbonara comentar que un amigo italiano que cociñaba moi ben da parte de Siena contounos que el vira usar nata na carbonara no caso de xente que non gustaba do sabor do ovo para rebaixalo e logo algunha vez que non tiñas ovos na casa suficiente pois que a nata usábase para non quedarse corto.
Publicar un comentario