Unha das cousas que mais me fascina de México son os chiles secos/afumados. Encantanme os chiles, e encantame o sabor afumado: FANTASTICO.
Aquí están os chiles anchos, que mos venderon no mercado envoltos nun periodico, coma podedes ver.
Os chiles anchos son outro nome para os chiles poblanos. Ainda que podades ler que usase este nome para os chiles frescos, no DF e nos arredores, ó chile verde chamano sempre poblano e ó seco e afumado, chamanlle ancho. Algo parecido pasa co
chile chipotle, que de fresco é un jalapeño. E tamén co
chile pasilla, que fresco chamase diferente.
Xa probara unhas cantas veces chiles anchos (normalmente rebozados) e decidín probar na casa a preparar algo. Baseime nesta receta:
Estes son os chiles anchos. Coma podedes ver son negros coma o acibache:
O primeiro que se lles fai e poñelos a remollo durante un bo tempo (unha hora ou así). Ademáis de recuperar a humidade van a perder un pouca de cor (e a cambio a aunga oscurece cousa mala)
Unha das cousas que me chamou a atención de esta receta é que se usa achiote. O
achiote é unha especia, moi popular polo sur de México. Usase moito na cociña yucateca. Ainda que lle vexades a cor vermella, non é picante. Bueno, o que normalmente lle chamamos todo achiote é en realidade o
recado rojo ou pasta de achiote: oregano, comino, clavo, canela, pimienta negra, pimienta gorda e achiote.
Aquí en México sa venden a pasta preparada así que é super facil cociñar con ela. Ademáis conservase moi ben (é tan especiado que non se perde). En canto a sabor, sabe ácida e afrutada. É bastante agradable.
O plato debería facerse tradicionalmente cocendo un mesmo os frijoles. Pero non teño ola a presión, e por outro lado, entre o remollo, as 3 horas de cociña e o de esmagar os frijoles, non tiña tempo. Recurrín á vergonzosa solución de mercar frijoles refritos xa preparados. Iso sí, tententei mercar os que parecían de mellor calidade.
Unha das cousas chamativas da receita é que pide que primeiro se vaian chamuscando os tomates. Tentei facelo pero vouvos dicir unha cousa é un coñazo conseguir coma din na receta que os tomates se lles poña a pel negra. Por ser os tomates circulares, os moi merdans non se queiman máis que por catro sitios.
Logo a receta pedía de gardar os tomates nunha bolsa para que sudasen. Supoño que a idea era que a pel saise máis fácil. Pero o certo é que sudaron, pero a pel saía malísimo.
En calqueira caso, o certo é que este chamuscado da pel deulle un sabor curioso á salsa. De todas formas o que si que cambiou o sabor foi o achiote. Ademáis deulle un color ben curioso.
Que cando rehoguei un pouco na tixola ainda tornou máis viva.
Este plato leva tamén outra herba típica mexicana:
o epazote.
Xa falei do epazote o ano pasado. O epazote é moi amargo. Se o tomas só, o sabor é terrible. Pero se o combinas con outros sabores intensos, pois dalle un toque fresco. Neste caso combineino cocido e picado cos frijoles.
E voilá, unha vez combinado a salsa de tomate e achiote, co frijol e o epazote, pois pa dentro dos chiles. Quedou non moi bonito e pastoso...
E despois de pasalo polo forno ainda quedou máis feo...
Pero vouvos dicir unha cousa, estaba realmente ben. É un plato brutal para o estomago: pemento, frijol, tomate e queixo. Pero todo natural, nenos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario